Een week na hun huwelijk ging Eva's zwangerschapsverlof in. Waar Eva absoluut niet naar uit keek. "Ik ben al een opgeblazen ballon. En dan ben ik nu ook nog eens waardeloos." zei ze. Floris lachte zachtjes. Ze vond het vreselijk om niets te doen. "Je bent niet waardeloos Eef. En ook geen opgeblazen ballon." zei Floris. "Echt wel kijk naar me." Zei Eva. Floris glimlachte. Hij vond haar prachtig sinds Eva wist dat het hun dochter was straalde ze.

"Je bent prachtig Eef." ze zuchten luid. "jij bent niet objectief." riep ze. Hij schudde zijn hoofd. Hij wist wel beter dan nu te reageren. "Ik moet gaan." zei hij en gaf haar vlug een kus. "Ja wrijf het in." riep Eva. "Als je het dan zo erg vind vraag ik wel aan Zitman of je thuis mag werken." eva kuste hem. "Ik wist dat er een reden was dat ik van je houd." zei ze. Hij lachte en vertrok.

Wat er nu voor Eva overbleef was een lege Ponti. Ze had geen idee wat ze nu moest doen. Het eerste uur pakte ze een puzzel boekje maar daar was ze al snel klaar mee. Die puzzels waren allemaal te makkelijk.

Haar oog viel al snel op het recepten boekje van Frank. Ze bladerde er verveeld door heen. Tot ze op een recept eindigde die Frank en Floris samen hadden bedacht. Het was de verjaardagstaart die ze ooit samen voor haar hadden gebakken. Eva verveelde zich zo kapot dat ze het recept wel wilde proberen. Hoe moeilijk kon een taart nou zijn. Toen ze haar poging in de oven zette, hoorde ze het wel bekende ping geluid van whatapp. "Zitman is akkoord je mag lekker thuis werken. Zie je vanavond. X."

"Eef wat in Gods naam is hier gebeurd?" vroeg Floris toen hij de keuken binnen kwam. "Wat?"vroeg eva toen ze op keek van haar computer waar ze net de laatste hand legde aan een rapport. "Het staat hier blauw van de rook."zei Floris. "O shit." ze liep snel naar de oven toen ze die open deed, kwam er een hoop zwarte rook uit. "Ik geloof dat ik de taart een beetje ben vergeten." Zei ze. Floris lachte en omhelsde haar. "Ik geloof meer dan een beetje dat ding kun je ineen kolen kachel stoppen.

De maanden kropen voor Eva voorbij. Op een mooie zomer dag werd ze er zelfs zo gek van dat ze besloot te gaan kijken bij een obductie bij Timo waar Romeo en Floris op dat moment waren.

Ze hoorde de stemmen al van Romeo, Floris en Timo. "Ach wat gezellig mevrouw Wolfs."grapte Timo toen ze naar binnen stapte "Sorry Wolfs ik denk dat onze stiekeme date toch niet door gaat." riep hij knipogend naar Eva. "Zit je nou gewoon een beetje achter mijn man aan Timo?" zei Eva plagend. "En het is trouwens nog steeds Van Dongen." Floris zuchten.

"Wat doe jij nou hier?"Vroeg hij. "Me thuis dood vervelen." zei Eva. "Je mocht toch alleen thuis werken? Je loopt op alle dag" vroeg Romeo. "Alsjeblieft Romeo. Deze man zal niet op staan en gaan schieten. Of wel soms Timo?" vroeg ze.

"Dat zal denk ik moeilijk worden. Jonge heer de zwart hier had het blijkbaar nog al moeilijk. Het leven is zwaar, hoor. School. Vriendjes vriendinnetjes er bij willen horen Lock downs. Nee het leven is geen pretje. Maar om je nou naar beneden te storten van 4 hoog." zei Timo. "Dus een springer?" vroeg Romeo. "Ja Agent Sanders. Ik zie geen andere tekenen van geweld of afweer wonden niets. Ik denk dat dit een simpele zelf doding is. Ik moet nog even wachten op het toxicologisch rapport dan weet ik het zeker." zei de patholoog.

"Went dat nou?" vroeg Romeo. "Wat bij Timo langs gaan?"Vroeg Floris. "Wel een beetje." zei hij. "Je leert vrij snel langs de smerigheden te kijken. En je te focussen op wat je nodig hebt om het voor het slachtoffer op te lossen." zei Eva. "Maar hoe Timo met die zaken om gaat nee. Dat zou ik niet kunnen." voegde ze toe. "Hoe bedoel je?" vroeg Romeo. "Hij kan lunchen naast die smerigheden." zei Floris met een vies gezicht.

"Kom je mee lunchen meisje?" vroeg Floris. "Ik wilde Romeo trakteren op een goeie lunch." eva lachte. "Nee dank je. Een goeie lunch bij jou is cultureel. Ik pak thuis wel een broodje kaas. Of haal bami." zei ze. "Ik kan ook thuis wat maken. Luncht Romeo bij ons." zei hij. Eva zuchten ze wist dat hij het geen prettig idee vond dat ze alleen was. "Dat mag toch niet?" vroeg Romeo. "We mogen ergens lunchen. En daar bij er mag zo veel niet achter een boompie piessen mag ook niet en dat doen ze ook." riep Floris.

"Kom je mee dan?" vroeg hij. "Je wilt mij gewoon thuis afleveren." Floris knikte. "Absoluut. Voor al omdat je van morgen op stond met die buikpijn." zei hij haar bezorgd aan kijkend.

"Dat is niks ze ligt vast weer ergens op." jokte Eva. Ze had sinds die morgen af en toe pijn scheuten gevoeld die ze eigenlijk alleen maar kon verklaren als beginnende weeën "een meisje dus?" vroeg Romeo. "Ja. En ze is vandaag best vervelend. Je zou haar bijna huisarrest geven." zei Eva. "Hoe zo doet ze vervelend?" vroeg Floris. "Ze is gewoon aan het herrie schoppen meer niet."jokte eva die weer een wee verbeet.

"Wat lunchen we chef?" Vroeg Romeo. "Nou voor ons een ciabatta met Parma ham bruschetta mozzarella tomaat komkommer en sla. En voor mevrouw een broodje kaas." Zei Floris. "Wat is er mis mee om het een broodje gezond te noemen" vroeg Romeo. Eva brak in lachen uit.

"Romeo toch dit is toch meer dan een broodje gezond." Riep Floris mild beledigd. Eva beet op haar onderlip om niet nog harder te lachen. "Wat is er zo grappig mevrouw van Dongen?" Vroeg Floris.

Door dat ze haar best moest doen om haar lachen in te houden werd ze verrast door een wee. Uit instinkt boog ze naar voren om hem op te vangen. "Eva?" Floris kwam bij haar staan. "Ben jij in orde?" Vroeg hij. "Ja. Ben oké." Zei ze pijn verbijtend. "Nee dat Ben je niet. Romeo vind je het erg om je lunch mee te nemen en Zitman te zeggen dat ik haar naar het zieken huis breng?"

Eva schudde haar hoofd. "Nee het is gewoon een kramp." Zei ze. "Onzin. Jij gaat mee Eva." Zei hij. "Ik zal Zitman op de hoogte stellen. Ga maar gauw." De weeën kwamen steeds dichter op elkaar ze wist dat Floris gelijk had. Maar dat wilde ze niet toegeven. Onderweg naar het ziekenhuis braken haar vliezen. Ze moest het nu egt toe geven. De baby kwam er aan.

Eva keek in het doorzichtige wiegje naast haar bed. Ze kon bijna niet geloven dat het kern gezonde kleine meisje met bruine haartjes een dop neusje en grote grijze ogen dat er in lag te slapen egt van haar was. 24 uur geleden was ze nog gewoon Eva. Nu was ze eindelijk moeder. Ze voelde zich nog heel zwak de bevalling was niet makkelijk geweest. het was allemaal best snel gegaan 3 maanden geleden was ze dan eindelijk getrouwd met de man van haar leven. En nu hadden ze dan hun kindje. Hun Eigen kleine gezinnetje.

Marion kwam zachtjes binnen lopen. "hoi hoe gaat het?" Vroeg ze "dood moe." Zei Eva. "Ja dat houd je nog wel even. Is ze dat?" Vroeg Marion die in het wiegje keek. "Wat is ze prachtig Eva. Dat heb je toch even goed gedaan." Zei Marion. "Hoe heet ze?" Vroeg ze. Eva glimlachte. "Volledig heet ze. Eva, Carmen, Maud Wolfs. Maar ik heb Floris zo ver gekregen dat we Carmen als roep naam nemen. De enige voorwaarden was dat ze als eerste naam Eva kreeg." Zei ze. "Ja dat had ik wel verwacht. Die man is zo gek op je dat hij je het liefst zou kopiëren Maar waarom Maud?" Vroeg Marion.

Ensure your favorite authors get the support they deserve. Read this novel on the original website.

"Voor Maurice.het is het dichtste bij zijn bij naam Maus. Die had haar geweldig gevonden. Zijn eigen nichtje." Een traan ontsnapte uit Eva's ogen. "Verdorie waarom huil ik nu weer." Zij Eva. "Dat is dood normaal. De hormonen gieren nog door je lijf. Niks om je voor te schamen." Eva glimlachte. "Ik ben blij dat alles is goed gegaan." Marion ging naast haar zitten. "Was je bang dat het mis zou gaan dan?" Vroeg ze. "Doods bang, elke keer als ik gelukkig was werd dat weer verpest."zei ze. "Misschien moest dat allemaal wel gebeuren Eva. Misschien had het er nu allemaal anders uitgezien."

"Ja wie weet." Floris liep de kamer binnen. "Marion, fijn dat je er bent." Marion lachte. "Carmen is prachtig joh. Gefeliciteerd. "Dank je Marion. Dat komt volledig door haar moeder." Zei hij en gaf Eva een kus. "Ik mis je wel op het bureau." zei hij. "Slijmbal." riep Marion grinnikend.

"Zeg Marion Eva en ik wilden je wat vragen." Zei Floris. "Vraag maar raak." Eva glimlachte slaperig. "Zou jij Carmen haar peettante willen worden?" Tranen sprongen in haar ogen. "Ja natuurlijk. Wat lief van jullie." zei Marion.

Nog een dag later mochten Eva en Carmen naar huis. Vlak bij de ponti parkeerde Floris zijn auto. "Zo eindelijk bijna thuis." Zei hij. Hij stapte uit en pakte voorzichtig de Maxicosi waar Carmen in lag te slapen. Samen met eva liep hij richting het oude pension wat zij thuis noemde. Toen ze om de hoek kwamen zag hij iemand tegen de voordeur zitten.hij gaf de Maxicosi snel aan Eva "Eef jij neemt Carmen en blijft hier bij de hoek staan. Ik ga kijken wie dat is. Als ik zeg dat je weg moet wezen, neem je haar mee en gaat oké."

Eva knikte. Ze wist dat hij nooit zou accepteren als ze dat niet deed. Ze wist dat hij leefden voor haar en Carmen. Floris liep voorzichtig naar de voor deur en de figuur die er zat. "Hey. Sta is op. Wie ben jij?" Het persoon bewoog en zuchtte slaperig. "Wie ben jij? Wat doe je. Bij mijn huis?" Vroeg Floris. Het persoon stond op. Deze was ongeveer even groot als Eva. "Ik vroeg je wat." Zei Floris die het duidelijk niet vertrouwden.

"Ik dacht dat jullie thuis waren." Zei het persoon. Het klonk als een jong meisje. Eva herkende haar stem. "Liselotte?" Vroeg ze terwijl ze dichterbij kwam. "Jij bent het toch?"vroeg ze. "Eef wat zei ik nou blijf nou daar. "Kom op Floris als ze wat had willen doen had ze dat al gedaan."zei Eva.

Het meisje deed haar capuchon af. Het was inderdaad Liselotte Wagenaar. Eva's half zusje. "Wat doe je hier?" Vroeg eva. "Laten we dat binnen bespreken meisjes. Jij bent nog zwak en Carmen moet gewoon lekker haar eigen bed in." Zei Floris toen hij de deur open deed. Liselottes oog viel nu pas op haar zus en de maxicosi die ze vast had. "Je hebt een kind?" Vroeg ze. "Ja." Zei eva trots? "Ik stel haar zo wel aan je voor ga maar naar binnen.

Beneden in de woon keuken zaten ze rond de tafel. "Lotte wat doe je hier?" Vroeg Eva. "Ik ben weg gelopen. Ik hield het thuis niet meer uit." Zei ze."wat is er dan?" Vroeg Floris. Hij herinnerde de laatste keer dat hij dit meisje zag nog goed. Haar vader was vermoord. Eva en hij onderzochte de zaak. Het was een domme roofmoord geweest maar door omstandigheden toch heel emotioneel. Liselottes moeder bleek ook de moeder van Eva te zijn. Die niet zo blij was om na al die jaren geconfronteerd te worden met de dochter die ze had verlaten.

"Ik moet alles beter doen. Omdat ik anders te veel op jou lijk. Ik word er gek van." Zei het meisje fel. Floris lachte even. "Wat is er zo grappig zeiden de zusjes in koor. "Dat." Zei Floris. "Jullie lijken in pit precies op elkaar. Hij keek geamuseerd van Lieselotte naar eva. Ze hadden dezelfde ogen. Al vond hij die van eva mooier. Hun haar had dezelfde kleur en de vorm van hun gezicht was hetzelfde. Liselotte had alleen een andere neus en wenkbrauwen waardoor hij eva vele malen mooier vond.

"Hoe weet je dat nou?" Zei Liselotte. Eva lachte. "Wat? Jullie zijn toch maar collega's dacht ik." Zei ze. "Nee. Inmiddels niet meer. Liselotte ontmoet mijn man Floris Wolfs." Zei ze. "Jullie zijn getrouwd?" Vroeg ze vertwijfeld. "Al 3 maanden." Zei Floris. Hij gaf eva een kus in haar haren. "En dit." Zei eva die Carmen uit de maxicosi haalden. "Is onze dochter. Eva Carmen Maud Wolfs. Maar jij mag Carmen tegen haar zeggen." Zei Eva en legde voorzichtig het kleine meisje in haar zusjes armen. "Wauw. Ze is zo klein. Hoe oud is ze?" Vroeg Liselotte. "2 dagen." Zei Eva die behoedzaam haar dochter weer over nam.

"Ik breng haar even naar haar kamer ik ben zo terug." Zei Eva. "Laat mij dat maar doen Eef. Leer jij je zusje maar kennen." Zei Floris en hij nam het kleine meisje liefdevol in zijn armen. Eva genoot even van de aanblik. "Wat is er?" Vroeg hij. "Niets. Ze staat je alleen mooi." Floris bloosde. "Zo kan die wel weer Eva." Hij draaide zich om en liep naar boven. "Je ziet er gelukkig uit." Zei Liselotte. "Ben ik ook. Doodop. Maar heel gelukkig."

"Maar Lotte kom op. Wat is er naast dat je moeder je te veel pushed nog meer aan de hand?" Vroeg Eva. "Ze heeft een nieuwe vriend. Die gast is zo'n creep. En sinds ze jouw weer heeft gezien kraakt ze je alleen maar af. Hoe ongelukkig ze was om je moeder te zijn en dat ze je nooit wilden. En hoe veel beter ik dus moet zijn. Toen ik haar vertelde dat ik misschien ook wel naar de politie school wil volgend jaar sloeg ze me. Ik houd het daar niet meer uit." Vertelde Liselotte. "Wat vreselijk. Maar hoe wist je dan dat ik hier woonde?" Vroeg Eva "en waarom ging je niet naar Johan?" Eva had naast Liselotte ook nog een half broer Johan die 2 jaar ouder was dan Lotte. Liselotte haalde haar schouders op.

"Johan zit in New York voor een stage van 3 jaar." Zei ze. "Maar hoe wist je dan dat ik hier woon?" Vroeg Eva. "Dat wist ik niet. Ik zag dat je vermist was op tv. Ik wilde meer van je weten dus ik ben hem een keer hier heen gevolgd. Maar hij leek zo opgefokt dat ik niet meer durfde om hem aan te spreken."

Liselotte bloosde. "Ja dat kan ik me voorstellen. Hij moet doods angsten hebben uitgestaan tijdens mijn ontvoering. Dan is Floris niet de vriendelijkste." Zei Eva. "Ik wist niet eens of je gevonden was. Mam wilde er niets van weten." Liselotte keek rond. "Wat is dit eigenlijk? "Dit is voormalig pension De Ponti. Dit was ooit van Frank. Mijn eerste man." Legde Eva uit. Floris was inmiddels weer bij ze komen zitten. "En jij kreeg het in de scheiding of zo?" Vroeg ze. "Nee." Zei Eva en keek weg. "Frank is vermoord. Op de dag dat ze trouwden." Zei Floris die een huilende eva tegen zich aan trok. "Sorry. Dat wist ik niet."

"Dat geeft niet. Kon je niet weten." Zei Floris. "Ik wilde haar niet kwetsen." Floris schudde zijn hoofd. "Het geeft niet Liselotte. Ze is wat emotioneel nog. Daar kan jij niks aan doen." Hij streelde Eva over haar haren. "Gaat het weer?" Vroeg hij. "Ja die rot hormonen. Alles wat me een beetje raakt maakt me aan het huilen." Zei Eva "vind ik niet erg hoor. Kan ik je lekker vaak knuffelen." Zei Floris plagend. "Tis goed met je pestkop." Zei Eva.

"Maar Lotte wat wil je? Mag ik trouwens Lotte zeggen?" Vroeg Floris. "Ja Tuurlijk. Ik weet het niet gewoon niet meer naar huis." Zei ze. "Je kan voorlopig hier blijven. We hebben plaats genoeg. En als je van moeilijk maar lekker eten houd. Dan is Floris een geweldige kok." Zei Eva. "Wie is hier nou de pestkop." Zei hij. "Vinden jullie dat niet erg?"

"Wel nee. Floris is ook een pension gast die ik vergeten ben eruit te schoppen." Zei Eva lachend. "En bedankt." Floris knipoogde. "Maar word dit dan helemaal niet meer gebruikt?" Vroeg Lotte. "Nee. We wilde beide onze baan niet opgeven." Zei Eva. "zonde." Floris glimlachte. "Ik denk dat hier ook te veel herinneringen zijn om er iets mee te doen." Verklaarde hij. Hij keek naast zich. Eva had haar hoofd op haar armen gelecht. "Eef." Zei hij zachtjes. Ze leek in slaap te zijn gevallen. Hij pakte een sleutel uit een kast. "Dit is mijn oude kamer. Neem die maar." Zei hij. "En jij dan?" Vroeg ze. Ze kneep haar ogen even dicht toen ze besefte hoe dom die vraag was. "Sorry laat maar. Dank je." Zei ze. "Familie van haar die ze toe laat is familie van mij." Zei Floris. "Eef meisje kom. Je kan beter in bed gaan liggen." Eva werd niet wakker ze lag duidelijk in een diepe slaap "Trap op 2e deur links is van jou. Ik breng haar naar bed. Ik zie je morgen."