Rachel jij kiest." riep Verona. "Mag ik een verzoek doen?" vroeg Floris. "je wilt zeker zelf?"Vroeg Rachel. "Nee. Mijn vrouw. Laat haar gaan." ze hij. "En waarom zouden Verona en ik dat moeten doen?" vroeg Rachel de er nu ook plezier in leek te krijgen. "Omdat jullie 2 gijzelaars moeten vrij laten en omdat we een dochtertje hebben van 5 maanden, die haar moeder nodig heeft" zei hij bijna smekend. "AWW Roon ze heeft een baby'tje. "Riep Rachel. "Hij heeft gelijk Roon." Verona gromde zachtjes.

"Vooruit ze mag gaan." zei Verona geërgerd. "Maar wie word dan nummer twee?" vroeg ze. "Die iritanteling die Michiel" riep Rachel. "ok die twee. Laten we opschieten." zei Verona. "Op staan kom op. "Zei ze. "Ik wil niet."zei Eva. "Eef je moet gaan." Floris gaf haar snel een kus. "Het komt wel goed schat." Verona trok aan haar arm. "Kom op, op staan." zei Verona.

Eva en Michiel werden de deur uit geduwd. "We moeten hier blijven om verhoord te worden." zei Eva. "Wat denken ze dat we zijn? De daders?" vroeg Michiel. "Nee natuurlijk niet. Maar ze hebben een duidelijk beeld nodig. Wie is waar. Wie van de twee heeft de leiding. Noem maar op. "Hoe weet je dat nou?" vroeg hij. "Eva! Gelukkig waar is Wolfs?" vroeg Marion en omhelsde haar. "Binnen. Ik maak me zorgen." zei ze. "Ik kan hem nu niet stoppen als hij te ver gaat." Marion hield haar arm om haar schouder. "Komt vast wel goed Eef." eva lachte vaag. "Kennen jullie elkaar of zo?"vroeg Michiel "natuurlijk. Luister Eef Zitman wilt je in nerve center hebben. En ik denk dat ik nu begrijp waarom." Eva knikte en liep snel naar de trailer die een stukje verder op stond.

"Fijn u te zien mevrouw van Dongen. Ik moet informatie hebben vertel." zei Zitman. "Verona en Rachel. Beide 17 jaar oud. Pistolen zwaaien ze een beetje mee. Maar ik weet niet of ze geladen zijn. Ik kan ook geen reden vinden waarom ze dit doen. Het lijkt wel als of ze het leuk vinden."zei Eva. "Dus heeft het niets te maken met de getuigen?" eva schudde haar hoofd. "Lijkt mij zeker niet." zei Eva.

"Ik mag je niet in zetten om dit op te lossen door jouw professionele en persoonlijke partnerschap met Wolfs mag dat niet. Nee eva kijk me niet zo aan. Ik weet dat je niet weg gaat zonder hem. Dus ga je de monitoren in de gaten houden en als er iets gebeurd ga je mij dat direct vertellen heb je dat begrepen

Eva nam plaats achter monitoren. Ze wilde zeker weten dat er niets gebeurden. "Eef. Je moet egt naar huis. Je meisje mist je vast." zei Marion. In een poging haar over te halen om naar huis te gaan. "Dat weet ik maar ik kan niet naar huis." zei Eva. Marion legde haar handen op Eva's schouders. "Jullie zouden de wereld aan stukken scheuren om elkaar te beschermen."zei ze. Eva glimlachte. "Het is nu niet leuk meer." riep Rachel. "Ik weet het Chel maar wat denk je dat er gebeurd?" vroeg Verona. "Dit hadden we nooit moeten doen." zei Rachel. " Er is nu nog niets ernstigs gebeurd."kwam Floris tussen beiden. "Als jullie je wapens neerleggen en met ons naar buiten lopen gebeurd er niets."

"Je kijkt toch ook films, dan worden we neer geschoten." Eva rolde haar ogen, die stomme films weer die jonge mensen lieten denken dat alles gebeurd met getrokken wapens en roekeloze heldhaftigheid. Was dat waarom haar Floris daar zat? 2 over hormonale meisjes die een film wilden na doen? "Luister nou. Dat zijn films die moeten spannend en dramatisch zijn anders is er niets aan. Maar in het echte leven gaat het niet zo. Politie wilt niemand doden als ze het kunnen voorkomen." Zeo Floris. Eva luisterde gespannen en bezorgd mee. Als ze al close waren de afgelopen jaren als partners en vrienden was het niets vergeleken nu. Ze besefte dat ze net zo min zonder hem kon in haar leven als hij zonder haar.

"Ja natuurlijk. Vaak in aanraking geweest met de politie ouwe?" Vroeg Verona. "Vaak genoeg." Zei hij. "Straks ga je me nog vertellen dat je vrouw een agent is. Leuk geprobeerd hoor maar ze draagt geen politie pakje." Riep Rachel. "Niet iedere agent draagt die." Zei Floris."ik ben een agent, Laar Sophie en Melinda gaan houd je mij hier." Zei hij. "Doe nou niet gek. Niet de held uithangen. " Riep Eva tegen het scherm.

"Als jullie nu niet op geven komt er straks een scherp schutter. En die stelt geen vragen maar schakelt jullie uit." zei Floris. "Hoor je dat Roon een scherp schutter we moeten hier weg. En het liefst zonder hem die in onze nek hijgt." zei Rachel

"Wat wil je dat ik doe dan Chel? Op hem richten en af drukken?wat gaat dat doen dan?" Vroeg Verona geërgerd. "Ja ik weet het ook niet meer." Riep Verona. "We moeten iets doen Roon. Hij is een agent. Hij heeft vast een machine geweer bij zich of zo." Riep Rachel in paniek. "Ik had nooit naar je moeten luisteren." Zei ze er. "Kom op Roon." Zei haar vriendin. " Anders doe ik het." Rachel richten ook. Toen ze de trekker over haalden hoorde ze alleen een klik. "Ja zei dat dit je pa.s sport geweren waren." Riep Rachel. "Ja ongeladen doos. Kijk maar." Ze richten op een plek bij Floris recht onder zijn hart en drukte de trekker in. In plaats van de klik die ze verwachten klonk er een knal en ontvlamde de loop van het pistool. De kogel vond doel en Floris zakte hevig bloedend op de grond.

"NEEE!" Gilde Eva die het op de monitoren zag gebeuren. Ze rende de trailer uit. Ze was van plan naar binnen te rennen. "Er is geschoten. Ik herhaal er is geschoten. Riep Lucas in zijn porto. "God v." Ze keek achter zich maar Eva moest zitten. "Waar is van Dongen?" Riep Zitman. "Aan alle eenheden houd Eva tegen." Riep ze daarna alarmeerde ze met spoed een ambulance.

"Laat me gaan Romeo. "Riep Eva."zal niet gaan Eva sorry." Zei hij. "Laat me los Romeo het gaat om Wolfs." Riep ze. "Dat weet ik Eva." Je kent de protocollen." Riep hij zich schrap zettend om Eva tegen te kunnen houden. Marion kwam aan rennen. "Rustig nou Eva." Zei ze terwijl ze Eva beet pakten. "Je kunt niet naar binnen, een je ogen staan op moord twee het is te gevaarlijk, ga naar huis Eef naar je meisje." Riep Marion. "Denk je dat ik me weg laat sturen als mijn man daar binnen dood ligt te bloeden." Zei Eva vettend tegen Romeo en Marion.

"Gijzel nemers in beeld." Kwam er uit de porto van Romeo. "Begrepen." Riep hij terug in zijn porto. Omdat hij Eva daar door met een Hand los liet zag ze kans zich los te maken en begon te rennen. Ze pakte haar pistool en baande zich een weg naar de ingang. De twee meisjes keken doods bang om zich heen."Op de grond" riep Henk Ravelli. Een van de hoofdagenten van het AT. Eva

Kwam bij hem staan. "Wat doe jij hier?" vroeg hij. "Handen naast je lichaam hand palmen om hoog." riep eva en liep met haar wapen getrokken richting Verona. "Van Dongen!" riep Henk. "Laat me." beet eva toe. Ze ging naast Verona zitten en boeide haar. "Als hij sterft zorg ik er voor dat de rest van je leven een hel is." riep Eva.

De meisjes werden geboeid om hoog geholpen. "Je bent dus egt een Goofie." riep Verona. "Ja en hij ook." riep Eva. Het ambulance personeel snelde langs haar het hotel in. "Was dit het nou allemaal waard? " Vroeg Eva. "Niet hier Van Dongen je mag haar vast horen in het bureau."zei Henk. Verona en Rachel werden af gevoerd naar een van de busjes die klaar stonden.

"mogelijk massieve interne bloedingen. Veel bloed verlies." hoorde ze het ambulance personeel zeggen. "Ja meneer patiënt nog bij bewust zijn." Eva snelde zich naar hen toe. "Het spijt me mevrouw u mag niet verder." zei de ambulance broeder. "Ik ben zijn vrouw." zei ze. De man knikte en liet haar er langs. "Floris!" eva pakte zijn hand. "Moest je nou weer door kogels lopen." zei ze gespeeld op gewekt. Hij kneep zwakjes in haar hand. "Maak je geen zorgen Eef." zei hij. Eva glimlachte even. Hij werd de Ambulance in gereden. Ze zag nog net dat een hart monitor werd aan gesloten voor de deuren dicht gingen.

Ensure your favorite authors get the support they deserve. Read this novel on Royal Road.

"Kom op Eef ik breng je even." zei Marion die haar arm om Eva heen legde. Ze besefte hoe bang Eva moest zijn. "Zullen we eerst jullie meisje op halen of wil je gelijk naar het ziekenhuis?" vroeg Marion. "Car is bij mijn zusje, daar is ze veilig ik wil naar Floris Marion." Zei Eva. Marion knikte en stuurde eva naar haar Politie auto. "Stap in Eva." zei Marion en stapte zelf in aan de bestuurders kant.

"Wat als hij nou dood is." zei Eva die eindelijk haar angst kon uiten nu ze alleen was met Marion. "Daar moet je niet aan denken Eef." Eva keek even zwijgend uit het raampje. "Je moet geloven dat het goed komt Eva." zei Marion. " Hoe vaak heeft mijn verleden me dat vertrouwen gegeven denk je?" vroeg Eva. Marion keek haar vriendin aan. Ze had gelijk gehad. Bijna iedereen waar Eva van hield was niet meer in leven. "Ik weet het Eef. Maar ik weet ook dat Wolfs zal vechten om bij je te blijven." eva glimlachte zwakjes en keek weer uit het raam. Marion had gelijk. Floris zou voor zijn leven blijven vechten. Maar dan moest hij dat wel kunnen.

Eva sprong uit de auto en rende het zieken huis in zo gouw ze dat kon. "Eva!"Riep Marion. "Eef kalm nou." Marion rende achter haar aan. Toen ze Eva vond zat ze voor zich uit starend "Eva?" vroeg Marion het ergste vrezend. "Ze zijn nog met hem bezig. Maar hij was comateus toen hij binnen kwam." Marion ging naast haar zitten. Ze wilde Eva gerust stellen. Maar ze wist even niet meer hoe.

Een minuut later kwam er een arts de gang in en liep naar Eva. Haar hart klopte in haar keel de parallellen met Frank waren groot. Het was zelfs dezelfde arts. Hij duwde zijn mond masker naar beneden. En even dacht Eva dat hij weer nee zou schudden. Maar nu legde hij zijn hand op haar schouder.

"Het was kantje boord mevrouw, maar voor nu hebben we hem er door heen." zei de arts. "Maar?" vroeg Eva. Ze hoorden aan zijn toon dat hij niet alles vertelde. "Maar uw man ligt in Coma. En we kunnen niet garanderen dat hij daar ooit uit zal komen. De kogel heeft veel schade aan gericht en hij had al veel bloed verloren." zei de arts. Eva luisterde al niet meer. Hij zou misschien nooit meer wakker worden. De moed zakte haar in de schoenen. En ze ging weer zitten. Ze voelde zich een lek geprikte fiets band waar langzaam de lucht uitging.

Samen met Marion liep ze de kamer in waar Floris lag. Hij lag aan allemaal apparaten. Hij werd beademd. Zijn hart slag werd gemonitord. Aan een infuuspaal hing een rode zak met overduidelijk bloed. Daarnaast hingen verschillende zakken met medicijnen zie allemaal door infuus lijnen in Floris zijn arm gingen. Hij kreeg zonde voeding waardoor er ook een slang zijn neus in ging. Eva ging naast hem zitten en pakte zijn hand. "Heb het lef niet op te geven, hier blijven hoor je me." zei ze.

Romeo kwam ook het ziekenhuis inlopen. "En?" vroeg hij aan Marion. "Ik weet het niet. Niet heel goed geloof ik. Wolfs ligt in Coma en de arts weet niet of hij ooit nog wakker word." legde Marion uit. "Hoe houd Eva zich?" vroeg Romeo. "Zo goed als verwacht kan worden." Romeo liep even de kamer in. "hey." zei hij. Marion sloeg haar hand zachtjes tegen haar voor hoofd. "Hi Romeo."zei Eva."kan ik wat voor je halen?" vroeg hij. Eva knikte. "Chocomel zeker." zei hij glimlachend. Eva knikte. En probeerde terug te lachen.

"Hij is meer machine dan Wolfs, is dat het nog wel waard?" Vroeg Romeo aan Marion in het restaurant. "Hij heeft nog een kans Romeo dus ja dat is het nog waard. En wat je ook doet vraag dit nooit aan Eva!" Romeo knikte. Hij snapte de reactie van zijn partner wel. Eva zou ontsteken in woede als je het ook maar leek te denken. Ze brachten snel iets te drinken naar Eva. "Moet ik je kleine meid even ophalen Eef?' vroeg Marion. Eva knikte bijna on opvallend. Marion voelde diepe medelijden met haar vriendin. De angst en wanhoop die ze moest voelen waren vast overweldigend.

Marion reed snel naar De ponti Marion opende de deur. Het verbaasde haar niet dat deze open was. Eva en Wolfs zouden Carmen nooit alleen laten er was vast een oppas. "Hallo?" riep ze. Ze kreeg geen antwoord. "Lekkere oppas"dacht Marion hardop. Ze kwam de keuken in daar in de box lag Carmen ze had een fop speentje in en speelde met wat speeltjes die boven haar hoofd hingen.

"Hey meisje." zei Marion. "Wie past er op jou?" vroeg ze. "Ik laat wel een briefje achter. Mama heeft jou meer nodig dan ze zelf denkt ben ik bang." zei Marion. Die haar op tilde. "Leg mijn nichtje neer!" hoorde Marion achter zich. "Jouw nichtje?" vroeg ze. Eva had geen familie meer buiten dit kleine meisje. Zou Wolfs dan nog familie gehad hebben waar hij hun nooit over had verteld? Marion legde Carmen voorzichtig weer neer en draaide zich om. Het jonge meisje wat boos naar haar keek leek vreemd genoeg op Eva. "Wie ben jij?" vroeg het meisje.

"Marion Dreesen." zei Marion. "En wie ben jij?" vroeg Marion "Liselotte Wagenaar. En haar tante." riep Lotte. "Ik ben het half zusje van Eva van Dongen." riep ze. "Ja dat zag ik al wel." zei Marion. "En jij bent?" vroeg Liselotte. "Collega en vriendin. En haar peettante." zei Marion naar Carmen wijzend. "En ik heb Eva beloofd haar te brengen." verklaarde Marion. "Waar is Eva dan?" vroeg Lotte. "In het ziekenhuis. Waar zou ze anders Zijn?" vroeg Marion. "Hoe zo is ze in het ziekenhuis?" vroeg Lotte.

"Wolfs is neer geschoten en ligt in coma." vertelde Marion. "Wat? En niemand verteld mij wat." zei Liselotte. " Ik breng Carmen even naar ze toe." zei Marion, en ze pakte het meisje weer op. en deed haar in een rijs wieg. "Hebben ze een opvouwbare box of camping bed?" vroeg Marion. "Ik denk niet dat eva vanavond thuis is." Zei Marion. Lotte liep weg en kwam een minuut of 3 later terug met een grote schoudertas. "Dit is de box die ze in het park wel eens gebruiken." zei ze. "Komt het goed met hem?" vroeg ze. "Dat weet ik niet." zei Marion. "Zeg dit nooit tegen je zus, maar ik ben bang van niet." zei Marion. Ze haatte het om toe te geven ook aan zichzelf, maar ze was bang dat Wolfs dit niet zou overleven. Als de artsen al niet zeker waren of hij wakker zou worden. "Waar zijn Eva's auto sleutels?" vroeg Marion. "In het keuken kastje." Zei Lotte die bijna net zo verslagen leek als Eva.

"Ach Kleine misschien is het maar beter dat je nog geen idee hebt wat er aan de hand is." Zei Marion later in de auto. "Ik ben werkelijk bang dat jij je vader alleen maar van verhalen gaat leren kennen." zei ze bedroefd. "Voor je moeder hoop ik van niet, maar goed ziet het er niet uit." zei ze tegen Carmen. "Maar meisje dit vertellen we mama niet hè. Nee we gaan tegen mama zeggen dat we alle vertrouwen hebben." Zei Marion. Ze parkeerde Eva's auto bij het zieken huis. "Kom Carmen. We gaan mama troosten. "