"Ik heb 6 kaarten voor dat Fantasy Folk Festival in het stadspark." zei Romeo. "Gefeliciteerd. En wat wil je met deze mededeling ons zeggen?" vroeg Floris. Eva gaf hem snel een por. "Dat weet je best." zei ze. "Gaan jullie mee?" vroeg Romeo een beetje verlegen. "6 agenten op een fantasy en folk festival?" vroeg Wolfs zijn wenkbrauwen op trekkend. Eva merkte dat hij nee wilden zeggen maar Eva had er zelf wel zin in. Eens kijken hoe al die costplayers en Heksjes feest vierden.

"Ja Waarom niet?" zei Eva. "Eef toe daar passen we toch niet bij?" zei Floris "Waarom niet? Mijn zusje vergelijkt het altijd met het gevoel wat wereld vrede moet geven." Zei Romeo. "Wereld Vrede? Dat bestaat niet." Zei Marion. "Imogen zegt dat dat op dat soort Festivals wel zo is. Iets met iedereen kan zich zelf zijn of zo."Zei Romeo.

"Ja dat kan ook op paarse Dagen." Zei Floris. Eva zuchten en gaf hem nog een por. "Volgens Imogen is dat toch anders, omdat het op zo'n fantasy festival natuurlijker gaat. Omdat daar echt iedereen zichzelf kan zijn wat, diegene dan ook is of wilt zijn."Zei Romeo.

"Wat bedoeld ze daar dan mee?" vroeg Eva. "Volgens Imogen lopen daar Prachtige mensen die als jij je wilt uit dossen als Elf uit Lord of The Rings en je Arwen noemt ze je ook zo zullen aan spreken en accepteren. En als je als Jack Sparrow daar rond loopt en je vriend Perkamentus wilt spelen. Hey dan hebben Jack Sparrow en Perkamentus. Verkering ook prima." Zei hij.

" Dus iedereen gaat daar verkleed heen? Mag ik ook in mijn eigen kleding? "Vroeg Floris. "Ja zo lang je jezelf maar durft te zijn. Volgens Imogen zijn dat prachtige mensen." Zei Romeo met een liefdevolle stem. "Nou niet iedereen zal bij die beschrijving passen." Zei Marion. "Natuurlijk wel. Ik snap Imogen wel. "Zei Lotte in eens. "Het vergt heel veel kracht om jezelf te durven zijn en je niet te laten vormen door wat andere willen dat je bent. Dan kun je er misschien niet 'mooi' uit zien maar ben je wel een prachtig mens." Eindigde Liselotte.

"Diep hoor Lotje."Zei Floris plagend. "Ach jij." riep Liselotte. "Wat vind jij Eef? Gaan we mee?" vroeg Floris. "Ik heb er best wel zin in eigenlijk." Zei Eva. "Hij zuchten. En Carmen dan?" vroeg hij hopend dat eva dan nee zou zeggen tegen Romeo hij had echt geen zin. "Flamant, die heeft toch niets te doen." zei Eva. "En Kinderen kunnen mee als Flamant wilt kan ze ook mee." vertelde Romeo. Eva Gaf Floris een Zie je wel blik. Floris zuchtte en gaf een zacht Gommetje. "Ok goed dan. Maar dan ga jij als Elfje Mevrouwtje van Dongen." zei hij. Eva Glimlachte breed. Ze wist dat ze had gewonnen. "Deal." zei ze.

Binnen een uur standen ze alle 6 in een feest winkel om kleding uit te zoeken. Eva zag al gelijk een Zwarte jurk met spaghetti bandjes hangen die ze wel mooi vond voor haar Zusje. "Lot deze is voor jou." Liselotte rolde met haar ogen. "Nee hè." zei ze. "Als ik in een jurk moet dan ga jij ook." Zei eva lachend. "Goed dan." Liselotte pakte de jurk van Eva over en kleedde zich om in het pas hokje.

Eva koos voor een koninklijk blauwe jurk met gouden accenten. Het was een jurk met een korset lijfje. Ze wilde hem niet passen. Dat zou ze thuis wel doen. Ze wilde naar de Accessoires lopen om 2 setjes elf oortjes te pakken toen haar een Groen tuniek op viel met bij behorende broek en punt muts. "hey Lucas. Als Lotte en ik als Elfje gaan. Ga jij als Link." zei ze terwijl ze het kostuum pakten

Na wat overtuiging besloot Lucas zich dan maar als Link te verkleden. "En jij Floris?" vroeg Liselotte "o nee egt niet. Ik ga me niet verkleden." zei hij stellig. Eva fluisterde iets in haar zusjes oor. De beide meisjes lachen. "Wat?" roept hij. "Niks. Toch Lotte?" Liselotte schoot harder in de lach. "Neee helemaal niks." Zei Lotte. "Wat zijn jullie van plan dames." vroeg hij. "Als we al iets van plan zijn, kom je daar vanzelf achter." zei Eva.

De volgende ochtend had Eva zich al omgekleed als Floris de keuken in komt. Hij keek nu pas goed naar de jurk die ze droeg. Deze was Koninklijk blouw die haar figuur accentueerde. Het korset lijfje vormde zich precies om haar bovenlichaam heen. De mouwtjes aan het korset vielen van haar schouders af waar door ze een diep decolleté had de mouwtjes hadden dezelfde kleuren als de jurk zelf. De gouden accenten liepen door de rok in. Die van af haar dijen iets wijder liep. De rok zelf viel tot haar enkels. Om haar heupen zat een soort over rok wat de illusie gaf voller te zijn dan hij was.

Ze had op haar hoofd een soort voorhoofd sieraad. Dit had een goudkleurig half maantje wat omhoog gekanteld stond. Zo dat de punten van het maantje naar boven wezen. In het maantje zat een blouw juweel waar onder eenzelfde kleur steentje hing in de vorm van een druppel. Om de dunne stalen banden zaten goud kleurige blaadjes.

Ze had de helft van haar haren gevlochten naar achteren gestoken zo dat het hoofd sieraad verdween in de vlecht. Ze had zelf al de punt oortjes om haar eigen oren gehangen om de Elf look helemaal compleet te maken.

Hij staarde even naar haar. Hij wist niet dat ze nog mooier kon zijn dan dat ze altijd al was. "Ja lach me maar uit. Ik zie er uit als een bosbes cupcake." zei eva. "Wel nee. Als er in dat elfen rijk van jou niet om je gevochten word weet ik het ook niet meer." hij liep naar haar toe. "Ik ben geen jurken drager." zei eva. "Dat weet ik ook wel. Maar het staat je wel goed." zij hij. "Kunnen we niet tegen Romeo zeggen dat je ziek bent. Dan kan ik die jurk wel weer uit trekken hoor." Zei Floris die naar eva toe boog. "Ja zo kan die wel weer hè?" riep Liselotte die in haar eigen jurk de trap af kwam. "Ja.ze heeft gelijk.Je hebt het Romeo Beloofd." zei eva terwijl ze hem een kort kusje gaf.

Flamant kwam binnen lopen. " Eva. Meneer Wolfs dat is lang geleden. Ik was op zijn zachts gezegd nog al verbaasd toen jullie mij vroegen om op Jullie kind te passen." zei hun oude chef. Ze zag er inderdaad ouder uit. Haar haren waren nu bijna allemaal wit. En ze had hier en daar wat lijnen in haar gezicht die er eerst niet waren. Maar ze zag er nog steeds even gezond uit als voorheen.

"Ik wist dat er gevoelens waren tussen jullie. Maar jullie zijn beide nou niet bepaald het type wat dat toe geeft voor al aan elkaar." zei ze glimlachend. Eva bloosde nog heviger. "En jij bent kind?" vroeg ze aan Lotte. "Liselotte Wagenaar Half zusje van Eva." riep ze snel. "Aangenaam." Eva liep snel de trap op om 5 minuten later terug te komen Carmen dragend die eenzelfde jurkje droeg als die van haar moeder.

"Kijk nou. Wat een kleintje nog."Riep Flamant verassend zacht. Eva glimlachte. "Dit Mevrouw. Is Eva Carmen Maud Wolfs. Maar ze gaat door het leven als Carmen." zei Eva trots. "Jeetje Eva wat lijkt ze op jou." Zei Flamant. Carmen was nu twee en een half jaar oud. En ze begon nu wel egt op haar moeder te lijken. Ze had dezelfde grijze ogen als eva. Bijna dezelfde kleur haar. Haar neus en mond waren hetzelfde. Ze had alleen een iets minder scherpe kaak. Maar ze was nog klein. Dat kon nog komen.

"Je hebt weinig inbreng gehad Wolfs. Of is ze alleen door jou geadopteerd?" vroeg Elis Flaman. "Nee. Dat kleintje is van ons samen." Zei Floris die zo niet nog trotser klonk op zijn dochter dan dat Eva was. "En nu gaan we met zijn alle naar dat Fantasy festival in het park?" vroeg ze. Eva knikte. En gaf Carmen aan Elis. "Dan is er altijd iemand bij haar." zei Eva. "Na vorige maand wil ik haar niet meer achter laten bij bijna vreemden." Eva kreeg een rilling over haar rug als ze terug dacht aan hoe ze bijna haar dochter was kwijt geraakt.

"Ik zal niet verder vragen."Zei Flaman "hallo Carmen. Ik ben Elis Flamant." zei ze tegen het meisje. Die verlegen haar handje in haar mond stak. "Ze is wat verlegen."Zei eva en ze aaide haar dochter over haar hoofd. "Kleine kinderen vaak." zei Elis. "Goed zullen we gaan?" vroeg Floris die eva's hand pakte. Pas nu viel flamant hun matchende ringen op. "Wacht. Jullie zijn getrouwd?" vroeg ze. "Al bijna 3 jaar." zei Floris. "Nou toe maar. "Zei Flaman niet helemaal zeker wat ze kon zeggen.

"Zeg nou niet dat u dat niet zag aan komen." zei Eva glimlachend. "Dat huwelijk niet nee. Dat jullie samen iets zouden beginnen. Ja dat was een kwestie van tijd." zei ze. Ze wilde er verder geen woorden aan vuil maken en ze volgde de Jonge lui zo als zij ze noemde. Het voormalig pension uit.

If you discover this narrative on Amazon, be aware that it has been stolen. Please report the violation.

Een half uur later liepen ze met zijn alle het park in. over al stonden stoeltjes en lagen er kleedjes op het gras. Je zou kunnen denken dat het een gewone dag was. Behalve dan dat de menigte een bonte verzameling was van verschillende fantasie wezens. Eva zag zelfs een Groote pluizige wolf lopen inclusief staart uit haar rok.

Wat eva het meeste opviel was dat iedereen gewoon hun spullen onbeheerd achter lieten als ze rond de stalletjes liepen die rond de gehele rand van het park stonden. Midden tussen de stalletjes stonden eet en drink stands en een groot podium waar nu een bandje speelde die er uit zagen als piraten. Die ruwe liedjes ten gehoren brachten. De menigte voor het podium duidelijk fans stonden vrolijk te dansen.

Ze vonden al snel een plekje naast een gezinnetje dat gekleed was als feetjes. "O hebben jullie geen kleed mee?" vroeg het vrouwtje. Eva schudde haar hoofd. "Ik wist niet dat dat mocht." zei ze. "Geen probleem hoor ik heb er altijd 3 mee. Een voor ons zelf 1 als reserve en een om weg te geven hier." zei de vrouw die uit haar tas een opgerold kleedje haalde die ze aan Eva gaf. "Uhm ok dank u wel." zei eva verrast.

"Nieuw in deze wereld zeker?" zei de vrouw. "Ja best wel zei Romeo. "Dat is te zien. Geeft Niet hoor. Welkom." zei de vrouw glimlachend. Een paar minuten zaten ze gezellig te kletsen met de vrouw van het kleedje. Carmen was aan het rond waggelen met haar kinderen die vrolijk speelden. "Bent u nooit bang dat iemand uw kinderen mee neemt?" vroeg Eva. "Hier? Nee nooit." zei ze. Eva vond het wat onverstandig maar de vrouw leek het serieus te menen.

Na een uurtje was het piraten bandje klaar en kwam er een grijze man het podium op gehuld in een rood met gele kilt. "Dames en heren dat waren de Pyrates.waar menig van jullie wel een avondje mee willen varen of niet soms Dames?" zei de man. De menigte reageerde met gelach en plagerig boe geroep. "O ik zie het al de heren willen ook mee varen. Ik geloof dat ze dat niet zo'n strak plan vinden." zei de man weer. "Maar mag ik nog een daverend applaus voor onze zeerovers? " Het publiek barsten in luid applaus en gejuich uit.

Eva stond op en pakte Floris zijn hand. "Kom je mee gaan we even kijken wat ze verkopen. " Floris stond op. "Vrouwen en winkelen." zei hij plagend. "Ik ga ook wel mee." zei Liselotte. Er stonden allemaal aparte soort stalletjes. Sommige hadden fantasy boeken te koop. Andere hadden aparte soorten kleding. Weer andere fantasy bord spellen en hebben dingetjes. Maar ook Magische dingen waren te koop. Zo als boeken over witte magie en de betekenis er van.

Bij een stalletje met stenen kocht Eva een rode steen die als ze de stenen aan raakte het beste aan voelde. Ze kon niet verklaren waarom. "Ah een Carneool."zei de vrouw. "Mooie steen. Kan ik er van uit gaan dat u een Vurig, gepassioneerd en sterk persoon bent?" vroeg de vrouw. Floris keek van de vrouw naar Eva. "Kennen jullie elkaar?" vroeg hij. De vrouw lachte. "Ik neem aan dat dat een ja is" zei de vrouw.

"Hoe weet u dat nou?" vroeg Eva. "De steen die u koos." zei ze als of dat alles uit legde. "Ah een nieuweling. Stenen kiezen u uit. Sommige van wegen uw bui maar de meeste reflecteren uw karakter. De Carneool staat voor Vuur Passie en kracht. Maar ook Creativiteit en energie." zei de vrouw. Floris vond het maar eng dat deze vrouw het karakter van eva zo goed kon beschrijven aan de hand van een edelsteen.

"Wat is uw geboorte maand?" vroeg de vrouw. "April waarom?" vroeg Eva "ja diamant dat dacht ik eigenlijk al wel." zei ze "de Diamant is uw geboorte steen zo als wij dat noemen. Het is een pure steen. Gemaakt van puur licht. Het versterkt alles om zich heen. Positief maar zeker ook negatief." legde de vrouw uit.

"U geloofd het niet zo hè?" zei ze naar Floris kijkend. "Ik geloof nergens in." zei hij. "Oh daar ben ik het niet mee eens. " Zei de vrouw glimlachend. "De manier waarop u naar haar kijkt, zegt mij dat u geloofd in de liefde." zei de vrouw. "Dat is een gevoel." riep Floris. "On eens meneer. Liefde is het mooiste en meest bewezen geloof ter wereld. " De vrouw keek hem vriendelijk aan. "En u vind zeker dat ik dat ook moet vinden." zei Floris.

"Wel nee. U bent wie u bent. Voelt en geloofd wat u voelt wie ben ik om te zeggen dat u ongelijk heeft? Emoties, geloven en meningen zijn tenslotte persoonlijk." zei de vrouw. "Wat was uw bedoeling dan met uw verhaal. " Verschillende redenen. Één u te onderwijzen over edelstenen en hun gebruik in sommige geloven, twee u deel genoot te maken op mijn kijk op de wereld. Omdat ik mijn beleving van de wereld mooi vind en iedereen de kans wil bieden er zijn of haar mening over te vormen." legde de vrouw uit. "Dus bekeren." riep hij weer. "Nee. Ik wil niet u mijn kijk op dringen. Alleen delen zo dat u kunt kiezen. Vrijheid om uw zelf te zijn staan wij hier voor." zei de vrouw glimlachend

"Dus als ik hier rond wil lopen als een roze Teletubie?" Vroeg hij. "Als u dat gelukkig maakt, ga vooral uw gang." Eva hield een hand voor haar mond om niet te lachen. "Je bent ook zo'n atheïst hè." zei Eva. En omhelsde hem. "Komen jullie?" vroeg Liselotte. "Waarheen?" vroeg Floris. "Dat zie jij nog wel." de meisjes leiden hem naar een kraampje vol met kleding. Ze zochten samen een victoriaans kostuum uit voor Floris. "Als jij dat nou even gaat passen." zei Eva. "Ik zei toch ik verkleed me niet." zei hij. "Even passen kan toch wel." zei Eva hem met grote ogen aan kijkend.

Hij zuchten. "Ik kan jou niets weigeren." zei hij terwijl hij het pashokje in ging. Na 5 minuten kwam hij weer naar buiten. Hij droeg een zwart victoriaans pak. Inclusief hoge hoed.Eva schoot in de lag. "Je ziet er prachtig uit." zei ze grinnikend ze zag nog net hoe Liselotte het pas kamertje in liep en zijn kleding in haar rugtas stopte. "Ik ga me omkleden. Ik zie er belachelijk uit." zei hij. Grinnikend betaalde Eva de eigenaar van het stalletje. "EVA!" riep hij. "Wat is er?" zei ze gespeeld verbaasd. "Dit hebben jij en Lotte bekokstoofd." riep hij. "Je krijgt vanavond je kleding terug." zei ze grinnikend. "Al wil ik je vanavond ook wel helpen dit thuis uit te trekken hoor." zei eva. En keek hem diep in zijn ogen aan. Weer zuchtte hij. "Voor uit. Dan maar." zei hij en kuste haar. "Maar ik krijg jou nog wel mevrouw van dongen." ze glimlachte naar hem. "houd ik je aan." zei ze.

Toen ze terug kwamen bij het kleedje zagen ze dat Marion een licht gevende bloemen krans droeg en een groene lange jurk aan had. "jij ziet er prachtig uit. "Zei Eva gierend van de lag. "Ja hè, ik dacht ik ben een bos nimf." Zei Marion even hard lachend.

Aan het eind van de avond kwam de grijze man in het rood gele kilt terug het podium op. Dit keer werd hij gevolgd door 3 heren in verschillend gekleurde kilts. Een van hen wat verwen de jongste leek had een viool. Een iets oudere rood harige man had een doedelzak in zijn hand. De derde een gezette oudere heer had een soort vreemde hand trommel. Blijkbaar was dit het hoogtepunt van het festival iedereen leek zich naar voren te begeven.

De man met de doedelzak begon met een zacht meeslepend deuntje. Voor ze het wist stonden er 5 andere doedelzak spelers en 3 trommelaars die met hen mee speelde. Een van de doedel zak spelers een man met zwart haar een zwart shirt en een grijs geblokt kilt leek erg op de roodharige jongeman en leken constant elkaar aan te kijken.Eva nam aan dat het broers waren.

Daarna begon er een vrolijk deuntje. Romeo pakte Eva's hand en trok haar de dansende menigte in. Floris verloor haar even uit het oog maar al gouw zag hij Romeo en Eva dansend met 3 of 4 andere. De lach op haar gezicht deed zijn hart een slag over slaan. Ze was zo prachtig als ze zo gelukkig was. Lucas voegde zich bij hen en ze danste met een steeds grotere groep vreemden. Romeo kwam terug uit de menigte waar Eva en Lucas nog steeds vrolijk danste.

"Schiet op Wolfs." Zei Romeo. "Wat?"vroeg hij. "Ga met je vrouw dansen sukkel." Romeo keek Marion aan."en dat is dan rechercheur." Zei hij plagend. Marion lachte. Floris lachte ook even en voegde zich daarna ook in de menigte. Dansend kuste Eva hem. "Mevrouw Wagenaar, en dreesen.mag ik deze dans van u?" Romeo glimlachte en Hij trok Lotte en Marion mee het publiek in. voor ze het wisten stonden ze met iedereen te dansen. Het maakte niet uit of ze bekende waren. Eva moest toegeven dat dit inderdaad als wereld vrede voelden. Maar zeker ook als intens geluk. Iedereen waar ze om gaf was in haar buurt en had plezier. Dit gevoel kon niemand hen meer afnemen.