Eva liet zijn hand op haar wang rusten. Haar gevoelens voor hem waren intens diep. Ze hield zo veel van hem dat ze het niet kon uiten. Niet mocht uiten. Zij was een beschadigde vrouw. Hij verdiende zo veel meer dan haar vond ze.

Maar elke keer als zijn blauwgrijze ogen zo liefdevol in de hare keken vlogen de vlinders in haar buik wild rondjes. En als hij haar dan ook aan raakte. Dan voelde haar benen aan als plumpudding. En tintelde haar hele lichaam. Ze had zich nooit zo gevoeld bij Frank, ook al had ze ook veel van hem gehouden.

Maar ze moest ertegen vechten. Ze moest. Zij verdiende zijn liefde niet. En zelfs als ze dat wel deed. Wat stopte haar God dan om haar te straffen voor het toegeven aan haar verlangens. En hem ook van haar af te nemen.

Hem net als Frank en als haar broer verliezen zou ze niet aan kunnen. Ze wist dat het zou gebeuren. Alles wat ze liefhad raakten ze kwijt. Dus verdrong ze haar hartstocht zo als altijd.

Want als ze ook van hem afscheid zou moeten nemen. Dan kon ze maar beter dood zijn. Waarom was haar God zo wreed? Waarom kwelde hij haar zo? Was ze dan zo.n monster geweest? Verdiende ze echt zo veel straf?

Floris streelde zijn hand troostend over haar wang heen. De tintelingen in haar lijf namen steeds meer toe dat het haar bijna verstikte. Ze moest iets doen om hem van haar weg te duwen. Hem weer op armlengte te houden. Dat was veiliger. Vooral voor hem zei haar verstand. Maar haar hart vocht terug.

Het voelde alsof ze net als in die oude tekenfilms van die poppetjes op haar schouders had die ruzieden. Aan een kant haar verstand die haar zei. "Nee Eva. Als je toegeeft, raak je ook hem kwijt. Dat wil je toch niet?

Aan de andere kant schreeuwde haar hart. "Kom op nou Eva. Doe het. Laat hem toe. Heb hem lief. Waarom sluit je hem buiten? Luister niet naar die angst.hij houdt ook van jou." Elke dag als hij dicht bij haar was vochten ze weer. Maar het negeren van haar hart, die als maar harder en harder schreeuwde, werd steeds moeilijker.

De bel ging. Daar was het eten. God zei dank. Haar verstand en voor al haar angst won het weer van haar bijna overweldigende gevoel. Maar hoelang kon ze het nog de baas? Was het niet beter als hij verder weg van haar was. Zoals ze in Engeland zeiden 'out of sight is, out of mind.' Hoe verliefd ze dan ook was.

Zwijgend aten ze de chinees. Ze wist dat hij dat deed om haar te respecteren. Zij moest zwijgen. Want als ze iets zei, zou hij iets liefs terug zeggen. En veel langer kon ze niet meer vechten tegen haar verliefdheid.

"Ik ga slapen." Zei Eva. Dat was een excuus om uit zijn buurt te komen.zo dat ze helderder kon denken "Welterusten" zei hij glimlachend. Waarom moest hij dat dan ook doen. Dan werd hij nog knapper. "Ja.. welterusten." Toen ze langs hem liep, gaf hij haar een nacht kus op haar wang.

Daar was het dus weer. De vlinders in haar buik. Pudding benen. Haar hard bonsde zo hard dat ze zeker wist dat de buren het konden horen. "Vecht Eva. Vecht." Riep het ene poppetje. Terwijl de ander. "Zoen hem. Maak hem de jouwe." Vele malen harder schreeuwden. Het was bijna oorverdovend.

Ze wist zich naar haar kamer te krijgen. En ging op bed zitten. Ze legde haar gezicht in haar handen en huilden. Alle emoties werden haar te veel. Haar moeder vinden die nooit van haar had gehouden. De constante krachtmeting tegen haar gevoelens voor Floris. Het verdriet wat ze altijd maar weg stopte om niet zwak te lijken. Het werd haar te veel.

Ze keek op haar nacht kastje. Daar stond een foto van Frank, Maurice Floris en haar die jaren geleden was gemaakt in de Ponti. Toen alles nog redelijk goed ging. Zoals elke avond keek ze op de achterkant van de foto. Waar 'Alles wat ik liefheb." Op stond. Twee van hen waren nu dood. De derde. Floris moet niet ook dood gaan. Daarom moest ze haar hoofd boven het water van haar gevoelens houden. Ook al dreigden ze er steeds vaker bijna in te verdrinken.

Love this story? Find the genuine version on the author's preferred platform and support their work!

Ze schrok wakker. Het was nog donker. Ze keek op de wekker. 03:33 stond er. Ze hoorde ademen dacht ze. Nee, dat kon niet. Maar toch hoorde ze het. Haar raam stond open. Had dat al de hele nacht open gestaan? Ze stapte uit bed en deed het dicht en keek om zich heen. Het voelden als of ze niet alleen was.

"Is daar iemand?" Zei ze zacht. Niet verrassend kwam er geen antwoord. "Wolfs?" Weer geen antwoord. Het was dus niet Floris. Hij zou antwoorden. Maar dat geluid van een zachte ademhaling bleef ze maar horen. Voorzichtig liep ze naar haar deur. "Wie is daar?" Riep ze harder.

Weer geen antwoord. Er was iemand. Ze voelden het. Bij de deur zocht ze de licht knop. Maar toen ze die om haalden gebeurde er niks. "WOLFS" riep ze nu luid. Ze hoorde in de kamer drie deuren verder op gestommel. "WOLFS." Riep ze weer.

"Eva!" Riep hij en als een pijl uit een boog stormde hij zijn kamer uit en trok haar deur open met getrokken wapen. "Eva wat is er?" Vroeg hij. "Er is hier iemand." Zei ze. Ook hij haalde de schakelaar om. En weer gebeurde er niets. "Eef pak je telefoon en ga naar buiten. Bel Marion die heeft nacht dienst. Nu." Zei hij.

Maar ze wilden niet. "Eva. Ga!" Riep hij. Ze gehoorzaamde en rende de trap af. "Wie is daar. Ik ben gewapend." Hoorde ze Floris roepen. Ze greep haar telefoon op de keukentafel en liep naar buiten.

Ze belde Marion snel en legde haar alles uit. "We komen er aan Eva." Hoorde ze Marion zeggen en de lijn viel stil. Een minuut later hoorde ze sirenes. Nog een minuut later stapte Marion uit haar auto samen met Romeo die er moe uit zag. " Waar is die inbreker?" Vroeg hij.

" Ik heb die niet gezien alleen horen ademen." Zei Eva. "Heb je dat niet gedroomd?" Voeg Romeo. Maar voor dat ze een antwoord kon terug bijten hoorden ze 3 verschillende pistool schoten.

De angst sloeg om haar hard. "Wolfs!" Riep ze in paniek. "Is Wolfs nog binnen?" Vroeg Romeo. "Ja natuurlijk slimmerik anders zegt ze dat toch niet. Kom op mee naar binnen." Zei Marion en bij de verdwenen ze de Ponti in. Weer een schot en nu hoorde ze glas gerinkel.

De paniek sloeg haar nu om het hart. Haar beide vrienden en Wolfs waren binnen. Zonder nadenken rende ze ook naar binnen. "Wapen op de grond." Hoorde ze Marion zeggen. Ze begon te huilen. Wolfs was dood, dat moest wel. Weer werd haar grote liefde afgenomen. Zoals altijd. Ze draaide zich om en liep weer naar buiten. Ze wilde het nog niet weten. Ze wilden dit verdriet nog niet voelen. Ze was hem kwijt. Zelfs als ze haar gevoel verdrong, strafte God haar voor haar hartstocht.

Ze liep het besneeuwde park in. Weer iemand verloren dacht ze. Waarom werd hij haar afgenomen terwijl ze al die jaren tegen haar liefde voor hem vocht om hem maar niet te hoeven kwijtraken? Ze ging op een bankje zitten.

Was het niet makkelijker en veiliger voor wat ze nu nog over had dat ze er niet meer zou zijn? Ze ging op het bankje liggen. Ze rilde van de kou. Ze had niet veel meer aan dan haar pyjama.

Ze moet buiten in slaap gevallen zijn. Want ze schrok weer wakker. Maar ze was niet meer buiten. Ze lag in een bed. Ze keek om zich heen. Ze herkende het. Dit was een van de gasten kamers in de Ponti.

Hoe was ze hier gekomen? "Je bent wakker." Hoorde ze. Ze keek op en recht in de warme liefde volle ogen van Floris Wolfs. "Je leeft nog!" Zei ze euforisch. "Ja, ik dacht van wel." Zei hij. Ze vloog hem in de armen. "Ik Hoorde schoten. Ik.." ze zei niks meer.

"Ja, je had gelijk. Er was iemand binnen. Hij greep iets uit je kamer. En daarna schoot hij. Hij raakte de muur naast me. Ik schoot terug ook mis, te donker. Daarna schoot hij je raam aan diggelen en ontsnapte.

Marion en Romeo hebben de p.d. opgenomen en je kamer verzegeld en daarna zijn we je gaan zoeken. Het kostte me bijna een uur om je te vinden. Ik was bijna bang dat we je kwijt waren het was zo koud. En wie ook in je kamer was, heeft vast geen frisse plannen. Maar je lag in het park te slapen gek. Je had dood kunnen vriezen."

Zei hij terwijl hij haar weer aan keek. Daar waren ze weer de poppetjes op haar schouders. "Vecht er tegen." Fluisterde haar verstand. "Ga er nou voor kus hem." Schreeuwde haar hart.

Ze kon niet langer meer vechten tegen het water van haar hartstocht. Voor haar gevoel verdronk ze er eindelijk in. Ze trok Floris naar zich toe en zoende hem. Een lange. Gepassioneerde zoen. Die hij met eveneel passie beantwoorden. Het voelde als of het oudjaar's nacht was en er vuurwerk afging dat in haar buik begon en zich over haar hele lichaam verspreiden.

Ze kon het niet meer tegen houden. En dat wilden ze ook niet meer. Ze moest van hem houden. Schreeuwde haar hele lijf. Hem lief hebben en dat voor altijd blijven doen.

Wordt vervolgd in nieuw verhaal...