Het meisje keek verveeld naar Wolfs en Eva. "Ja?" vroeg ze. "jij Bent Liselotte Wagenaar?" vroeg Wolfs. "Ja dus?" zei het meisje. "Je hebt gehoord wat we net je moeder vertelde neem ik aan?" Vroeg Eva haar. "Ja, je vroeg waar ze was. Nou ze was hier." zei Liselotte. Eva keek meelevend naar haar.

"We hebben je vader gevonden." zei Eva in een zachte meelevende toon. "Wat bedoel je met gevonden?" vroeg Liselotte. "Je vader is overleden." vertelde Eva in dezelfde zachte warme toon.

Waar haar moeder maar kort emotie toonde leek het meisje emotioneel te breken. Uit reflex sloeg Eva een arm om het meisje. "B LIJF MET JE FIKKEN VAN HAAR AF!" riep Marianne Wagenaar terwijl ze bruut Eva weg trok. Het verraste Eva zo dat ze op de grond viel. "Doe even normaal." riep Wolfs uit terwijl hij Eva overeind hielp. "Ze wilde uw dochter alleen maar troosten." voegde hij er boos aan toe.

Hij vestigde zijn aandacht weer op het meisje. "Gaat het?" Vroeg hij terwijl hij haar een papieren zakdoek gaf. "We moeten je wat vragen stellen denk je dat je dat aan kan?" Zei Eva in haar Bekende meelevende toon. Liselotte knikte. "We weten al waar je was dus dat vraag ik niet meer. Wanneer heb jij je vader voor het laatst gezien?" Vroeg Eva.

Floris keek naar haar moeder terwijl Eva haar vragen lijstje afwerkten. De vrouw bleef maar naar Eva staren. In haar ogen zat haat. Hij begreep niet waarom. Ze had Eva net pas ontmoet. En ze had niets gedaan om die haat te verdienen.

"Dank je wel, en sterkte. Als er nog wat is, kun je me altijd bellen." Zei ze haar gebruikelijke vragen lijstje af makend. "Zelfs als je denkt dat het niet belangrijk is." Zei Eva terwijl ze haar visitekaartje aan Liselotte gaf. "Dat geldt ook voor u." Zei ze kijkend naar mevr Wagenaar. Die haalde haar schouders op. "Wil je dan nu mijn woning verlaten." Zei de vrouw ijskoud. Floris wilde er niet te lang bij stil staan, anders werd hij toch maar weer boos. Hij knikte en samen met Eva vertrok hij.

"Warme vrouw." Zei hij sarcastisch terwijl ze terugreden naar het bureau. "Daar is iets mee. Ik weet niet wat, maar er klopt iets niet." Antwoorden Eva. Hij glimlachte. Ze waren na al die jaren zo op elkaar ingespeeld dat ze aan een blik of half woord genoeg hadden. Niet dat ze het altijd eens waren. Maar ze begrepen elkaar wel altijd.

"Uitnodigen voor een verhoor dan maar?" Zei Wolfs. "Absoluut." Antwoorden Eva. "Op welke grond alleen? " Vroeg Wolfs haar."we houden haar ook niet aan. We nodigen haar vriendelijk uit voor een gesprek." Zei Eva. Floris lachte zacht. "Die heb ik eerder gehoord." zei hij glimlachend

"We moeten eerst naar de patholoog." Zei Wolfs. "O, daar zal Timo blij mee zijn." Zei Eva plagend.

De patholoog Timo was wat klein van stuk, gekleed in hagelwitte dokters jas. Witte kaplaarzen. En een roze overhemd. Zijn licht grijzende blonde haar was kort geknipt. Hij stond naast een ijzeren tafel waar duidelijk een lichaam op lag bedekt met een wit laken.

"Ah van Dongen. En Wolfs. Wat een aangename verrassing." Zei hij plagend. "Ja vast Timo. Uhm wat kun je ons vertellen." vroeg Eva.

"Ach ja meneer Wagenaar." zei Timo. "Man, 68 jaar. In redelijk goede gezondheid. Maar Kijk." zei hij terwijl hij het laken over het lichaam iets optilde. "3 mes steken in de borst steek klein lemmet ik denk een zakmes. En Darom ook niet fataal." legde hij uit. "Niet?" riep Eva die nu dichter bij Wolfs kwam staan. "Nee de Doods oorzaak is onderkoeling, hij moet bewusteloos zijn geraakt door bloed verlies en door de temperatuur in het park langzaam overleden."

Unauthorized reproduction: this story has been taken without approval. Report sightings.

"Geen fijne manier om te gaan." merkte Wolfs op. "nee ik kan me fijnere manieren bedenken." zei Timo in de zacht zoete toon die hij alleen voor Wolfs gebruikte, het was over duidelijk dat Timo gevoelens koesterde voor hem.

Wolfs staarde even een paar seconde naast hem. Naar Eva. Ze stond bijna tegen hem aan. Dit vond hij altijd best fijn. Het betekende 2 dingen. Zij was comfortabel genoeg met hem om zo dicht bij hem te zijn. En mocht er wat gebeuren kon hij haar makkelijk beschermen. Al moest hij de nijging altijd bevechten als ze zo dicht bij was om haar zachtjes tegen een muur te drukken en eindeloos zoenen.

"Nog iets te melden Timo" vroeg hij zijn ogen van Eva weg trekkend. " hij heeft in het verleden een operatie gehad in de nieren, ik zal je het beeld besparen." Zei Timo toen hij Eva smerig zag kijken. "Dank je wel." Zei ze. "Geen probleem hoor vrienden van Wolfs, zijn vrienden van mij."

" Ja heel mooi en ontroerend allemaal, maar wat is er met die operatie?" Vroeg Wolfs. "Dat hij mogelijk immuun gecompromitteerd was." Zei Timo als of dat alles uitlegden. "Juist nu in het Nederlands." Zei Eva.

"Zijn immuunsysteem was mogelijk aangetast, dat wordt vaak met bloed verdunners en Botox injecties behandeld, dus kan het zijn dat de moordenaar hem alleen wilden verwonden. Maar dat hij door bloed verdunners zo veel bloed verloor dat hij bewusteloos raakten en daardoor onderkoeld en uit eindelijk de dood vond." Legde Timo uit.

"Zie je dat vaker?" Vroeg Wolfs. "Ja, wel regelmatig. Bloed verdunners kunnen als verkeerd gebruikt levens gevaarlijk zijn. Omdat het bloed dunner wordt gehouden vloeit het makkelijker en stolt het minder snel." Legde Timo verder uit.

"Dus mogelijk zoeken we een dader die niet weet dat zijn slachtoffer dood is." Zei Eva. "Ik geloof dat de waar en waarom jullie werk is." Zei Timo glimlachend. "Dank je Timo, tot de volgende keer dan." Zei Wolfs. Timo's wangen kregen een lichtroze tint. "Kijk er nu al naar uit." Zei hij glimlachend.

"Wat nu? " Vroeg Eva. "Morgen er fris naar kijken." Zei Wolfs. "Nu naar huis. Dan kook ik lekker en zien we wel wat er verder allemaal gebeurd." Zei hij. Hij hield van koken. Hij was een echte lekkerbek. Of zo als Eva het noemde als ze geërgerd was. Een fijnproever. Net als haar overleden man Frank was geweest. Het was iets wat hem en Frank bij elkaar had gebracht. Ze waren heel goede vrienden geweest. Wat zijn gevoelens voor Eva hadden bemoeilijkt. Maar sinds Frank zijn dood, het verlies van Fleur zijn dochter en de jaren samen als partners en huis genoten waren ze alleen maar dieper geworden.

Hij zetten zijn auto neer op zijn vaste plaats en samen liepen ze naar het huis van Eva. Het voormalige pension De Ponti. Ze kwamen altijd binnen in de oude bar en restaurant. Deze waren al jaren niet meer in gebruik. Na een crimineel zwart geld waar Frank onbewust mee in aanraking was gekomen, moest het pension dicht. En omdat Eva en hij het te druk hadden met hun werk was het nu al meer dan een jaar of 16 gesloten.

Eva liep de trap af achter de bar die naar de keuken ging. Floris keek nog even om zich heen door de donkere ruimtes om hem heen. Die er licht, troosteloos en verwaarloosd uitzagen. Mocht hij ooit stoppen als brigadier zou hij de ponti weer openen. Als eerbetoon aan zijn vriend Frank.

Hij volgde Eva de trap af naar de keuken. "Wat ga je maken?" vroeg ze terwijl ze speels zijn schort naar hem toe wierp. "Ik zat te denken aan garnalen." zei Floris plagend. Hij wist dat Eva een hekel had aan alles wat uit de zee kwam. Op kroepoek na dan. "Nee ik denk een Lasagne met Bechamel saus Gehakt tomaten saus met zon gedroogde tomaten mais en met een prachtige Parmezaanse kaas." zei hij. "Dat klinkt zowaar best lekker. En niet zo fijnproeverig." zei Eva plagerig terug.