Ze wist niet waar ze heen ging. Eva was in de auto gestapt en gewoon gaan rijden. Voor dat ze er erg in had vond ze zich voor het huis van haar moeder. Waarom ze hier heen was gereden wist ze niet.

Ze stapte uit. Ergens snapte ze wel dat ze hier stond ze wilde haar moeder confronteren met alles wat ze voelden. Ze belde aan. Na 2 minuten deed er niemand open dus duwde ze weer op de bel aar nu wat agressiever. Weer deed er niemand open.

Het maakte haar woedend. "Nu durf je niet hè." schreeuwde ze. "Kom dan lafaard!"ze wachten een paar minuten maar nog steeds kwam er niemand. "Heb je ooit wat anders gedaan dan je verstoppen voor mij?" riep ze weer.

In eens ging de deur open. "O dus je bent er wel lafbek!" maar in plaats van Marianne was het Liselotte Wagenaar die bij de deur stond. "Waar is ze?" vroeg eva nog steeds woedend. "Ik weet niet wat jouw probleem is hoor, maar waarom schreeuw je zo en naar wie?" vroeg Liselotte.

"Naar jouw lafbek van een moeder. Die ook heel toevallig mijn moeder is." riep eva. "Je liegt!" riep Liselotte. "Was het maar zo." riep Eva. " Je liegt wel. Of je bent gek." riep het meisje weer. "Geloof wat je wilt joh. Maar jouw moeder heeft mij en mijn grote broer achter gelaten om met jouw vader haar perfecte gezinnetje te realiseren!."

"Waar heb je het over?" vroeg Liselotte." Eva keek haar half zusje aan. "jij kan er ook niets aan doen." zei ze. "Maar ik wil weten of ze wist bij wat voor een monster ze haar kinderen achter liet. En als ze dat weet wil ik weten hoe ze dat als moeder over haar hart kon krijgen!"

Liselotte schudde haar hoofd en deed de deur weer dicht. Waarna Eva weer begon te schreeuwen.

"Eva!" riep Floris maar ze hoorde hem niet. "Eva hou op." riep hij. Maar Eva bleef maar verwijten brullen. Hij pakte har arm beet maar Eva begon tegen te stribbelen. "Eva stop nou." riep hij terwijl hij haar tegen zich aan trok. "Dit maakt je alleen maar overstuur."

"Ze moet het weten!"Riep ze."waarom? Wat helpt het jou?" vroeg Floris. "Misschien begrijp ik het dan." riep ze. "Eva rustig nou." riep hij maar kalmeren deed ze niet. Sterker nog ze probeerde zich los te rukken van hem. En na een minuutje of 2 lukte dat haar ook.

"Ze moet weten hoe ellendig ik me heb gevoeld." begon ze en er tranen in haar ogen begonnen te komen. "Hoe veel pijn ze me heeft gedaan door er niet te zijn." riep ze .de tranen stroomden nu over haar wangen.

"Dat is ze niet waard Eva." zei Floris medelevend terwijl hij haar weer voorzichtig in een omhelzing trok. "Je moet haar niet de macht geven je zo te breken Eefje. Jij bent zo veel beter dan haar." zei hij.

De deur werd weer open gerukt naar dit keer was het wel Marianne Wagenaar die open deed. "Donder op!." riep ze. Eva maakte zich weer los van Floris. "Eva ik wil dat je verdwijnt."

"Ik heb jou het een en ander te vertellen." riep eva. Floris zag dat de woede in haar weer oplaaiden. "jij moet dingen over mij weten! En over Maurice." riep ze. "Ik hoef niks van jou Eva. Ik wilde niks van jou voor je geboren werd. Ik wilde niks van jou toen je een baby was. En ik wil nu al helemaal niks van jou."

"Wist je waarbij je me achterliet?" vroeg eva weer. Floris liep dichter naar haar toe om in te grijpen als dat nodig was. "Nou wist je dat?" vroeg eva. "Is dat wat je wilt weten Eva?" vroeg Marianne. "Ja. Ja dat is wat ik wil weten. Want als jij wist hoe hij was en waar hij toe in staat was. Hoe kon je dan je 6-jarige zoon en je 3-jarige dochter bij hem achterlaten?" vroeg eva.

"Ja. Ja ik wist het. Misschien niet alles maar ja ik wist wat hij was. En hoe ik jou en je broer daar kon laten? Heel simpel eigenlijk. Jullie waren niet hoe ik mijn kinderen voor ogen had. Maurice was niet mooi en slim zo als Johan. En jij." Marianne lachte sarcastisch. "jij was al een fout van af het moment dat ik wist dat je zou komen. Voor je vader ook trouwens. Maar toen hij wist dat je een meisje zou worden wilde hij je in eens hebben." zei ze. "Het laat zich wel raden waarom." antwoordde ze non chalant.

"En je liet haar als nog achter?" vroeg Floris. Die zich eigenlijk niet wilde mengen in de confrontatie. Maar hij kon het niet helpen. "Hoe kun je dat?" vroeg hij. "Makkelijk. Zo bleef die smeerlap tenminste van mij af." Eva schoot in eens naar voren en greep haar moeder beet.

Floris lukte het om haar weg te trekken. "LAAT LOS. ZE IS HET NIET WAARD EVA!." riep hij en hij trok haar weer in zijn armen. "Ze is het niet waard." zei hij weer. Eva begin hartverscheurend te huilen. "Je vergist je." zei Marianne Wagenaar. "Degene die het niet waard is,die heb je vast." zei ze. "Eva is een betere vrouw dan jij ooit zult worden."zei Floris.

"Dus het is waar?"hoorden hij Liselotte ineens zeggen van uit de deur opening. "je bent haar moeder?" vroeg ze. "Liesje ga naar je kamer!" riep Marianne. "Nee is het waar!. Ben jij haar moeder." vroeg Liselotte weer. "Alleen biologisch Liesje. Maar ik heb nooit van haar gehouden meisje. Niet zo als van jou."

Eva begon harder te huilen. Floris was er nu klaar mee. Deze vrouw had niet het recht om die lieve Eva zo veel pijn te doen. Hij trok Eva met zich mee naar zijn eigen auto. En nam haar mee naar huis.

Uren praatte ze nog aan de keukentafel. Hij hoopte haar te troosten maar wat hij ook probeerde ze bleef maar huilen. "Kom Eef het is laat, ga lekker slapen." ze keek hem aan. "Ik wil niet alleen zijn." zei ze. "Goed dan slaap je in mijn bed. Ik slaap wel op de bank. Ze omhelsde hem. "Ik ben zo blij dat ik jou heb." zei ze.

Hij kuste haar voorhoofd. "Ik zal er altijd zijn." zei hij. Hij ondersteunde haar kin met zijn wijs vinger en boog naar haar toe. Maar vlak voor zijn lippen de hare raakte, stopte hij zich zelf. "Nee."zei hij. "Het spijt me Eef je bent nu breekbaar daar moet ik geen misbruik van maken." zei hij ook al viel hem dat zwaar.

"Wat als ik dat nou wil?" zei Eva. "Als je blieft Eva." zei hij smekend. "Ik houd te veel van je om misbruik van je te maken." zei hij. "We gaan slapen." het kosten hem alles wat hij had om niet aan haar toe te geven.

Toen ze eenmaal in zijn bed lag, viel ze gelijk in slaap. Hij maakte de bank in zijn kamer op zo dat hij ook kon gaan slapen. Voor dat hij ging liggen streelde hij Eva's haar. "je bent veel te bijzonder voor me." fluisterde hij en gaf haar een zachte kus op haar wang. "Veel te bijzonder."

De volgende ochtend schrok hij wakker. Hij keek naast hem en zag dat zijn bed leeg was. "Eva?" hij stond op en liep naar beneden naar de keuken. Daar vond hij Eva achter de laptop. "Ik heb het rapport van Timo gelezen. Er is DNA gevonden van Roeland Pannekoek." zei Eva ze klonk alleen onnatuurlijk hoog.

"Ja dat weet ik." zei hij. "Lucas Kroon en ik gaan hem vandaag verhoren. Marion heeft hem al aan gehouden." zei hij haar. "En ik dan?" vroeg eva. "Zitman heeft je een dag vrij gegeven.

"Wat een onzin." riep Eva. "Het is een bevel Eef." zei hij. "Luister Wolfs als het Pannekoek is, is het dus gewoon een ordinaire roof moord. Hij is een junk en heeft eerder voor geweldpleging gezeten." zei ze hem aan kijkend. "Laat het gaan Eva."

Een half uur later reed hij alleen naar het Bureau. Daar ging het eigenlijk heel snel. In de verhoorkamer bekende de verdachte eigenlijk gelijk al. Hij verklaarde dat hij Wagenaar neer had geslagen met een steen en dacht dat hij alleen bewusteloos was.

Ze wisten hem voor te geleiden met de verdenking beroving en doodslag. Toen de avond viel en het donker werd reed hij naar huis. In gedachte liep hij de Ponti in.

Hij liep de trap af achter de bar die naar de keuken leiden. Daar zat Eva aan de keuken tafel. Over haar hoofd zat de capuchon van haar hoody, haar ogen afgewend naar het tafelblad. Hij kende haar door en door, dit betekende dat ze niet lekker in haar vel zat. Ze keek op. Haar ogen rood van het huilen wat ze duidelijk had gedaan.

Stolen from Royal Road, this story should be reported if encountered on Amazon.

Het gevecht binnen in hem laaide op. Als ze zo kwetsbaar was wilde hij haar vast houden om haar te troosten. Haar kussen en nog veel meer. Hij hield al van haar van af de dag dat hij haar had ontmoet.dat stoere maar o zo mooie vrouwtje dat met een vlinder mes uit haar broek zak een bewijs stuk los sneed.

Hij wist ook dat ze waarschijnlijk niet zo veel voor hem voelde en hij wilde niets doen om haar van hem weg te duwen. Hij had haar liever als zijn partner en beste vriendin zo als het nu was.

Haar zoenen zou een grens over gaan.hij wist dat als hij die grens over zou gaan dat ze hem ook makkelijk uit haar leven zou kunnen gummen. En dat zou hij niet aan kunnen. Een leven zonder Eva was zijn grootste angst.

"Gaat het een beetje?" Vroeg hij. Minuten lang zei ze niks en staarde voor zich uit. Hij nam dat als een teken dat ze niet klaar was om te praten. "Waar heb je zin in" vroeg hij gespeeld opgewekt. "Ik kan gaan koken. Of we kunnen Chinees laten komen." Zei hij. Ook al vond hij dat absoluut niet lekker het was Eva's lievelings eten.

Ze lachte zwakjes. "Dat lust jij toch helemaal niet?" Zei ze. " Ik lust bijna alles. Maar of ik het lekker vind." Ze Hij glimlachend naar haar. Ze glimlachte zwak terug. Heel even was de glans in haar ogen er weer. Dat deed hem goed. Om te zien dat die vrouw haar niet volledig had gebroken.

" Goed Chinees dus. Babi pangang met bami in plaats van rijst?" Zei hij terwijl hij de telefoon pakte. Eva keek weer voor zich uit. Dit maakte hem bezorgd. Misschien had ze haar niet gebroken. Maar ze had zijn geliefde Eva wel beschadigd.

Na het bestellen ging hij tegen over haar zitten. "Weet je wat nou het ergste is?" vroeg Eva. Floris zei niks wetend dat ze elk moment het antwoord zelf zou geven. Dat was deel van haar genezingsproces.

"Het ergste is dat ze een nieuw gezin is begonnen. Johan en Liselotte weten niet eens dat ze een broer en zus hebben dus heeft ze duidelijk nooit meer aan ons heeft gedacht. " Zei ze. Hij keek haar aan. Hij wist dat ze nog niet uitgepraat was. En dat als hij iets zei ze weer zou zwijgen.

"Al die jaren, alles wat mij en Maus is overkomen. Na dat ze vertrok. En ze wist het niet eens, sterker nog het zou haar niks kunnen schelen." Zei ze. "Dat weet ik niet Eva." Zei Floris toen hij naar haar keek. Ze stond op haar breek punt. Waardoor het dilemma in zijn hart weer terug was.

Ze moest hier door heen. Dat moest elk mens. Dealen met hun emoties. Maar het betekende ook dat ze pijn zou voelen, en dat wilde hij haar altijd kosten wat het kost besparen.

"Ik weet het wel." Zei Eva fel wat hem uit zijn gedachte brak. " Niks zou ze voelen al zou ik alles vertellen." Zei ze duidelijk vechtend tegen tranen terwijl ze haar hand op de tafel sloeg. "Ze heeft namelijk dat mooie nieuwe gezinnetje." tranen stonden nu in Eva's ogen.

"Misschien verdien ik dit allemaal wel." Zei Eva. " Wat bedoel je? Wat verdien je?" Vroeg hij. " alle ellende in mijn leven." Hij bleef naar haar kijken het gevecht verbijtend om haar te omhelzen. "Ik verdien het vast. Ik verdien geen geluk of liefde."

Het brak zijn hart om haar zo te horen. Maar hij moest blijven luisteren. Dat had ze nodig."Ik ben vast een monster" Zei ze. "Een kwaadaardig monster. Dus daar in had mijn vader wel gelijk."

"Dat wil ik niet van jou horen Eva Van Dongen!" Zei hij terwijl hij opstond. Hij kon het niet hebben dat ze zichzelf zwart maakte. Dat maakte hem altijd kwaad. Hij zag alleen maar een prachtige vrouw van binnen en van buiten.

"Jij bent de slimste, sterkste, liefste en mooiste vrouw die ik ooit heb ontmoet." Zijn hart won van zijn verstand. Ze moest dit horen."Als iemand geen liefde verdiend is zij het!" Riep hij."Iemand die Willens en wetens haar prachtige dochter achter laat bij een smerige sadist met een alcoholprobleem." Hij kende Marianne niet maar het effect dat ze op Eva had, zorgde er voor dat hij woedend op haar was, haar zelfs haten."Dat is een Monster Eva. Niet jij." riep hij.

Ze glimlachte zwakjes. "Dat is lief van je maar het is niet waar." Hij keek haar vol ongeloof aan. Hoe kon ze ooit denken dat ze minder was dan de prachtige lieve vrouw die tegen over hem zat.

Hij wist dat ze geen hoge dunk van zichzelf had. Het klopte alleen niet. Ze was een goed mens. Een mooi mens. Eva Deed alles voor andere voordat ze aan zichzelf dacht.

Zelfs als dat betekende dat ze in gevaar zou zijn. Zelfs levens gevaar schuwde ze niet. Als ze maar kon beschermen waar ze om gaf. "Je bent een goed mens Eva, je verdiend alle geluk in de wereld." Zei hij.

Eva legde haar hand op die van hem. De elektrische lading die door hem heen schoot door haar aanraking negeerde hij met veel moeite. "Je bent lief Floris." Zei ze. Hij glimlachte naar haar. Ze gebruikte bijna nooit zijn voor naam. Behalve als ze emotioneel was.

"Ik denk dat ze ook nooit van me gehouden heeft." Zei ze. " Dat is dan haar verlies." Antwoorden hij. " Wat bedoel je daar mee?" Vroeg ze. " Precies wat ik zeg, als ze niet van jou houd, is dat volledig haar verlies." zei Floris. Hij kon het niet voor stellen. Iemand die haar onvoorwaardelijke liefde had kunnen krijgen had bedankt voor de eer."Als jij iemand toe laat in jouw bloed mooie hart Eva. Daar doe jij alles voor." Zei hij. "En jij niet dan?" Zei Eva. "Ik had het over jou geloof ik.niet over mezelf." Antwoorden hij.

Ze keek hem diep in zijn ogen aan terwijl haar hand nog steeds op de zijne lag. Het negeren van zijn gevoel viel hem zwaarder dan ooit. Maar hij moest wel. Voor al nu. Hij wilde geen misbruik maken van haar zwaktes "Al die jaren." Begon Eva. " toen ik jong was, bidden ik dat ze terug zou komen." Ging Eva verder terwijl een traan ontsnapte uit haar ooghoek.

"Huil nou niet Eefje." Smeekte hij zwijgend. "Daar kan ik niet tegen." Zei hij in zichzelf. "En elke keer als mijn vader..." Zei ze. "Als hij.."

Hij wist waar ze op doelde."ik weet het Eef." De geschiedenis met haar vader was pijnlijk voor haar. En als de eikel nog had geleefd, had hij hem dat maar wat graag betaald gezet. Dus meer woorden waren niet nodig "Dan hoopte ik dat ze me zou komen redden." Zei ze terwijl meer tranen ontsnapte uit haar ogen.

"Maar ze kwam nooit." Zei Floris. "Nee." zei eva "ze had Nieuwe, perfecte kinderen waar ze trots op kon zijn. Ze had mij en mijn broer niet meer nodig." Hij haalde zijn hand onder de hare vandaan en liep om de tafel heen. Hij kon het nooit verdragen als ze verdriet had. " Ze zijn niet perfect Eef." Zei hij

"Natuurlijk wel." Zei ze snikkend." Kijk naar Mijn half zusje" zei Eva met milde afkeer in haar stem.

"Mooi, Goed op school.en niet beschadigt." Eva's ogen stonden vol tranen. Hij kon het bijna niet meer verdragen. "Dus is ze perfect." Snikte Eva."Ach, tenminste is één van haar dochters is Perfect."voegde ze toe.

"Ik ben het met één ding eens." Begon hij." Ze heeft een perfecte dochter." Zei Wolfs haar zachtjes tegen zich aan drukkend. Hopend dat zij zijn toon zou herkennen en het haar troosten

"Zie je zelfs jij vind het," zei Eva. "Natuurlijk. Vind ik dat." Antwoorden hij. "jij bent haar dochter." Flapte hij eruit voor dat hij het wist. Zijn gevoel voor haar nam weer over. Eva keek op haar ogen en wangen vol tranen. "Als jij dat zelfs vind."zei ze. Floris streelde haar haren. "Hoor je wel wat ik zeg?" vroeg hij.

Ze knikte terwijl de tranen sneller vloeiden. "je bent het met mijn moeder eens." Zei Eva snikkend "je hebt gelijk ook. Ik ben niets waard." zei Eva weer.hij was nu boos. maar niet op haar. op zichzelf hij had haar gekwetst. Dat was juist niet wat hij wilde doen.

"Ik bedoel dus." begon Floris. Ze moest begrijpen wat hij bedoelde. "Dat in mijn ogen jij perfect bent Eva van Dongen." zei Floris terwijl hij zijn hand op haar wang legde. Hij was na al die jaren nog net zo verliefd op haar als toen hij haar voor het eerst zag.