Chapter 6: The Path a Real Man Must Tread!

"Here's what happened to me yesterday..." said Lin Feng to Zamazingo and Picockyo. In truth, he was telling this story to Jin Kai, but since speaking directly to him always resulted in his infamous outbursts, he behaved as if he were addressing a puppet and a cock.

("Even though they are nothing but mindless puppets and a cock, it doesn't matter, after all, Patron Jin listens to me.") he thought proudly. During his time here, he had somewhat deciphered Jin Kai's peculiar character. Direct communication with him was difficult, but he was convinced that Jin Kai paid attention when the story was relayed to Zamazingo and Picockyo. The only problem was that Jin Kai didn’t seem to care much.

No sooner had Lin Feng finished speaking than Picockyo moved for the first time in a long while. There was a disdainful glimmer in his eyes:

"Why didn't you kill them?"

Seeing the puppet speak, Lin Feng's pupils narrowed, and every hair on his body stood on end. But immediately thereafter, a glimmer of enlightenment appeared in his eyes and he took a deep breath:

("Ha. I almost pissed myself. I forgot that it was Patron Jin who made him move. But why does he use the puppet instead of speaking to me directly? What a truly strange man...")

"Why didn't I kill them?" Lin Feng replied. "Because killing is not a solution. Besides, I wasn’t even sure I could pull it off. They are at a higher cultivation level than I am. What’s the point of risking my life over a mere spiritual herb?"

Picockyo's disdain deepened even further. Lin Feng's heart constricted—he had never felt such intense humiliation in his life. The puppet had adopted a disdainful attitude as if he were looking at the most insignificant being in the universe.

Finally, harsh words spilled from Picockyo's mouth:

"A handful of useless excuses! They tried to steal what was yours and wouldn’t hesitate to kill you. Instead, you abandoned the treasure you found and ran away like a coward. A real man fights to the death for what is rightfully his! What will you do if tomorrow, one day, they set their eyes on the woman you love? Will you abandon her too and run away? Or will you demand that your wife accompany your enemies so they leave you alone?"

Lin Feng was stunned. What was happening? Why was Patron Jin so furious? Why was he blowing this simple incident out of proportion? Why did he want to risk his life over a mere spiritual herb? It made no sense; risk and reward were far from balanced!

As if reading Lin Feng's thoughts, Picockyo spoke again:

"A true cultivator defies the heavens. He strives to shatter the chains that confine him. Your enemies may have a higher cultivation level than you? They may even outnumber you? So what? If you can’t even protect what’s rightfully yours, then why cultivate at all? Go live like a king in some mortal kingdom. Take the most beautiful women, feast on the finest food. Let people worship you. Even if your chance of survival is just 50%, why did you become a cultivator if you’re going to run away?"

As Lin Feng stared, at a loss for words, Picockyo continued:

"Besides, had you attacked when they turned their backs, you could have killed both of them. But because they left you an escape route, you accepted defeat and fled! A real man fights for what is his! The gap in strength between you isn’t an insurmountable mountain, but merely a small hump. Yet you didn’t even show the courage to overcome this tiny bump! Is your whole life meant to be spent on a straight, weed-free path? If you run away even from small bumps, how will you ever overcome the hills and mountains ahead?"

Lin Feng instinctively protested:

"But it wasn’t worth the risk—"

Picockyo cut him off sharply:

"This has nothing to do with risk. You’re just using cowardice as an excuse! 'It wasn’t worth the risk,' 'killing isn’t a solution,' 'I’d have gotten myself into trouble...'—these are nothing but stupid excuses!"

"The path of cultivation is a bloody one! Resources in this world are limited, but cultivators are endless! Even in this shabby forest, countless people struggle every day over a mere spiritual herb. And what about the grand realms to come? As your cultivation level rises, resources will dwindle, struggles will intensify, and while the rules become stricter for the weak, they’ll be relaxed for the strong! Are you going to sit idly by, grow old, and wait for death?"

Lin Feng's eyes widened in shock. But Picockyo continued without pause:

"They turned their backs on you, and you didn’t even consider killing them! Because you were playing some absurd mind game! Like all the other losers here, you conformed to unwritten, stupid rules! And yet it was clear they intended to kill you! Even knowing that, when the opportunity arose, you chose not to attack! Because you’re a pathetic coward! No one with such a mentality ever achieves anything in life!"

Picockyo's words echoed in Lin Feng's ears:

"This incident isn’t about risk and reward! It’s about your Tao Heart! If you want to defy fate, you must seize the opportunity when it comes! And if you’re at a dead end, create your own chance! I’m not telling you to do stupid things or take unnecessary risks. But learn to overcome the obstacles that stand before you! Even if you are to die on this path, then die while trying! Only in that way can you defy fate! If you keep searching for weed-free paths by avoiding even the smallest bumps, one day you’ll be crushed beneath walls that block your way!"

Time seemed to stand still in Lin Feng's mind. His heart felt as if it were split in two. No, it had always been divided; the only difference was that the suppressed part was now surfacing.

("Killing is not a solution.")

('But they were ready to kill me.')

('But I’m not a bad person. Only evil cultivators kill for pleasure.')

('But I was defending myself! I wasn’t killing for pleasure!')

("Killing is not a solution!")

("But they would have killed me!")

Lin Feng's consciousness was becoming increasingly muddled. Thoughts clashed in his mind, as the two voices within him struggled to overpower one another.

("You could have killed them. They had their backs turned—you could have taken advantage of the opportunity.")

('Have you ever wondered why they did that? Because they were sure you wouldn’t attack! Because everyone knows you’re a weak coward!')

('You could have killed them but you didn’t! You chose to run! You don’t deserve the fighting ability you possess! People take countless risks and work day and night just to reach your level—some even die in the process! Yet you, despite your innate talent, run at the first sign of trouble! It’s all because of you! Even a puppet knows just how much of a coward you are!')

As Picockyo's voice echoed in his mind, the other part within Lin Feng was further suppressed:

("If you weren’t such a cowardly rat, by now we would have been Martial Apprentices! Maybe even more! But because of you, we're still just 9-Star Martial Novices! Because every time trouble arose, you chose to run! Always running! YOU NEVER FOUGHT!")

Lin Feng felt his consciousness growing hazy. He brought his hands to his heart, as if something were about to burst in his chest. His heart pounded wildly, and beads of sweat trickled from his body. His knees buckled and he collapsed to the ground.

('I-I did the right thing! If I were like them, I would have killed Patron Jin the moment I thought he was mortal! I’m a good person. I wouldn’t kill anyone for no reason!')

His eyes darted upward as his consciousness began to fade. His pulse was over 500 beats per minute.

("YOU IDIOT! HAVE YOU FORGOTTEN THAT THIS IS A WORLD RULED BY THE STRONG?! HAVE YOU NO MEMORY OF THE MISERY WE’VE ENDURED SINCE CHILDHOOD?! HAVE YOU FORSAKEN THE DEATH THREATS WE FACED OVER AND OVER?! HAVE YOU BEEN SO BLINDED THAT YOU’D EVEN FORGET THE DIFFERENCE BETWEEN KILLING YOUR ENEMY AND KILLING an innocent person?! DO YOU THINK I WANT TO KILL THE INNOCENT?!")

Lin Feng's heart tightened, but the other half of his heart continued relentlessly:

("Do you really think I haven’t known there are still good people in this world? Those who saved and supported us throughout our lives... Do you think I’ve forgotten all of that?! This has nothing to do with our matter! You always held me back, suppressed me! Because of your pathetic excuses, we never made the right decisions!")

('Violence isn’t the answer... killing isn’t the answer... Because of this damned nonsense, we always held back! If we weren’t so lucky, we would have died dozens of times!')

Lin Feng brought his hands to his head. ("No! You’re wrong!") he shouted inwardly. ("I protected us! I couldn’t risk my life over something so trivial! That was the sensible thing to do!")

The voice in his mind grew even louder:

("DO YOU THINK THIS IS SOMETHING SIMPLE? YOU BASTARD! COUNTLESS OPPORTUNITIES CAME OUR WAY, BUT BECAUSE OF YOU, WE MISSED EVERY SINGLE ONE! HOW DARE YOU CALL THESE SIMPLE THINGS?!")

Lin Feng's heart rate spiraled out of control. His breath came in gasps, his body trembled, and he panted. His pulse soared to over 2000 beats per minute.

("I did it so we could live! Without me, we would have long been dead! I kept us alive! You owe your life to me! You live because of me! If I had left control to you, you would have killed us ages ago!!!!")

This book's true home is on another platform. Check it out there for the real experience.

('DEATH...')

Crack!

Something indescribable shattered. Lin Feng's heart suddenly stopped.

("Death...")

Crack!!

("If I am to live my whole life as a weakling, what is the point of living?")

CRACK!!!

("If the only regrets I have before I die are 'if onlys'... if my last words are 'if only,' then why do I even live?")

CRACK!!!!!!!!

Something in his mind completely shattered. The two halves of his heart merged, and a brand new heart—the Tao Heart—was formed.

THUMP!!!!!!!!

Lin Feng's heart throbbed so powerfully that it shook the entire room. No, not just the room; all of Rising Sky City trembled. Countless people shuddered at that moment. This was not merely a physical heartbeat, but the resonance of the Tao Heart. The Tao Heart was one of the most mysterious phenomena in the universe…

Rngg! Rngg!

??

I looked at my ringing phone in astonishment. I immediately checked the incoming call and saw that the caller was the Author Support System. Without delay, I answered the phone.

"Cracked Storyteller, we have both a major and a minor problem," the Author Support System said to me.

What problem?

"Lin Feng has transformed from a mere minor character into a main character! The Guardian of the Wheel of Fate is extremely furious! If we don't intervene immediately, everything will be thrown into chaos!!!"

Fuck, fuck, fuck!

What about Jin Kai, Zamazingo, and Picockyo?

"That's the real problem. They are not in the wheel of fate!!!!"

WHAT?!!

In a state of great astonishment and horror, I saw Jin Kai, Zamazingo, and Picockyo looking at me with disdain...

"GHAAA! Hhhuuuh!!"

Lin Feng woke with a deep breath. "Where am I?" he mumbled, looking around in bewilderment. Then, scratching his head, he murmured, "What was I doing..?"

Pat!

He fell to the ground and fainted. The experience he had endured had imposed such a tremendous burden on his mind and body that he needed a deep sleep.

Picockyo looked at Lin Feng carefully and murmured softly, "Not bad..." His finger slowly extended and transformed into a slender branch. The branch twisted through the air like a snake, approaching Lin Feng's face. At its tip, a small, clear drop of water appeared and gently fell onto his lips. The moment Lin Feng's body swallowed the drop, he instantly regained all his health. He had never felt this healthy in his life. Now, all he needed was to let his mind rest.

While Zamazingo looked at Lin Feng with an expression of curiosity, Jin Kai continued to attend to customers as if nothing had happened.

**********************

Bölüm 6: Gerçek bir adamın ilerlemesi gereken yol!

“İşte dün bunlar başıma geldi…” dedi Lin Feng, Zamazingo ve Picockyo’ya. Aslında bu hikâyeyi Jin Kai’ye anlatıyordu ama doğrudan onunla konuştuğunda meşhur bağırışlarıyla karşılaştığı için, sanki kukla ve horoza anlatıyormuş gibi davranıyordu.

(“Her ne kadar onlar birer akılsız kukla ve horoz olsa da önemli değil, sonuçta Patron Jin beni dinliyor.”) diye düşündü gururla. Burada geçirdiği süre boyunca Jin Kai'nin tuhaf karakterini az çok çözmüştü. Onunla doğrudan iletişim kurmak zordu, fakat Zamazingo ve Picockyo’ya anlatınca Jin Kai'nin dikkat kesildiğine emindi. Tek sorun, bunu pek umursamıyor oluşuydu.

Lin Feng sözünü bitirir bitirmez Picockyo uzun süre sonra ilk kez hareket etti. Gözlerinde küçümseyici bir parıltı vardı: “Neden onları öldürmedin?”

Kuklanın konuştuğunu gören Lin Feng'in gözbebekleri küçüldü, tüm tüyleri diken diken oldu. Fakat hemen ardından gözlerinde bir aydınlanma parıltısı belirdi ve derin bir nefes aldı: (“Hah. Az daha altıma sıçacaktım. Onu Patron Jin’in hareket ettirdiğini unutmuşum. Ama neden benimle doğrudan konuşmak yerine kuklayı kullanıyor ki? Gerçekten de çok garip bir adam...”)

“Neden mi öldürmedim?” Lin Feng cevap verdi. “Çünkü öldürmek bir çözüm değil. Ayrıca başaracağımdan emin de değildim. Onlar benden daha yüksek xiulian seviyesindeler. Basit bir ruhsal bitki yüzünden hayatımı riske atmanın anlamı var mı?”

Picockyo'nun küçümsemesi daha da derinleşti. Lin Feng'in kalbi sıkıştı. Hayatı boyunca bu kadar yoğun bir aşağılanma hissetmemişti. Kukla sanki evrendeki en değersiz varlığa bakıyormuş gibi küçümseyici bir tavır takınmıştı.

Sonunda Picockyo'nun ağzından sert kelimeler döküldü: “Bir avuç işe yaramaz bahane! Onlar senin olanı çalmaya kalktı ve seni öldürmekten çekinmeyeceklerdi. Sense bulduğun hazineyi bırakıp korkak gibi kaçtın. Gerçek bir erkek, hakkı olan için ölümüne savaşır! Yarın bir gün sevdiğin kadına göz koyarlarsa ne yapacaksın? Onu da bırakıp kaçacak mısın? Yoksa düşmanlarından seni rahat bırakmaları için karının onlara eşlik etmesini mi isteyeceksin?”

Lin Feng donakaldı. Neler oluyordu? Patron Jin neden bu kadar öfkeliydi? Bu basit olayı neden büyütüyordu? Neden sırf bir ruhsal bitki için hayatını riske atmasını istiyordu? Mantıklı değildi; risk ve ödül kesinlikle dengeli değildi!

Sanki Lin Feng'in düşüncelerini okurmuşçasına Picockyo yeniden konuştu:

“Gerçek bir kültivatör göklere meydan okur. Kendini kısıtlayan zincirleri kırmaya çalışır. Düşmanların senden daha yüksek bir xiulian seviyesin de mi? Düşmanların senden sayıca daha mı fazla? Ne olmuş yani? Hakkın olanı bile koruyamaya çabalamayacaksan neden xiulian yapıyorsun ki? Git, herhangi bir ölümlü krallığında krallar gibi yaşa. En güzel kadınları al, en güzel yemekleri ye. İnsanlar sana tapsın. Hayatını koruma şansının %50 olduğu bir durumda bile kaçacaksan neden kültivatör oldun ki?”

Lin Feng ne diyeceğini bilemeden bakarken Picockyo devam etti: “Ayrıca arkalarını döndüklerinde saldırmış olsaydın, ikisini de öldürebilirdin. Ama onlar sana bir çıkış yolu bıraktı diye yenilgiyi kabul edip kaçtın! Gerçek bir erkek, hakkı olan için savaşır! Aranızdaki güç farkı aşılamaz bir dağ değil, sadece küçük bir tümsekti. Ama sen bu küçücük tümseği bile aşacak cesareti göstermedin! Tüm hayatını dümdüz, otlardan ayıklanmış bir yolda mı geçireceksin? Küçük tümseklerden bile kaçarsan ileride nasıl tepeleri, dağları aşacaksın?”

Lin Feng içgüdüsel olarak itiraz etti: “Ama riske değmezdi-”

Picockyo sözünü keserek, “Bunun riskle hiçbir alakası yok. Sen korkaklığına bahane arıyorsun! ‘Riske değmez,’ ‘öldürmek çözüm değil,’ ‘başımı belaya sokardım…’ Bunlar aptalca bahanelerden başka bir şey değil!” dedi Picockyo sert bir sesle.

“Xiulian yolunda ilerlemek, kanlı bir yolda yürümektir! Dünyada kaynaklar sınırlı ama kültivatörler sonsuzdur! Şu dandik ormanda bile basit ruhsal bitkiler için her gün sayısız kişi mücadele ediyor. Peki ya sonraki büyük alemler? Xiulian seviyen yükseldikçe kaynaklar azalacak, mücadeleler artacak, kurallar zayıflar için katılaşırken güçlüler için esneyecek! Sen yerinde oturup yaşlanıp ölümü mü bekleyeceksin?”

Lin Feng'in gözleri şokla genişlemişti. Ama Picockyo durmadan devam etti: “Onlar sana arkalarını döndü ve sen onları öldürmeyi bile düşünmedin! Çünkü saçma sapan bir akıl oyunu oynuyordun! Buradaki diğer ezikler gibi, yazılı olmayan aptal kurallara uydun! Oysa onların seni öldürmeye niyetli olduğu kesindi! Yine de bunu bilmene rağmen eline fırsat geçtiğinde saldırmamayı seçtin! Çünkü rezil bir korkaksın! Böyle bir zihniyete sahip hiç kimse hayatı boyunca hiçbir şey başaramaz!”

Lin Feng’in kulaklarında Picockyo’nun sözleri yankılanıyordu: “Bu olayın risk ve ödülle ilgisi yok! Bu Tao Kalbinle ilgili! Kadere meydan okumak istiyorsan fırsat eline geçtiğinde onu değerlendireceksin! Eğer çıkmazdaysan kendi fırsatını yaratacaksın! Sana aptalca işler yap ya da gereksiz riskler al demiyorum. Ama karşına çıkan engelleri aşmayı öğren! Bu yolda öleceksen bile bunu denerken öl! Sadece bu şekilde kadere meydan okuyabilirsin! Önüne çıkan tümseklerden bile kaçıp otlardan temizlenmiş patikalar ararsan, bir gün karşına çıkan duvarlar altında ezilirsin!”

Lin Feng’in zihninde zaman durmuş gibiydi. Kalbi ikiye bölünmüş gibiydi. Hayır, zaten hep ikiye bölünmüş haldeydi. Fark sadece şu an bastırılmış tarafının yüzeye çıkmasıydı.

(“Öldürmek bir çözüm değil.”)

(‘Ama onlar beni öldürmeye hazırdı.’)

(‘Ama ben kötü biri değilim. Sadece habis kültivatörler zevk için öldürür.’)

(‘Ama ben kendimi savunuyordum! Zevk için öldürmüş olmayacaktım!’)

(“Öldürmek çözüm değil!”)

(“Ama onlar beni öldürecekti!”)

Lin Feng’in bilinci giderek karışıyordu. Düşünceler beyninde çarpışıyor, kendi zihnindeki iki ses birbirini bastırmaya çalışıyordu.

(“Onları öldürebilirdin. Sana arkalarını dönmüşlerdi, bu fırsatı kullanabilirdin.”)

(‘Bunu neden yaptılar hiç düşündün mü? Çünkü saldırmayacağından emindiler! Çünkü sen zayıf bir korkaksın ve bunu herkes biliyor!’)

(‘Onları öldürebilirdin ama yapmadın! Kaçmayı seçtin! Sahip olduğun dövüş yeteneğini hak etmiyorsun! İnsanlar senin seviyene ulaşabilmek için sayısız risk alıp gece gündüz çalışıyor, kimileri bu uğurda ölüyor! Ama sen, doğuştan gelen yeteneklerine rağmen en ufak bir sorun karşısında kaçıyorsun! Hepsi senin yüzünden! Bir kukla bile ne kadar korkak olduğunu biliyor!’)

Picockyo’nun sesi zihninde yankılandıkça Lin Feng’in içindeki diğer taraf daha da bastırıldı:

(“Eğer korkak bir sıçan olmasaydın şimdiye Dövüş Çırağı olmuştuk! Belki daha fazlası bile olabilirdik! Ama senin yüzünden hâlâ sadece 9 Yıldızlı Dövüş Acemisi’yiz! Çünkü her sorun yaşadığında kaçmayı seçtin! Hep kaçtın! ASLA SAVAŞMADIN!”)

Lin Feng, bilincinin bulanıklaştığını hissetti. Ellerini kalbine götürdü. Sanki göğsünde bir şey patlamak üzereydi. Kalbi çılgınca atıyor, bedeninden ter damlaları süzülüyordu. Dizlerinin bağı çözüldü ve yere yığıldı.

(‘Ben- ben doğru olanı yaptım! Eğer onlar gibi olsaydım Patron Jin’i ölümlü sandığımda öldürürdüm! Ben iyi birisiyim. Durduk yere hiç kimseyi öldürmem!’)

Gözleri yukarıya kayıyor, bilinci giderek kapanıyordu. Nabzı dakikada 500 atımın üzerindeydi.

(“SENİ APTAL! BURASININ GÜÇLÜLERİN HÜKMETTİĞİ BİR DÜNYA OLDUĞUNU UNUTTUN MU?! KÜÇÜKLÜĞÜMÜZDEN BERİ YAŞADIĞIMIZ ONCA ZORLUĞU HATIRLAMIYOR MUSUN?! DEFALARCA YAŞADIĞIMIZ ÖLÜM TEHLİKESİ AKLINDAN UÇUP GİTTİ Mİ?! DÜŞMANINI ÖLDÜRMEKLE MASUM BİRİNİ ÖLDÜRMENİN FARKINI BİLE UNUTACAK KADAR BUNADIN MI?! BEN MASUMLARI MI ÖLDÜRMEK İSTİYORUM SANIYORSUN?!”)

Lin Feng’in kalbi sıkıştı ama kalbinin diğer yarısı durmadan devam etti: (“Her şeye rağmen bu dünyada hala iyi insanların var olduğunu bilmediğimi mi sanıyorsun? Hayatımız boyunca bizi kurtaran, destek olan o insanlar… Tüm bunları unuttuğumu sanıyorsun?! Bunun konumuzla hiçbir ilgisi yok! Hayatın boyunca beni hep kısıtladın, bastırdın! Korkakça bahanelerin yüzünden hiçbir zaman doğru kararları alamadık!”)

(‘Şiddet çözüm değil…öldürmek çözüm değil… Bu lanet saçmalıklar yüzünden hep geri çekildik! Eğer bu kadar şanslı olmasaydık onlarca defa ölmüştük!’)

Lin Feng ellerini başına götürdü. (“Hayır! Yanılıyorsun!”) diye içinden bağırdı. (“Ben bizi korudum! Bu kadar basit bir şey için ölme riskini göze alamazdım! Mantıklı olan buydu!”)

Zihnindeki ses daha da yükseldi: (“BUNU BASİT BİR ŞEY Mİ SANIYORSUN? SENİ PİÇ! SAYISIZ FIRSAT KARŞIMIZA ÇIKTI AMA SENİN YÜZÜNDEN HİÇBİRİNİ DEĞERLENDİREMEDİK! NE CESARETLE BUNLARA BASİT ŞEYLER DERSİN?!”)

Lin Feng’in kalp atışları kontrolden çıkmıştı. Nefesi kesiliyor, vücudu titriyor ve soluyordu. Nabzı dakikada 2000 atımın üzerine çıkmıştı.

(“Bunu yaşamak için yaptım! Ben olmasaydım çoktan ölmüştük! Bizi ben hayatta tuttum! Hayatını bana borçlusun! Benim sayemde yaşıyorsun! Eğer kontrolü sana bıraksaydım bizi çoktan öldürmüştün!!!!”)

(‘ÖLÜM...’)

Crack!

Tanımlanamayan bir şey kırıldı. Lin Feng’in kalbi aniden durdu.

(“Ölüm...”)

Crack!!

(“Eğer hayatım boyunca bir ezik olarak yaşayacaksam, yaşamamın ne anlamı var?”)

CRACK!!!

(“Eğer ölmeden önce tek düşündüğüm pişmanlıklarım olacaksa... Son kelimem ‘keşke’ olacaksa, bu hayatı neden yaşıyorum ki?”)

CRACK!!!!!!!!

Zihninde bir şey tamamen parçalandı. Kalbin iki tarafı birleşti ve yepyeni bir kalp; Tao Kalbi oluştu.

GÜM!!!!!!!!

Lin Feng’in kalbi tüm odayı sarsarcasına gümbürdedi. Hayır, sadece odayı değil; tüm Yükselen Gök Şehri titredi. Sayısız insan o an bir irkilme yaşadı.

Bu fiziksel bir kalp atışı değil, Tao Kalbin yankısıydı. Tao Kalbi, evrendeki en mistik şeylerden biriydi…

Dütt! Dütt!

??

Çalan telefonuma şaşkınlıkla baktım.

Hemen gelen çağrıyı kontrol ettim ve beni arayanın Yazar Destek Sistemi olduğunu gördüm.

Hiç bekletmeden telefonu açtım.

“Kafadan Çatlak Hikaye Anlatıcısı bir büyük bir de küçük sorunumuz var,” dedi Yazar Destek Sistemi bana.

Ne sorunu?

“Lin Feng basit bir yan karakterden bir ana karaktere dönüştü! Kader Çarkının Muhafızı çok sinirli! Eğer hemen müdahale etmezsek her şey altüst olacak!!!”

Siktir, siktir, siktir!

Peki ya Jin Kai, Zamazingo ve Picockyo?

“Asıl sorunda bu zaten. Onlar kader çarkında yoklar!!!!”

NE?!!

Büyük bir şaşkınlık ve dehşet içindeyken Jin Kai’nin, Zamazingo’nun ve Picockyo’nun bana küçümser bir şekilde baktığını gördüm…

“GHAAA! Hhhuuuh!!”

Lin Feng derin bir nefes alarak uyandı. “Neredeyim ben?” diye mırıldandı, etrafına şaşkınlıkla bakarak.

Sonra kafasını kaşıyıp mırıldandı: “Ne yapıyordum ki ben..?”

Pat!

Yere düşerek bayıldı.

Yaşadığı deneyim zihnine ve bedenine öylesine büyük bir yük bindirmişti ki, büyük bir uykuya ihtiyacı vardı.

Picockyo dikkatlice Lin Feng’e baktı ve hafifçe “Fena değil...” diye mırıldandı. Parmağı yavaşça uzayıp ince bir dala dönüştü. Dal, havada yılan gibi kıvrılarak Lin Feng’in yüzüne ilerledi. Ucunda küçük, berrak bir su damlası belirdi ve nazikçe dudaklarına damladı.

Lin Feng’in vücudu bu damlayı yutar yutmaz anında tüm sağlığına kavuştu. Hayatı boyunca hiç bu kadar sağlıklı hissetmemişti. Artık tek ihtiyacı zihnini dinlendirmekti.

Zamazingo, ilginç bir ifadeyle Lin Feng’e bakarken Jin Kai hiçbir şey olmamış gibi müşteri beklemeye devam ediyordu.