Chapter 2: My friend, this Turkish simit and tea are marvelous!

Jin Kai did not feel happy when he saw the expression of fear on Lin Feng’s face. On the contrary, his patience was wearing thinner and thinner.

Another lash of the whip split the air, leaving a searing pain radiating across Lin Feng’s rear.

Smack! – Another lash of the whip!

Smack! – Yet another lash landed on his rear!

Whip strikes coming from an unknown direction pounded Lin Feng’s backside, and Lin Feng was desperately trying to shield it! But no matter what he did, he could not fend off these blows!

"Are you repentant? Will you pay your debt?!" Jin Kai asked in an authoritative tone.

Smack!

"Ahh! I—"

Smack!

"Ahh! I will pay!!"

Smack!–

The final lash halted impossibly midair with a slight wave of Jin Kai’s hand, just before it could touch Lin Feng.

It was only then that Lin Feng was able to see the whip that had struck him.

It was as thin as a rope!

("What in the world is this?!")

He quickly followed the source of the whip and realized that it had extended from the fingers of a wooden puppet.

("Fuck, did I just get beaten by a puppet?!")

In shame and tears, as he rubbed the pain in his rear with his hand behind his back, that thought echoed in his mind.

Then he looked at Jin Kai and saw that the latter was still waiting impatiently.

Jin Kai’s eyes were fixed on Lin Feng’s coin purse, as if he could see the Qi Stones inside!

Shivering under Jin Kai’s gaze, Lin Feng hastily pulled the coin purse from his pocket. He counted 13 Qi Stones and extended them to Jin Kai.

The impatient look on Jin Kai’s face vanished like melting ice in snowy mountains after a meteor strike the moment he saw the Qi Stones Lin Feng offered. In its place, his expression turned gentle and friendly once again.

He served the Turkish simits and tea to the table with a smile:

"Thank you for choosing my shop. Enjoy your meal."

And Lin Feng stood there dumbfounded like an idiot.

("Fuck… what is with that expression?!")

("How can he act as if nothing happened?!")

("Is this... the Tao of Shamelessness?!")

Yet he could not voice these thoughts. After all, his dick wasn’t that big.

So, while rubbing the pain in his rear, he forced a smile and sat down on a chair.

At that moment he was so terrified that he could have paid all his money just to get out of there.

But seeing Jin Kai’s strange behavior, he decided not to deviate from his words.

He sat where he was told and began consuming the Turkish simits and tea.

For about a minute he drifted into thought.

Then, the exquisite aroma of the tea and simits filled his nostrils. It almost touched his soul.

The scent was so wonderful that, for a moment, it even made him forget the pain in his rear.

Grulll!

A rumble from his stomach echoed in the shop.

Lin Feng lowered his head in embarrassment.

While one hand rubbed his stomach, he glanced at Jin Kai.

But Jin Kai didn’t even seem to care.

He had moved to the front of his counter, eagerly looking toward the door.

("He must be waiting for another customer…")

("He’s forgotten about me the moment he started making a sale...")

Lin Feng furtively cast a glance at the wooden puppet.

It stood unmoving in place, fixedly watching the door.

Beside it was… a rooster staring at him with a strange expression.

Lin Feng’s eyebrow twitched.

("I swear that damn rooster is looking at me with disdain!")

He took a deep breath.

And shook his head in despair as if to say, “Where have I fallen?”

Then he closed his eyes and focused.

("What’s done is done.")

("They don’t seem like they’re going to harm me.")

("Besides, they didn’t steal my money. They didn’t even injure me.")

("If they meant to do something to me, they would have already done it.")

But when he recalled the 13 Qi Stones he had just given,

a sorrowful smile appeared on his face.

However, the exquisite aroma of the tea and simits transformed his sorrowful smile into one filled with hope.

("Maybe it was worth it?") he mused mockingly to himself.

He reached for one of the Turkish simits.

His fingers immediately felt the crisp texture of the fresh dough.

He gently squeezed it.

The exterior was crunchy… yet the interior was soft as could be.

He took a bite.

And his pupils dilated.

The sesame-coated outer surface of the simit created a burst of flavor on his palate.

The roasted taste of the sesame spread over his tongue.

Then, the slightly salty and incredibly delicious texture of the dough caressed his mouth.

Unbidden, a pair of tears welled up in his eyes.

He chewed the simit with immense delight.

And the tears streamed down his cheeks.

These were tears of happiness!

"Extraordinary…" he murmured.

As the muscles in his jaw worked, an indescribable satisfaction appeared on his face.

He had tasted many foods in his life. He had even eaten beast meat when he had the means.

But this simit?

This seemingly simple round thing?

No…

This was something entirely different.

He took another bite.

This time, he paid even more attention to the inner part of the dough.

The outside was crunchy, while the inside was as soft as clouds.

("The exquisite harmony of crispiness and softness…")

Before taking a sip of tea, he placed the simit on the table.

He stared at the cup.

For a moment, he hesitated.

He did not know what this tea was.

Moreover, the two sugar cubes beside it only complicated the matter further.

But…

The aroma was so delightful that he could no longer resist.

He lifted the cup and took the first sip.

The warm liquid spread over his tongue and palate.

And for a moment he closed his eyes.

It was an entirely different experience.

So rich, so powerful in flavor that…

For a moment, he compared it to that exquisite beer he had never forgotten throughout his life.

Yes…

That beer had aged in bottles for years.

But this tea?

This simple tea?

It did not fall short of that exquisite beer in any way!

"Hm?" With great astonishment, as if witnessing a miracle, he looked at the simits and tea before him.

("The pain in my rear is gone!")

A surge of excitement spread across his face, but he quickly suppressed it.

("Fuck, my xiulian foundation is solidifying! Normally, it would have taken days, perhaps even weeks, to achieve this! But these simple foods… They can be compared to alchemy pills!")

Author’s Note: In xiulian practices, cultivators must solidify their foundation when they make a minor or major breakthrough. This is somewhat akin to allowing a freshly baked food to cool down.

He cast an admiring glance at Jin Kai.

("These are definitely worth the money! No, they are even more valuable than 13 Qi Stones! Both an exquisite taste and the effect of an alchemy pill!")

He stood up, gathered his courage, and addressed Jin Kai with an expression full of admiration.

"Sir–"

Seeing him rise, Jin Kai became a bit excited and cut him off.

"Would you like another cup of tea?"

The admiration on Lin Feng’s face froze. He forced a smile.

"No. I–"

Jin Kai’s smile faded slightly.

"Would you like a simit?"

Sweat appeared on Lin Feng’s forehead.

Unauthorized duplication: this tale has been taken without consent. Report sightings.

"No–"

This time, Jin Kai’s smile almost completely disappeared, replaced by an expression full of suspicion.

"Is there a problem with the simit or the tea?"

For the first time in his life, Lin Feng looked at Jin Kai with a foolish expression. His mind raced and he could only murmur a single word.

"No–"

But having completely lost his patience, Jin Kai interrupted him once more.

"WHAT?! Then why the hell are you bothering me?!"

Then, once again with excitement, he turned to the door, waiting for the next customer.

Lin Feng was uncertain, but he noticed once again that the rooster was giving him a disdainful look. This time, it even seemed to be laughing at him. Moreover, the puppet now appeared to be joining in with the rooster!

With his cheeks reddening in shame, Lin Feng sat back down in his chair and, while eating another simit, mumbled, "I only wanted to know your illustrious name…"

But this time, something miraculous happened that he had not expected at all.

Without breaking his composure, as if he had heard Lin Feng’s mumbling, Jin Kai replied,

"My name is Jin Kai. You may call me Boss Jin. The puppet that beat you is named Picockyo. And the rooster’s name is Zamazingo. You may call them by their names."

Lin Feng glanced at Zamazingo and Picockyo in bewilderment.

("Why on earth did he give names to a rooster and a puppet? And more importantly, why did he say I can call them? How can a rooster understand me? Also… doesn’t he control that puppet himself?!")

He looked at Jin Kai in confusion.

("Secret experts really are eccentric…")

Then he smiled faintly and shook his head.

"Thank you for answering my question, Boss Jin."

He brought his hand to the simit, and just as he was about to shove it into his mouth, he added with a small hesitation, "I will remain under your supervision, Great Master Picockyo, Great Master Zamazingo."

("Fuck, dealing with secret experts is really hard. I can never figure out what I should say…")

Lin Feng was uncertain, but he felt that the puppet and rooster, addressed as "Great Master," had become slightly proud.

He shook his head helplessly, laughed internally, and brought his hand to his tea.

Just as he was about to take a sip, two sugar cubes caught his attention.

He did not know what they were, but since they were served next to the cup and accompanied by a spoon, they must be something meant to be added to the tea. Therefore, he cast a secret glance at Jin Kai, ensuring that he wasn’t being watched. He did not want to appear as a villager who had just come down to the city for the first time.

So he took one sugar cube, lowered his head, secretly broke off a small piece, and put it into his mouth. Sweetness immediately spread across his tongue.

("So it's sugar... Fuck, it's so sweet! But if Boss Jin put it there, he must know what he's doing…")

He dropped the sugar cube from the tea coaster and the missing piece into his tea. As the sugar dissolved, he took the metal spoon and slowly stirred inside the cup. As the tea and sugar merged, the sound emanating from the cup was soft, yet it resonated like a soothing melody in one's soul.

He took a sip.

("Fuck, it's so sweet!")

He grimaced and cursed under his breath. The pleasure he had just received from the tea had completely vanished.

("But I must drink it all. If Boss Jin added the sugar, he must know something. Otherwise, why would he place sugar beside the tea?")

He consoled himself in this way and reached for another simit from the table. He took a bite.

The sweetness from the sugar had also tainted the flavor of the simit.

With an expression filled with sorrow, he murmured once again inwardly, ("Boss Jin must know something…")

At that very moment, Jin Kai turned to Lin Feng and noticed that the man who had just consumed the simit and tea with great pleasure was now struggling to eat them with evident distress.

With a confused look, he asked,

"Hey, you were eating so happily just a moment ago. Why do you now seem to be forcing yourself to eat?"

Lin Feng’s heart skipped a beat at this sudden question.

("Fuck, since when is he looking at me like that?!")

Quickly regaining himself, he replied as if nothing had happened,

"Forcing myself to eat? Why would I force myself to eat these exquisite flavors? They’re so delicious!"

He even smiled and took a sip of tea to prove his point.

But the twitch in his eyelids and lips betrayed how fake that smile truly was.

Jin Kai furrowed his brows:

"Hey, I don’t like liars! Tell me what’s going on!"

In pain, Lin Feng looked at him and mustered the courage to say,

"Well… at first I drank the tea without sugar and everything was fine, but when sugar was added, the taste in my mouth was ruined."

Jin Kai’s brows raised.

"If you don’t like it sweet, then why did you add sugar?"

Lin Feng lowered his head and, looking at the table, replied,

"Boss Jin, if you put sugar beside the tea, it means that the tea is meant to be drunk sweet."

Jin Kai was stunned by this answer for a brief moment. Then he looked at him as though he were an idiot.

"If you believed that tea should be drunk sweet, why would I put the sugar beside the tea? I would have mixed it directly into it before serving."

Lin Feng lifted his head and looked at Jin Kai. And… he saw that Jin Kai was indeed looking at him like an idiot.

What kind of expression was that?!

What a stupid expression indeed!!

Immediately after, he glanced at Zamazingo and Picockyo. And he realized that they too were looking at him with the same expression.

With a huge smile plastered on his face as if nothing had happened, he gulped down the entire tea in one go. Then he stuffed all the simits into his mouth and marched out exclaiming,

"YDADS LDLS SLSDPSSL" (Thanks for the food).

Before leaving through the door, he could have sworn that the rooster and the puppet were laughing at him…

******************************

Bölüm 2: Dostum, bu simit ve çay bir harika!

Jin Kai, Lin Feng’in yüzündeki korku dolu ifadeyi görünce mutlu hissetmedi. Aksine sabrı daha da tükeniyordu.

Bir kırbaç darbesi daha havayı yardı ve Lin Feng’in kıçında zonklayan bir acı bıraktı.

Şlak! – Bir kırbaç darbesi daha!

Şlak! – Bir başka kırbaç darbesi onun kıçına indi!

Bilinmeyen bir yerden gelen kırbaç darbeleri Lin Feng’in kıçına iniyor, Lin Feng ise kıçını korumaya çalışıyordu! Ama ne yaparsa yapsın, bu darbeleri engelleyemiyordu!

“Pişman oldun mu? Borcunu ödeyecek misin?!” diye sordu Jin Kai, otoriter bir ses tonuyla.

Şlak!

“Ahh! Ben-”

Şlak!

“Ahh! Ben ödeyeceğim!!”

Şlak!-

Sonuncu kırbaç darbesi, Jin Kai’nin elini hafifçe sallamasıyla, Lin Feng’e temas etmeden önce havada imkânsız bir momentumla durdu.

İşte ilk defa o zaman Lin Feng, kendisine vuran kırbacı görebilmişti.

Bu, ipe benzer ince bir daldı!

(“Bu da ne böyle?!”)

Hızla dalın kaynağını takip etti ve bunun... tahta kuklanın parmaklarından uzamış olduğunu fark etti.

(“SİKTİR, BİR KUKLADAN MI DAYAK YEDİM BEN?!”)

Lin Feng, utanç ve gözyaşları içinde, kıçının acısını geçirmek için elini arkasına götürüp ovuştururken bu düşünce zihninde yankılandı.

Sonra Jin Kai’ye baktı ve onun hâlâ sabırsız bir ifadeyle beklediğini gördü.

Jin Kai’nin gözleri, Lin Feng’in para kesesine odaklanmıştı. Sanki içindeki Qi Taşlarını görebiliyordu!

Lin Feng, Jin Kai’nin bakışı karşısında ürperdi ve hızla cebinden para kesesini çıkardı. 13 tane Qi Taşı saydı ve hepsini Jin Kai’ye uzattı.

Jin Kai’nin sabırsız ifadesi, Lin Feng’in uzattığı Qi Taşlarını görür görmez, bir meteor düşmesi sonucu karlı dağlarda eriyen buzlar gibi yok oldu. Yerine, tekrar nazik ve dostane bir tavır geldi.

Simitleri ve çayı gülümseyerek bir masaya servis etti: “Dükkânımı tercih ettiğiniz için teşekkür ederim, afiyet olsun.”

Ve Lin Feng aptal gibi dona kaldı.

(“Siktir… bu yüz ifadesi de ne böyle?!”)

(‘Nasıl hiçbir şey yaşanmamış gibi davranabilir?!’)

(‘Bu... Utanmazlığın Tao'su mu?!’)

Fakat bu düşüncelerini dile getiremezdi. Çünkü taşakları o kadar büyük değildi.

Bu yüzden, bir yandan kıçının acısını ovuştururken, diğer yandan da gülümsemeye çalışarak sandalyeye oturdu.

Şu an o kadar fazla korkuyordu ki, buradan bir an önce gitmek için tüm parasını bile verebilirdi.

Ama Jin Kai’nin garip davranışlarını gördüğünden dolayı, onun sözlerinden dışarı çıkmamaya karar verdi.

Gösterdiği yere oturdu ve simitleri ve çayı tüketmeye başladı.

Yaklaşık bir dakika boyunca düşüncelere daldı.

Sonra, çayın ve simitlerin enfes kokusu burnunun içine doldu. Ve adeta ruhuna dokundu.

Bu koku o kadar güzeldi ki, ona kıçının ağrısını bile bir anlığına unutturmuştu.

Grulll!

Bir karın gurultusu, dükkânda yankılandı.

Lin Feng, utanç içinde boynunu eğdi.

Bir yandan karnını ovuştururken, diğer yandan da Jin Kai’ye baktı.

Ama Jin Kai bunu umursamıyordu bile.

O, tezgâhının başına geçmiş, heyecanla kapıya bakıyordu.

(“Başka bir müşterinin gelmesini bekliyor…”)

(‘Bana satış yaptığı andan itibaren beni unuttu...’)

Lin Feng, gizlice tahta kuklaya bir bakış attı.

O, hareketsiz bir şekilde yerinde duruyor ve kapıya bakıyordu.

Yanında ise… garip bir ifadeyle ona bakan bir horoz vardı.

Lin Feng’in kaşı seğirdi.

(“Bu lanet horozun bana küçümseyerek baktığına yemin edebilirim!”)

Derin bir nefes verdi.

Ve ‘nereye düştüm ben!’ der gibi başını çaresizce salladı.

Sonra gözlerini kapattı ve odaklandı.

(“Olmuşla ölmüşe çare yoktur.”)

(‘Bana zarar verecek gibi durmuyorlar.’)

(‘Ayrıca paramı da çalmadılar. Beni yaralamadılar bile.’)

(‘Bana bir şey yapmak isteseler, çoktan yaparlardı.’)

Ama az önce verdiği 13 Qi Taşı aklına gelince…

Yüzünde kederli bir gülümseme belirdi.

Ancak, çay ve simidin enfes kokusu onun kederli gülümsemesini, umut dolu bir gülümsemeye çevirdi.

(‘Belki de buna değer?’) diye içinden geçirdi hafif alaylı bir şekilde.

Bir simide uzandı.

Parmakları, taze hamurun gevrek dokusunu hemen hissetti.

Hafifçe sıktı.

Dışı çıtır çıtırdı… ama içi yumuşacıktı.

Bir ısırık aldı.

Ve göz bebekleri büyüdü.

Simidin susamla kaplı dış yüzeyi, damağında adeta bir tat patlaması yarattı.

Susamın kavruk tadı diline yayıldı.

Ardından hamurun hafif tuzlu ve inanılmaz lezzetli dokusu, onun ağzını okşadı.

Gözlerinde istemsizce bir çift gözyaşı belirdi.

Simidi büyük bir hazla çiğnedi.

Ve gözyaşları, yanaklarından aşağı süzüldü.

Bunlar mutluluk gözyaşlarıydı!

“Olağanüstü…” diye mırıldandı.

Çenesindeki kaslar çalışırken, yüzünde tarifsiz bir memnuniyet belirdi.

Hayatında daha önce pek çok yiyecek tatmıştı. Parası yettiğince canavar eti bile yemişti.

Ama bu simit?

Bu basit görünen yuvarlak şey?

Hayır…

Bu, bambaşkaydı.

Bir lokma daha aldı.

Bu kez hamurun iç kısmına daha çok dikkat etti.

Dışı çıtır, içi ise neredeyse bulut gibi yumuşaktı.

(“Çıtırlığın ve yumuşaklığın enfes uyumu…”)

Bir yudum çay almadan önce, elindeki simidi masaya koydu.

Bardağa baktı.

Bir an tereddüt etti.

Bu çayın ne olduğunu bilmiyordu.

Ayrıca yanındaki iki küp, bu olayı daha da karmaşıklaştırıyordu.

Ama…

Kokusu o kadar güzeldi ki, daha fazla dayanamadı.

Bardağı kaldırıp ilk yudumu aldı.

Sıcak sıvı, diline ve damağına yayıldı.

Ve bir an gözlerini kapattı.

Bu, bambaşka bir deneyimdi.

O kadar zengin, o kadar güçlü bir tat ki…

Bir an, hayatı boyunca unutamadığı o enfes birayla karşılaştırdı.

Evet…

O bira şişelerde yıllanmıştı.

Ama bu çay?

Bu basit çay?

O enfes biradan hiç geri kalmıyordu!

“Hm?” Büyük bir şaşkınlıkla, sanki bir mucizeye tanıklık ediyormuş gibi önündeki simitlere ve çaya baktı.

(“Kıçımın ağrısı gitmiş!”)

Yüzüne büyük bir heyecan yayıldı ama hemen bastırdı.

(“SİKTİR, xiulian temelim sağlamlaşıyor! Normalde bunun için günlerce, hatta belki haftalarca uğraşmam gerekirdi! Ama bu basit yiyecekler… Simya haplarıyla kıyaslanabilir!”)

Yazar notu: Kültivatörler, xiulian uygulamalarında küçük ya da büyük alem atladıklarında temellerini sağlamlaştırmalıydı. Bu, bir nevi fırından yeni çıkan bir yiyeceğin soğumaya bırakılmasına benziyordu.

Jin Kai’ye hayranlık dolu bir bakış attı.

(“Bunlar kesinlikle parasını hak ediyor! Hayır, bunlar 13 Qi taşından bile daha değerli! Hem mükemmel bir lezzet hem de simya hapı etkisi!”)

Ayağa kalktı, cesaretini topladı ve hayranlık dolu bir ifadeyle Jin Kai’ye seslendi.

“Efendim-“

Onun ayağa kalktığını gören Jin Kai biraz heyecanlandı ve sözünü kesti.

“Bir bardak daha mı çay istiyorsun?”

Lin Feng’in yüzündeki hayranlık donup kaldı. Kendini zorlayarak gülümsedi.

“Hayır. Ben-“

Jin Kai’nin gülümsemesi hafifçe soldu.

“Simit mi istiyorsun?”

Lin Feng’in alnında terler belirdi.

“Hayır-“

Jin Kai’nin gülümsemesi neredeyse tamamen yok oldu ama hâlâ umudunu koruyordu.

“Enfes soğuk ayranımı mı denemek istiyorsun?”

Lin Feng’in kalp atışları dakikada 300’e fırladı.

“Hayır-“

Bu sefer Jin Kai’nin gülümsemesi tamamen silindi, yerini kuşku dolu bir ifadeye bıraktı.

“Simitte ya da çayda bir problem mi var?”

Lin Feng, hayatında hiç olmadığı kadar aptal bir ifadeyle Jin Kai’ye baktı. Zihni hızla çalışırken sadece bir kelime mırıldanabildi.

“Hayır-“

Fakat sabrını tamamen kaybeden Jin Kai onun sözünü bir kez daha böldü.

“HAA?! O zaman ne sikime beni rahatsız ediyorsun?!”

Ardından bir kez daha heyecanla kapıya dönerek müşteri beklemeye koyuldu.

Lin Feng emin değildi ama bir kez daha horozun kendisine küçümser bir bakış attığını gördü. Hatta bu sefer ona gülüyor gibiydi. Üstelik bu sefer kukla da sanki horoza katılmıştı!

Yanağı kızaran Lin Feng utanç içinde sandalyesine oturdu, bir parça daha simit yerken mırıldandı. “Sadece yüce isminizi öğrenmek istemiştim…”

Fakat bu sefer hiç beklemediği mucizevi bir şey gerçekleşti.

Jin Kai, tavrını bozmadan, Lin Feng’in mırıltısını duymuşçasına yanıtladı.

“Benim adım Jin Kai. Bana Patron Jin diyebilirsin. Seni döven kuklanın adı Picockyo. Horozun adı ise Zamazingo. Onları isimleriyle çağırabilirsin.”

Lin Feng, Zamazingo ve Picockyo’ya garip bir bakış attı.

(“Bir horoz ve kuklaya neden isim vermiş ki? Daha da önemlisi, neden onları çağırabileceğimi söyledi? Bir horoz beni nasıl anlayabilir? Ayrıca… bu kuklayı kendisi kontrol etmiyor mu?!”)

Jin Kai’ye kafa karışıklığı içinde baktı.

(“Gizli uzmanlar gerçekten de eksantrik oluyormuş…”)

Sonra hafifçe gülümsedi ve başını salladı.

“Sorumu cevapladığınız için teşekkür ederim, Patron Jin.”

Elini simide götürdü, tam ağzına atacakken küçük bir tereddütle ekledi: “Gözetiminiz altında olacağım, Büyük Usta Picockyo, Büyük Usta Zamazingo.”

(‘Siktir, gizli uzmanlarla uğraşmak gerçekten zor. Ne söylemem gerektiğini kestiremiyorum…’)

Lin Feng emin değildi ama ‘Büyük Usta’ diye hitap edilen kukla ve horozun hafifçe gururlandığını hissetti.

Kafasını çaresizce salladı, içinden gülerek elini çaya götürdü.

Tam yudumlayacakken iki küp şeker dikkatini çekti.

Bunların ne olduğunu bilmiyordu ama bardağın yanında servis edildiğine ve yanında bir de kaşık olduğuna göre çaya atılması gereken bir şey olmalıydı. Bu yüzden Jin Kai’ye gizli bir bakış attı ve onun kendisine bakmadığından emin oldu. Karşısında ilk defa şehre inen bir köylü görünmek istemiyordu.

Bu sebeple bir tane küp şeker aldı, başını eğerek gizlice küçük bir parça koparıp ağzına attı. Tatlılık hemen diline yayıldı.

(“Demek şeker... Siktir, çok tatlı! Ama Patron Jin bunu koyduğuna göre bir bildiği vardır…”)

Çay altlığındaki küp şekeri ve elindeki eksik küpü çayın içine bıraktı. Şeker erirken metal kaşığı aldı ve bardağın içinde yavaşça döndürdü. Çay ve şeker birleşirken bardaktan çıkan ses hafif, ama insanın içini rahatlatan bir tını gibiydi.

Bir yudum aldı.

(“Siktir, çok tatlı!”)

Yüzünü ekşiterek içinden sövdü. Az önce çaydan aldığı haz tamamen yok olmuştu.

(“Ama hepsini içmem lazım. Patron Jin şekeri koyduğuna göre bir bildiği vardır. Yoksa neden çayın yanına şeker koysun ki?”)

Kendini böyle teselli etti ve masadaki simitlerden birine yeniden uzandı. Bir ısırık aldı.

Şekerden kaynaklanan tatlılık, simidin lezzetini de bozmuştu.

Gözlerinde keder dolu bir ifadeyle bir kez daha içinden mırıldandı: (“Patron Jin’in bir bildiği vardır…”)

Tam o sırada Jin Kai, Lin Feng’e döndü ve az önce büyük bir hazla simit ve çay tüketen adamın aniden büyük bir sıkıntıyla bunları yemeye çalıştığını fark etti.

Kafası karışmış bir şekilde sordu:

“Hey, az önce büyük bir keyifle yiyordun, şimdi neden zorla yiyormuşsun gibi görünüyorsun?”

Lin Feng’in kalbi bu ani soru karşısında tekledi.

(“Siktir, ne zamandır bana bakıyor?!”)

Hızla kendini toparladı ve hiçbir şey olmamış gibi cevapladı:

“Zorla yemek mi? Bu enfes lezzetleri neden zorla yiyeyim ki? Çok lezzetliler!”

Hatta bunu kanıtlamak istercesine gülümseyerek bir yudum çay içti.

Fakat gözkapaklarının ve dudaklarının seğirmesi, bu gülümsemenin ne kadar sahte olduğunu haykırıyordu.

Jin Kai kaşlarını çattı: “Hey, bana yalan söyleyenlerden hoşlanmam! Ne olduğunu söyle!”

Lin Feng acı içinde ona baktı. Cesaretini toplayarak,

“Şey… İlk başta çayı şekersiz içmiştim ve her şey güzeldi ama şeker ekleyince ağzımın tadı bozuldu,” diye cevapladı.

Jin Kai’nin kaşları kalktı.

“Şekerli sevmiyorsan o zaman neden şeker ekledin?”

Lin Feng boynunu büktü, masaya bakarak cevapladı: “Patron Jin, çayın yanına şeker koymuşsa çay şekerli içilir demektir.”

Jin Kai bu cevap karşısında kısa bir süre donup kaldı. Sonra ona, bir aptala bakar gibi baktı.

“Eğer çayın şekerli içilmesi gerektiğini düşünseydim, neden şekeri çayın yanına koyayım ki? Direkt içine katıp servis ederdim.”

Lin Feng kafasını kaldırıp Jin Kai’ye baktı. Ve... onun gerçekten kendisine aptala bakar gibi baktığını gördü.

Bu nasıl bir yüz ifadesiydi böyle?!

Bu nasıl aptalca bir yüz ifadesiydi böyle!!

Hemen ardından Zamazingo ve Picockyo’ya baktı. Ve onların da aynı yüz ifadesiyle kendisine baktığını fark etti.

Hiçbir şey olmamış gibi yüzüne kocaman bir gülümseme yerleştirdi, tek dikişte çayın tamamını içti. Sonra tüm simitleri ağzına sıkıştırdı ve “YDADS LDLS SLSDPSSL” (Yemek için teşekkürler) diyerek dışarı çıktı.

Kapıdan çıkmadan önce, horozun ve kuklanın ona güldüğüne yemin edebilirdi…