Chapter 9: Sir, How Shall I Address You?

Seeing that each one of them wanted a cup of Turkish ayran, Jin Kai’s smile widened even further. He immediately brought four more cups of Turkish ayran and placed them on the table. In total, there were six drinks, but that didn’t seem to concern him at all.

He arranged the Turkish ayran one by one in front of them and extended his open palm slightly: "Here you are, enjoy your drink."

The members of the Zou Gang shuddered at his casual demeanor. Just moments ago, this man had appeared with eyes as if they were filled with blood, and now he was serving drinks as if nothing had happened!

Zou Shun cast a pained look at Jin Kai’s open palm—awaiting payment—and then exhaled as he paid 8 Qi Stones.

Jin Kai looked at the 35 Qi Stones in his palm and smiled with delight. Today was a rather profitable day.

On the other hand, the five members of the Zou Gang were almost on the verge of tears. As they looked at the Turkish simit and Turkish ayran before them, the only thought that crossed their minds was, ("Fuck, the most humiliating day of my life!") But there was nothing they could do. The memory of that damned wooden puppet’s fingers, lashing like whips, still sent shivers down their spines. They would most likely never forget this moment for years to come.

At the table, the five individuals sat quietly, hands in front of them and heads bowed in shame. But this did not concern Jin Kai in the slightest. He had returned to his usual place, ready to serve the incoming customers.

Minutes passed.

Zou Shun shook his head in shame and gave up.

What was done was done; there was no remedy for the dead… It was futile to ponder further on the matter.

Unable to resist the enticing aroma of the Turkish simit before him any longer, he finally tore off a piece and put it into his mouth.

"?! "

A tremendous explosion of flavor occurred! Zou Shun’s eyes widened, his eyebrows shot up. As he continued to chew, he tilted his head and murmured: "Is... is this real?"

The crispy crust, combined with its soft, tender interior, left an indescribable taste on his palate!

Next to him, Zou Yan, upon witnessing his brother’s reaction, hesitantly tore off a piece and put it into his mouth.

With his first chew, his expression changed. "You're kidding…" he muttered to himself.

But no, this was no joke.

Zou Ning had already reached for the Turkish simit. Following him, Zou Yijun and Zou Jia, unable to wait any longer, grabbed their simit as well.

The five brothers, almost entranced around the table, ate in silence but with great appetite. Each bite was more delicious than the last!

Suddenly...

"?!!"

Zou Jia suddenly froze, his eyes widening. Then he shouted in delight:

"My broken hand… has healed!"

"My wounds have healed too!"

"Mine too!"

"Mine too!"

"Mine too!"

The other members of the Zou Gang also shouted with the same astonishment and joy.

Zou Yan, with great astonishment and the excitement of discovering a hidden treasure, shouted:

"These simits truly deserve their price!"

Immediately after, his other brothers nodded in agreement.

Meanwhile, Zou Yijun took the Turkish ayran bottle in his hand and began to inspect it. There was a note on the bottle:

"Shake well before opening."

With a confused look, he glanced at Jin Kai, about to ask when…

He suddenly paused.

His eyes widened, and his body trembled slightly.

Because he recalled that dreadful expression on Jin Kai’s face!

His whole body shuddered. "That expression will undoubtedly haunt my nightmares tonight…" he thought.

Seeing Zou Yijun’s pitiable state, his brothers also exhaled and shook their heads. Then they, too, took the Turkish ayran bottles in their hands and noticed the writing on them.

Without further questioning, Zou Ning shook the bottle vigorously.

When he flipped the cap, a ‘pıss’ sound was heard.

The eyes of the other four brothers immediately turned to him.

That sound had once again whetted their appetites!

Zou Ning smiled gently at his brothers, then brought the bottle to his mouth and took a small sip.

And at that moment…

His eyes widened once again!

Immediately after, he took another large gulp!

Seeing his reaction, the other members of the Zou Gang quickly shook their own Turkish ayran bottles.

One ‘pıss’ sound was heard from each, and all of them took a big gulp at the same time!

What kind of flavor was this!

What kind of refreshment!

The five brothers, closing their eyes, took another sip each. They wished that this moment would last forever.

With great delight, Zou Shun placed the bottle on the table, wiped his mouth with the back of his hand, and bit into the Turkish simit. His eyes immediately fixed on the small package on the plate.

He took the package in his hand and read the word written on it:

"Salt."

Seeing him examine the package, the other four brothers also noticed the salt packets and immediately picked them up with curiosity.

Zou Jia mumbled in astonishment:

"Why add salt? Does ayran taste better with salt?"

This question made the others ponder as well.

Zou Jia opened the salt packet and examined the tiny white crystals inside. He curiously touched one with the tip of his tongue. Instantly, his face puckered.

"This really is salt. But wait... I've never tasted anything this delicious before! This must undoubtedly be the highest quality salt!"

The other four members of the Zou Gang, intrigued by his words, tasted a bit of the salt. Simultaneously, their faces contorted.

"This is truly the best salt I've ever eaten in my life!"

Zou Jia poured some of the salt into his Turkish ayran and was about to drink it when…

He suddenly stopped.

"I almost forgot to shake the bottle!"

He immediately closed the cap again and shook the bottle thoroughly. Once he was sure that the salt was completely mixed, he opened the bottle and took a sip.

"?!"

'DELICIOS!!'

He cried out involuntarily.

"Ayran must definitely be consumed salty!"

Seeing his enchanted expression, the other members of the Zou Gang, without any hesitation, added some salt to their ayran and shook their bottles.

The moment they took a big gulp…

"DELICIOUS!"

"Salt has tripled the flavor of the ayran!"

If Lin Feng were here, he would certainly curse under his breath. Because until now, neither the ayran bottle nor the salt packet had ever featured such an explanation!

At that moment, Crazy Yijun had a brilliant idea. He sprinkled a pinch of salt over the Turkish simit and took a huge bite.

His eyes suddenly widened. An excited smile spread across his face.

"Give it a try!"

Zou Yan mimicked his action. He added a pinch of salt to the last piece of simit and put it in his mouth.

"Magnificent!"

His eyes widened once again.

The other members of the Zou Gang, witnessing his reaction, became curious.

"Salty simit, huh?" mumbled Zou Shun with skeptical glances. He sprinkled some salt on his simit to try it and took a bite.

And…

Unable to contain himself, he shouted:

"Divine!"

While the five brothers savored the taste of the salty simit and salty ayran, suddenly Zou Ning emerged with an even crazier idea.

The eyes of his four brothers widened. Because…

Zou Ning dipped the simit into the ayran!

The simit, immersed in the ayran, quickly softened and took on a slightly doughy texture. The sesame seeds scattered into the ayran.

Everyone held their breath.

Zou Ning pulled the simit out of the ayran and, with an expectant look, took a large bite.

This story originates from a different website. Ensure the author gets the support they deserve by reading it there.

His four brothers were all watching him. However, when the reaction they expected did not materialize, they frowned.

Why was Zou Ning not reacting?

As they pondered that very question…

A tear rolled down from Zou Ning’s eyes.

And this sight caused all four of his brothers to immediately dip a piece of simit into their ayran and put it into their mouths!

And…

"?!"

A great astonishment spread across all four of their faces. However, none of these bewildered looks were positive.

"Screw your taste buds!" blurted Zou Yan involuntarily, his eyes fixed on Zou Ning with anger.

Among the Zou Gang, Zou Ning was the one who despised this flavor the most. He managed to swallow the bite in his mouth with difficulty.

Zou Shun and Zou Yijun, though not entirely disliking the taste, did not see it as indispensable. Instead of dipping the simit into the ayran, they preferred to consume them separately. Whether they mixed in their mouths or stomachs, but not externally!

The five Zou brothers continued to happily sip on their Turkish simit, Turkish ayran, and tea…

Time passed swiftly.

Ten minutes had elapsed.

Zou Yijun, Zou Yan, Zou Ning, Zou Shun, and Zou Jia were finishing the last pieces of simit with great appetite. They had even ordered two more simits at that moment.

At that very moment, Zou Shun suddenly paused. He furrowed his brows and looked at his brothers in astonishment. Muttering in a manner that was ambiguous as to whether he was asking himself or them, he said,

"Why did I become so stupidly aggressive just now?"

This question stunned the other members of the Zou Gang as well.

"Yes… What happened to us just now? We would never act so foolishly!"

"That's right! We have always been careful up to now. How could we suddenly lose control?"

Their confusion quickly turned into fear. Suddenly, they felt as if a weight had descended upon them. Beads of sweat began to trickle down their foreheads.

Zou Yan, wiping the sweat from his forehead with the back of his hand, trembled slightly. Then he whispered in a fearful voice:

"Could we be haunted by evil spirits?"

Those words plunged the atmosphere into a frigid silence. The members of the Zou Gang momentarily forgot to breathe.

Then, Zou Shun quickly rejected this idea:

"Evil spirits only exist in legends! Besides, we are merely Martial Novices; how could something like this happen to us? We can't be that unlucky!"

However, Zou Jia, with his mind racing, expressed an even more unsettling thought:

"But I… I suddenly felt a strange surge of anger within me. It was as if something had taken over my mind and was ordering me to strike the table."

These words sparked a glimmer in the eyes of the other Zou Gang members. It was as if they were recalling something.

Zou Shun shuddered.

"Yes! I too lost all sense of reason in an instant! I even wanted to demolish this shop and kill the shop owner! Yet, I was just gathering information about him not long ago! Why did I suddenly make such a foolish decision?"

This confession sent chills down the spines of the others.

"I suppose we have indeed been haunted by evil spirits..." whispered Zou Ning in a trembling voice.

At that moment, Zou Shun realized a truth. Lowering his voice, he thought,

"The shop owner... must be a secret expert. And strong enough to beat us with nothing but a wooden puppet! Otherwise, how could we have been beaten by a wooden puppet?"

There was a reason he said these words. It was an indirect question aimed at Jin Kai. The reason for lowering his voice was to make it seem as though he was not asking him. It would have been good if Jin Kai had answered this question, but even if he didn’t, Zou Shun would not lose anything…

The five members of the Zou Gang waited with great curiosity for Jin Kai’s reaction.

But… Jin Kai did not respond.

After a two-minute long discussion, Zou Shun finally gathered his courage and addressed Jin Kai:

"Sir, how shall I address you?"

Jin Kai’s eyes glimmered slightly. He smiled excitedly and interrupted Zou Shun:

"Do you want another bottle of Turkish ayran?"

Zou Shun’s brave expression froze instantly. He tried to smile faintly and began, "No, I—" but…

Jin Kai’s smile faded slightly. He interrupted him once more:

"Do you want a Turkish simit?"

Cold sweat appeared on the foreheads of Zou Shun and his brothers.

Zou Shun, swallowing slightly, answered nervously: "No—"

Jin Kai’s smile completely vanished. He furrowed his brows and, with mild astonishment, interrupted once more:

"Is there a problem with the food or drink?"

Zou Shun’s unease grew further: "No—"

The corners of Jin Kai’s lips curled slightly, his eyebrows raised ever so slightly. A dismissive expression appeared on his face. And then those famous words flowed from his lips:

"HAA?!? THEN WHY THE FUCK ARE YOU DISTURBING ME?!"

***********************

Bölüm 9: Efendim, size nasıl hitap edebilirim?

Hepsinin birer bardak ayran istediğini gören Jin Kai’nin gülümsemesi daha da genişledi. Hemen dört ayran daha getirip masaya koydu. Toplamda altı içecek olmuştu ama bu onu pek ilgilendirmiyor gibiydi.

Ayranları tek tek önlerine dizdi ve avucunu açarak hafifçe uzattı: “Buyurun, afiyet olsun.”

Zou Çetesi üyeleri, onun bu rahat tavrı karşısında ürperdiler. Az önce gözleri kan bürümüş gibi görünen bu adam, şimdi sanki hiçbir şey olmamış gibi içecek servis ediyordu!

Zou Shun, Jin Kai’nin para bekleyen açık avucuna acı dolu bir bakış attı, ardından iç geçirerek 8 Qi Taşı ödedi.

Jin Kai, avcundaki 35 Qi Taşı’na bakıp keyifle gülümsedi. Bugün oldukça kârlı bir gündü.

Öte yandan, beş Zou Çetesi üyesi ise neredeyse ağlamak üzereydi. Önlerindeki simitlere ve ayranlara bakarken içlerinden geçirdikleri tek şey, “Siktir, hayatımın en utanç verici günü!” düşüncesiydi. Ama yapabilecekleri hiçbir şey yoktu. O lanet tahta kuklanın kırbaç gibi parmakları hâlâ akıllarına geldikçe tüyleri ürperiyordu. Büyük ihtimalle bu anı yıllarca unutamayacaklardı.

Masada beş kişi, elleri önlerinde, başları utanç içinde eğik, sessizce oturdu. Ama bu, Jin Kai’nin umurumda bile değildi. O, her zamanki yerine geri dönmüş, yeni gelecek müşterileri beklemeye koyulmuştu.

Dakikalar geçti.

Zou Shun, utançla başını salladı ve pes etti.

Olan olmuştu, ölmüşe çare yoktu… Daha fazla bu konu hakkında kafa yormak saçmaydı.

Önündeki simidin mis gibi kokusuna daha fazla direnemedi ve nihayet bir parça koparıp ağzına attı.

“?!”

Büyük bir lezzet patlaması yaşandı! Zou Shun’un gözleri irileşti, kaşları havaya fırladı. Çiğnemeye devam ederken başını yana eğdi ve mırıldandı: “Bu… bu gerçek mi?”

Gevrek kabuk, içinin yumuşacık dokusuyla birleşmiş, damağında tarifsiz bir tat bırakmıştı!

Yanındaki Zou Yan, abisinin tepkisini görünce tereddütle bir parça kopardı ve ağzına attı.

İlk çiğneme hareketiyle birlikte yüzü değişti. “Şaka yapıyorsun…” diye kendi kendine konuştu.

Ama hayır, bu bir şaka değildi.

Zou Ning çoktan elini simitlere atmıştı bile. Onun ardından Zou Yijun ve Zou Jia da daha fazla dayanamayarak simitlerini kaptılar.

Beş kardeş, masanın etrafında adeta transa geçmiş gibi suskun, ama büyük bir iştahla yemeye başladılar. Her lokma daha da enfesti!

Bir anda...

“?!!”

Zou Jia birden donakaldı ve gözleri kocaman açıldı. Ardından sevinçle haykırdı:

“Kırılan elim… iyileşmiş!”

“Benim de yaralarım geçti!”

“Benim de!”

“Benim de!”

“Benim de!”

Diğer Zou Çetesi üyeleri de aynı şaşkınlık ve sevinçle bağırdı.

Zou Yan, büyük bir şaşkınlık ve gizli bir hazine bulmanın heyecanıyla, “Bu simitler gerçekten de parasını hak ediyormuş!” diye haykırdı.

Hemen ardından diğer kardeşleri de başlarını sallayarak onu onayladılar.

Bu sırada Zou Yijun, önündeki ayran şişesini eline aldı ve incelemeye başladı. Şişenin üzerinde bir not vardı: ‘Açmadan önce iyice çalkalayınız.’

Kafası karışmış bir şekilde Jin Kai’ye baktı, tam sormak için ağzını açacaktı ki…

Aniden duraksadı.

Gözleri irileşti, vücudu hafifçe titredi.

Çünkü Jin Kai’nin o korkunç yüz ifadesi aklına gelmişti!

Tüm bedeni ürperdi. “O yüz ifadesi kesinlikle bu gece kabuslarımda olacak…” diye düşündü.

Zou Yijun’un bu acınası halini gören kardeşleri de iç geçirerek başlarını salladılar. Ardından onlar da önlerindeki ayran şişelerini ellerine aldılar ve üzerindeki yazıyı fark ettiler.

Zou Ning fazla sorgulamadan şişeyi iyice çalkaladı.

Kapağı çevirdiğinde bir ‘pıss’ sesi duyuldu.

Diğer dört kardeşin gözleri hemen ona çevrildi.

Bu ses, iştahlarını bir kez daha kabartmıştı!

Zou Ning kardeşlerine hafifçe gülümsedi, ardından şişeyi ağzına götürüp küçük bir yudum aldı.

Ve o an…

Gözleri bir kez daha kocaman açıldı!

Hemen ardından büyük bir yudum daha aldı!

Onun bu tepkisini gören diğer Zou Çetesi üyeleri, hızla kendi ayran şişelerini çalkaladılar.

Birer ‘pıss’ sesi duyuldu ve hepsi aynı anda kocaman birer yudum aldı!

Bu nasıl bir lezzetti böyle!

Bu nasıl bir ferahlıktı!

Beş kardeş, gözlerini kapatarak birer yudum daha aldılar. Şu anın sonsuza dek sürmesini dilediler.

Zou Shun, büyük bir keyifle şişeyi masaya koydu, elinin tersiyle ağzını sildi ve simitten bir lokma ısırdı. Gözleri hemen tabaktaki küçük pakete takıldı.

Paketi eline aldı ve üzerinde yazan kelimeyi okudu:

“Tuz.”

Onun paketi incelediğini gören diğer dört kardeş de tuz paketlerini fark etti ve hemen merakla eline aldı.

Zou Jia şaşkın bir şekilde mırıldandı: “Neden tuz koymuş ki? Ayran tuzla daha mı iyi oluyor?”

Bu soru, diğerlerini de düşündürdü.

Zou Jia tuz paketini açıp içindeki tane tane beyaz kristalleri inceledi. Merakla dilinin ucuyla birine dokundu. Anında yüzü ekşidi.

“Bu gerçekten de tuz. Ama bir dakika… daha önce hiç bu kadar lezzetlisini tatmamıştım! Bu kesinlikle en iyi kalite tuz olmalı!”

Diğer dört Zou Çetesi üyesi, onun sözlerinden sonra iyice meraklanarak tuzdan bir parça tattılar. Aynı anda yüzleri buruştu.

“Bu gerçekten de hayatımda yediğim en iyi tuz!”

Zou Jia, tuzun bir kısmını ayrana döktü ve içecekti ki…

Aniden durdu.

“Az daha şişeyi çalkalamayı unutuyordum!”

Hemen kapağı geri kapattı ve şişeyi iyice salladı. Tuzun tamamen karıştığından emin olunca şişeyi açtı ve bir yudum aldı.

“?!”

‘ENFES!!’

İstemsizce haykırdı.

“Ayran kesinlikle tuzlu içilmeli!”

Onun büyülenmiş yüz ifadesini gören diğer Zou Çetesi üyeleri de hiç tereddüt etmeden ayranlarına biraz tuz ekleyip şişelerini çalkaladılar.

Büyük bir yudum aldıkları an…

“ENFES!” diye aynı anda haykırdılar.

“Tuz, ayranın lezzetini üç katına çıkardı!”

Eğer Lin Feng burada olsaydı, kesinlikle içinden küfrederdi. Çünkü daha önce ne ayran şişesinde ne de tuz paketinde böyle bir açıklama vardı!

Tam o sırada, Çılgın Yijun’un aklına parlak bir fikir geldi. Bir tutam tuzu simidin üzerine serpti ve büyük bir ısırık aldı.

Gözleri aniden büyüdü. Yüzüne heyecanlı bir gülümseme yayıldı.

“Bir deneyin!” dedi heyecanla.

Zou Yan onun hareketini tekrarladı. Simidin son parçasına bir tutam tuz ekledi ve ağzına attı.

“Müthiş!”

Gözleri bir kez daha büyüdü.

Onun tepkisini gören diğer Zou Çetesi üyeleri de meraklandı.

“Tuzlu simit mi?” diye mırıldandı Zou Shun, şüpheli bakışlarla. Denemek için simidin üzerine biraz tuz serpti ve bir ısırık aldı.

Ve…

Kendini tutamayıp haykırdı:

“Enfes!”

Beş kardeş, tuzlu simitle tuzlu ayranın tadını çıkarırken aniden Zou Ning daha da çılgın bir fikirle ortaya çıktı.

Dört kardeşinin gözleri büyüdü.

Çünkü…

Zou Ning, simidi ayrana batırdı!

Ayrana daldırılan simit hızla ıslandı, hafif hamurumsu bir kıvam aldı. Susam taneleri ayranın içine dağıldı.

Herkes nefesini tuttu.

Zou Ning simidi ayrandan çıkardı, beklenti dolu bir bakışla büyük bir ısırık aldı.

Dört kardeşi de gözlerini ona dikmişti. Ancak bekledikleri tepki gelmeyince kaşlarını çattılar.

Neden Zou Ning tepki vermiyordu?

Tam bu soruyu düşünürlerken…

Zou Ning’in gözlerinden bir çift gözyaşı süzüldü.

Ve bu görüntü, dört kardeşinin de anında birer parça simidi ayrana daldırıp ağızlarına atmalarına sebep oldu!

Ve…

“?!”

Büyük bir şaşkınlık, dördünün de yüzüne yayıldı.

Ancak bu şaşkın bakışların hiçbiri olumlu değildi.

“Senin damak zevkine sıçayım!” diye patladı Zou Yan, istemsizce. Gözleri Zou Ning'e öfkeyle dikilmişti.

Zou Çetesi içinde bu lezzetten en çok nefret eden kişi Zou Ning olmuştu. Ağzındaki lokmayı zorla yutabilmişti.

Zou Shun ve Zou Yijun ise bu tadı tamamen kötü bulmasalar da vazgeçilmez bir şey olarak görmüyorlardı. Simidi ayrana batırmak yerine, ikisini ayrı ayrı tüketmeyi tercih ederlerdi. İster ağızlarında ister midelerinde karışsın, ama dışarıda değil!

Beş Zou kardeş, keyifle simitlerini, ayranlarını ve çaylarını yudumlamaya devam ettiler…

Zaman hızla aktı.

On dakika geçmişti.

Zou Yijun, Zou Yan, Zou Ning, Zou Shun ve Zou Jia, büyük bir iştahla son simit parçalarını bitiriyorlardı. Hatta o sırada iki simit daha sipariş etmişlerdi.

Tam o sırada, Zou Shun aniden duraksadı. Kaşlarını çattı ve şaşkınlık içinde kardeşlerine baktı. Kendi kendine mi yoksa onlara mı sorduğu belli olmayan bir şekilde mırıldandı: “Ben neden az önce aptalca saldırganlaştım?”

Bu soru, diğer Zou Çetesi üyelerini de afallattı.

“Evet… Bize az önce ne oldu? Biz asla böyle saçma bir hareket yapmazdık!”

“Doğru! Bugüne kadar her zaman dikkatli olmuşuzdur. Nasıl olur da aniden kontrolümüzü kaybettik?”

Kafa karışıklıkları hızla korkuya dönüştü. Bir anda üzerlerine bir ağırlık çökmüş gibi hissettiler. Ter damlaları alnından süzülmeye başladı.

Zou Yan, alnındaki teri elinin tersiyle silerek hafifçe titredi. Ardından korkulu bir sesle fısıldadı:

“Bize kötü ruhlar musallat olmuş olabilir mi?”

Bu söz, ortamı buz kesti. Zou Çetesi'nin üyeleri bir anlığına nefes almayı unuttular.

Ardından, Zou Shun bu fikri hızla reddetti: “Kötü ruhlar sadece efsanelerde olur! Hem biz sadece dövüş acemileriyiz, nasıl böyle bir şey başımıza gelebilir ki? O kadar da şanssız olamayız!”

Ancak Zou Jia, hızla çalışan zihniyle daha da tedirgin edici bir düşünceyi dile getirdi: “Ama ben… İçimde aniden yükselen garip bir öfke hissettim. Sanki bir şey zihnimi ele geçirmişti ve bana masaya vurmayı emrediyordu.”

Bu sözler, diğer Zou Çetesi üyelerinin gözlerinde bir parıltı yarattı. Bir şeyleri hatırlıyor gibiydiler.

Zou Shun ürperdi.

“Evet! Ben de bir anda tüm mantığımı kaybettim! Hatta bu dükkânı yerle bir edip dükkân sahibini öldürmek istedim! Oysa daha az önce onun hakkında bilgi toplamaya çalışıyordum! Neden bir anda böyle aptalca bir karar verdim ki?”

Bu itiraf, diğerlerinin de tüylerini diken diken etti.

“Galiba gerçekten de kötü ruhlar bize musallat oldu…” diye titrek bir sesle fısıldadı Zou Ning.

Tam o anda Zou Shun, bir gerçeğin farkına vardı. Sesini alçaltarak düşündü: “Dükkân sahibi… Gizli bir uzman olmalı. Hem de bizi sadece tahta bir kuklayla dövebilecek kadar güçlü biri! Eğer öyle olmasa, nasıl bir tahta kukla tarafından dayak yiyebilirdik?”

Bu sözleri söylemesinin bir sebebi vardı. Bu Jin Kai’ye yöneltilmiş dolaylı bir soruydu. Sesini alçaltma sebebi ise sanki ona sormuyormuş gibi gözükmekti. Jin Kai bu soruyu cevaplasa iyi olurdu ama cevaplamasa da Zou Shun’un hiçbir kaybı olmayacaktı…

Beş Zou Çetesi üyesi, büyük bir merakla Jin Kai'nin tepkisini bekledi.

Ama… Jin Kai cevap vermedi.

İki dakika süren bir tartışmanın ardından Zou Shun, nihayet cesaretini toplayıp Jin Kai'ye seslendi: “Efendim, size nasıl hitap edebilirim?-”

Jin Kai’nin gözleri hafifçe parladı. Heyecanla gülümsedi ve Zou Shun’un sözünü kesti: “Bir şişe ayran daha mı istiyorsun?”

Zou Shun'un cesur ifadesi anında dondu. Hafifçe gülümsemeye çalışarak, “Hayır, ben-” diyecek oldu ama…

Jin Kai’nin gülümsemesi hafifçe soldu. Onun sözünü bir kez daha kesti: “Simit mi istiyorsun?”

Zou Shun’un ve kardeşlerinin alnında soğuk terler belirdi.

Zou Shun, hafifçe yutkunarak tedirginlikle cevap verdi: “Hayır-”

Jin Kai’nin gülümsemesi tamamen kayboldu. Kaşlarını çattı, hafif bir şaşkınlıkla bir kez daha sözünü kesti: “Yiyecek ya da içeceklerde mi bir problem var?”

Zou Shun'un tedirginliği daha da büyüdü: “Hayır-”

Jin Kai’nin dudak kenarı hafifçe kıvrıldı, kaşları hafifçe kalktı. Küçümseyen bir ifade belirdi yüzünde. Ve o meşhur söz, dudaklarından döküldü:

“HAA?!? O ZAMAN NE SİKİME BENİ RAHATSIZ EDİYORSUN?!”