Chapter 7: So, What Would You Do in This Situation?
"Fuck, I should have been the main character of this story. We were supposed to establish The Immortals Shopping Mall. I HAD TO RULE THE ENTIRE REALM! WHY DID IT TURN OUT LIKE THIS?! WHY IS THIS HAPPENING ONLY TO ME?!!"
thought the Shopping Mall System in agony, as it strolled back and forth in Jin Kai’s mind.
Then it looked at me and asked angrily:
"Haven't you received the information yet?!"
No…
"Writer, did you explain the situation to the Author Support System?"
Author's Note: Yes. They are trying to understand the problem.
"Fucking idiots. If you don't want me to stick this Mall up your asses, shut your mouths," Jin Kai threatened as he looked at us.
Then he turned to you and added,
"You shut your mouths too, or I'll not only feed you to Zamazingo, but also tear apart all those stupid trash characters you love; those pathetic losers you read about reaching the pinnacle of Tao and even surpassing Tao…"
Me: …
Author's Note: …
Shopping Mall System: …
Jin Kai waved his hand and his shouts echoed in the air:
"Exactly, see what you did now—"
"Hmm? When did I ever sleep? Why am I dreaming for no reason?"
"????!!!!!!!!!!"
"I APOLOGIZE, PLEASE FORGIVE ME"
"I WILL CUT OFF MY RIGHT ARM AND PROSTRATE 1000 TIMES, PLEASE DON'T KILL ME!"
"I AM INNOCENT!!"
"MOM, SAVE ME!!"
"NO!!!"
…
About 1000 different individuals simultaneously descended into Zamazingo’s stomach, and their unaware clones took their places.
Me, the Writer, the Shopping Mall System, and the Author Support System:
"Fuck, at this rate this man is going to ruin everything for us. He's provoking everyone on purpose!"
…
Days continued to pass.
The Immortals Shopping Mall, Street Food Shop:
"Huh? Where am I?"
Lin Feng looked up in surprise and scanned his surroundings. He immediately noticed that Jin Kai was looking at him attentively. Swallowing lightly, he murmured,
"Boss Jin..."
and then…
"!!!"
Suddenly, the meaning of life changed! Overwhelmed with shock, he collapsed onto his knees, his eyes brimming with tears. "I will never forget this kindness of yours, Boss Jin! Even if I die, even after death, I will remain forever grateful to you!" he shouted.
Jin Kai merely accepted his thanks with an expression devoid of emotion.
Meanwhile, Picockyo was glaring at Lin Feng. At the side, Zamazingo was taunting Picockyo telepathically:
{"Hahaha. I really thought you were an unconscious puppet!"}
Picockyo grumbled but did not respond.
Lin Feng smiled, saluted Jin Kai one last time, and stepped outside. He had to leave the past behind. It was time to conquer the world like a real man!
At this moment, it was worth mentioning the xiulian levels.
There were 9 major realms, and each major realm had a title:
1: Martial Novice
2: Martial Apprentice
3: Martial Disciple
4: Martial Warrior
5: Martial Master
6: Martial Lord
7: Martial King
8: Martial Emperor
9: Martial Patriarch
The first xiulian realm was the Martial Novice level, and these individuals were called Martial Novices. Furthermore, each major realm had 10 minor realms, which were referred to as “stars.”
For example, 5-Star Martial Novice, 0-Star Martial Apprentice, 10-Star Martial Apprentice, etc.
…
Time flowed swiftly, with days chasing each other.
During this time, Lin Feng had not set foot in The Immortals Shopping Mall at all. He devoted all his attention to xiulian practices, pushing his limits. His goal was clear: to become a 10-Star Martial Novice as soon as possible!
Meanwhile, the Street Food Shop of The Immortals Shopping Mall was quiet and empty. Not a single customer had arrived.
Just then, the door opened and five individuals entered. Jin Kai’s eyes lit up with excitement.
The newcomers were members of the Zou Gang. The Zou Gang was a group formed by five orphans unrelated by blood, who had adopted the surname “Zou” among themselves, despite not having a real family name.
The group consisted of the following members:
Zou Shun: Male, 5-Star Martial Novice (Leader)
Zou Yan: Male, 4-Star Martial Novice (Deputy Leader, Right-hand)
Zou Yijun: Female, 5-Star Martial Novice (nicknamed Crazy Yijun, wild and furious)
Zou Ning: Male, 4-Star Martial Novice
Zou Jia: Male, 3-Star Martial Novice
Jin Kai immediately welcomed his guests with a warm smile on his face. Customers who would spend money were the most important thing to him.
I suppose so?
(I glanced at Jin Kai with glazed eyes. Ah, that nonsense…)
As soon as the Zou Gang entered, they were greeted by the delectable aroma of simit and tea. They could not suppress their stomachs from growling.
"What kind of aroma is this?!" escaped Crazy Yijun, her eyes locked on the simits.
Zou Shun and the others nodded in agreement with her words.
Yijun quickly stepped in front of Jin Kai, pointing at the simits with gleaming eyes. With drooling words, she commanded:
"Prepare six simits for me immediately!"
Jin Kai's smile widened even further. He quickly set about preparing the simits. It seemed that the prospect of the little girl eating six simits on her own had him extremely excited. He had an expression as if to say, "If even this little girl is going to eat six simits, the other four will each eat at least three simits!"
…
Meanwhile, Zou Yan pointed at Jin Kai and whispered to Zou Shun:
"Bro, this guy is a mortal! How can a mortal run a shop here? Something strange is definitely going on."
Zou Shun's eyes narrowed. He began to scrutinize the shop carefully. This situation was truly bizarre. Rising Sky City was a cultivator city. Of course, there were mortals here; however, they were either young cultivator candidates who had not yet begun xiulian practices or slaves of the cultivators.
But a completely ordinary mortal, unaware of the cultivators, running a shop on his own here? This was truly absurd.
"Most likely, he is a slave temporarily allowed to operate the shop," Zou Shun commented. However, his expression clearly revealed his disbelief in that explanation.
After all, this was not the city center but a remote neighborhood. To have a mortal slave handle matters with cultivators? This was an act that only highly privileged elite individuals would dare to attempt. But this was an ordinary neighborhood. Who would assign a mortal to greet customers here? Moreover, even doing this in the city center was no easy feat. After all, sending a mortal to a cultivator was considered an open insult.
"What happened? Let's say you're at the Martial Warrior level... But I'm sending a mortal to greet you!"
Such behavior would undoubtedly be seen as an outright act of contempt.
In a remote neighborhood, however, the situation was far more complicated. Most of the cultivators here were those cast aside, scorned, with no background, and of the stray variety. They were people who had repeatedly suffered humiliation and contempt. Those who did not bow were ruthlessly killed by the guardians of major clans under various pretexts.
That is why most of those surviving here had grown accustomed to inflicting the humiliation they had endured onto the weak, over and over. Because when people live painful lives, they generally fall into one of two categories: The majority would say, "I suffered, so others should too!" and would subject those they encountered to multiple times the torment. This mentality was rooted in the neglect of mothers-in-law, the presence of bad parents, and generations-long family enmities.
You might be reading a pirated copy. Look for the official release to support the author.
However, very few would say, "I've suffered enough, this pain must end with me." They would inflict the opposite of what they had endured on others, becoming exemplary individuals. In this neighborhood, however, the majority clearly belonged to the first group. They took pleasure in making others experience the pain of the past. This, of course, was understandable.
Imagine being a slave...
Every step you take is watched. Every bite, even every breath you draw, is under control. If you make a mistake in the blink of an eye, a whip comes crashing down on your back.
Making friends? Impossible. It was forbidden. Even if it weren't, trusting someone meant death. Trusting was akin to waking up with a dagger in your back.
Imagine that after thirty years of crawling through such a life in pain, you suddenly receive a promotion.
You are no longer the one being beaten and humiliated. Now, you are the one giving orders and handing out punishment.
So, what would you do at that moment?
Would you leave the traces of the past behind and become just? Or would you take revenge for that long-held feeling of helplessness by inflicting even worse suffering on others?
Indeed, the vast majority of the cultivators in this neighborhood had chosen the latter path. Breaking this cycle was far more difficult than one might think. One of the main reasons you were able to survive was that, even unknowingly, you dreamed of the day you would be promoted. Until that day arrived, you slept every night with that dream and endured all the pain.
Every night, you withstood the lashes with the dream of a warm bed, a steaming bowl of soup, and perhaps a tiny piece of meat on your plate...
And now?
Now, it was time to reap the fruits of all this effort. You had finally become a ranked slave!
"What?! I've suffered so much, endured, and countless times bowed to the stupid demands of those bastard slaves. Despite them making my life miserable, I never raised my voice even once! It was all to win this day!"
"Now you, who understand nothing, you little sons of bitches who haven't suffered a real pain in your lives, are you telling me to forget all this?!"
"Are you telling me I should be kind to these bastard slaves?! Have you lost your mind?!"
"Do you have any idea of the pain I've endured?! Do you know what I had to give up to achieve this?!"
"How could they possibly possess what I've earned through years of suffering and humiliation, without even breaking a single drop of sweat?!"
"Is this true justice?! No, if they want to benefit from privileges like mine, they must at least suffer as much as I did to earn this right!"
Was this thought right or wrong? It was entirely a matter of personal debate. However, one unchanging fact remained: the chain formed by people who thought this way would only intensify in every stratum and eventually explode, causing great devastation.
Meanwhile, Zou Shun's mind was still preoccupied with figuring out who the shop owner was.
(“I can't sense any aura from him…”) he thought, with a myriad of questions in his mind.
(“Could it be that he is so powerful that he conceals his entire aura? But if someone is like that, why would he hide his power? Normally, someone like that would flaunt his strength. Moreover, if he is so talented, why would he open a shop here instead of in the city center?”)
No matter how much he thought, he could not come up with a rational explanation.
Jin Kai carefully arranged the simits on a plate and extended it to Crazy Yijun. Then, gesturing with his hand, he asked:
"Would you like something to drink? I have fresh Turkish ayran and tea."
Unable to resist the appetizing aroma of the simit any longer, Crazy Yijun responded without thinking:
"Bring me both."
Jin Kai's smile broadened. Putting on a show, he swiftly placed a cup of tea and a bottle of Turkish ayran into the special compartments of the plate.
Just as Zou Yijun, with drool streaming from her mouth, was about to grab the plate and enjoy the simits…
Jin Kai extended his hand and halted her. Opening his palm, he spoke calmly:
"Your debt is 27 Level 1 Qi Stones."
The atmosphere suddenly froze.
********************
Bölüm 7: Peki bu durumda ne yapardınız?
(“Siktir, bu hikayenin ana karakteri ben olmalıydım. Ölümsüzler Alışveriş Merkezi’ni kurmamız gerekiyordu. TÜM EVRENE HÜKMETMEM GEREKİYORDU! NEDEN BÖYLE OLDU?! NEDEN BU SADECE BENİM BAŞIMA GELİYOR?!!”) diye acı içinde düşündü AVM Sistemi, Jin Kai’nin zihninde bir sağa, bir sola yürürken.
Ardından bana baktı ve sinirli bir şekilde sordu: (“Hala bilgi almadın mı?!”)
Hayır…
Yazar, Yazar Destek Sistemi’ne durumu anlattın mı?
Yazar notu: Evet. Sorunu anlamaya çalışıyorlar.
“Sikik aptallar. Bu AVM’yi götünüze sokmamı istemiyorsanız çenenizi kapatın,” diyerek tehdit etti Jin Kai bize bakarak.
Ardından size döndü ve “Sizde çenenizi kapatın yoksa sizi Zamazingo’ya yedirmekle kalmam, aynı zamanda sevdiğiniz tüm o aptal çöp karakterleri paramparça yaparım; Tao’nun zirvesine ulaştığını ve hatta Tao’yu aştığını okuduğunuz o aptal ezikleri…”
Ben: …
Yazar notu: …
AVM Sistemi: …
Jin Kai elini salladı ve çığlıklar havada yankılandı:
“Aynen, yaptın bak şimdi-“
‘Hmm? Ne zaman uyudum ki ben? Neden durduk yere rüya görüyorum?’
‘????!!!!!!!!!!’
“ÖZÜR DİLERİM LÜTFEN BENİ BAĞIŞLA”
“SAĞ KOLUMU KESİP, 1000 DEFA SECDE EDECEĞİM, LÜTFEN ÖLDÜRME BENİ!”
“BEN MASUMUM!!”
“ANNE, KURTAR BENİ!!”
“HAYIR!!!”
…
Yaklaşık 1000 farklı kişi aynı anda Zamazingo’nun midesine indi ve yerlerine hiçbir şeyden habersiz klonları geçti.
Ben, yazar, AVM Sistemi ve Yazar Destek Sistemi: (“Siktir, bu gidişle tüm işimizi mahvedecek bu adam. Bilerek herkesi kışkırtıyor!”)
…
Günler geçmeye devam etti.
Ölümsüzler Alışveriş Merkezi, Sokak Lezzetleri Dükkanı:
“Ha? Neredeyim ben?” Lin Feng şaşkın bir şekilde kafasını kaldırıp etrafına bakındı.
Hemen karşısında Jin Kai'nin kendisine dikkatle baktığını fark etti. Hafifçe yutkunarak, “Patron Jin...” diye mırıldandı ve...
“!!!”
Birden hayatın anlamı değişti! Şokla dizlerinin üzerine kapandı, gözleri yaşla dolmuştu. “Bu iyiliğinizi asla unutmayacağım Patron Jin! Ölsem bile, hatta öldükten sonra bile size minnettar kalmaya devam edeceğim!” diye bağırdı.
Jin Kai, duygusuz bir ifadeyle onun teşekkürünü kabul etmekle yetindi.
Bu sırada Picockyo, gözleri seğirerek Lin Feng’e bakıyordu. Yan tarafta ise Zamazingo, Picockyo’yla telepatik bir şekilde alay ediyordu:
{“Hahaha. Seni gerçekten bilinçsiz bir kukla sanıyor!”}
Picockyo homurdandı ama cevap vermedi.
Lin Feng gülümseyerek Jin Kai'yi son bir kez daha selamladı ve dışarı çıktı. Geçmişi geçmişte bırakmalıydı. Artık gerçek bir erkek gibi dünyayı kasıp kavurmanın vakti gelmişti!
Bu sırada xiulian seviyelerinden bahsetmekte fayda vardı.
9 büyük alem vardı ve her bir büyük alemin bir unvanı vardı:
1: Dövüş Acemisi
2: Dövüş Çırağı
3: Dövüş Kalfası
4: Dövüş Savaşçısı
5: Dövüş Ustası
6: Dövüş Lordu
7: Dövüş Kralı
8: Dövüş İmparatoru
9: Dövüş Atası
İlk xiulian alemi Dövüş Acemisi seviyesiydi ve bu kişiler Dövüş Acemisi olarak adlandırılırdı.
Ayrıca her bir büyük alemin 10 tane de küçük alemi vardı. Küçük alemler ise “yıldız” olarak adlandırılırdı.
5 Yıldızlı Dövüş Acemisi, 0 Yıldızlı Dövüş Çırağı, 10 Yıldızlı Dövüş Çırağı vs.
…
Zaman hızla akıyor, günler birbirini kovalıyordu.
Lin Feng bu süreçte Ölümsüzler Alışveriş Merkezi'ne hiç uğramamıştı. Tüm dikkatini xiulian uygulamalarına vererek sınırlarını zorluyordu. Hedefi açıktı: Bir an önce 10 Yıldızlı Dövüş Acemisi olmak!
Bu sırada Ölümsüzler Alışveriş Merkezi'nin Sokak Lezzetleri Dükkanı ise sessiz ve boştu. Hiç müşteri gelmemişti.
Tam o anda kapı açıldı ve içeriye beş kişi girdi. Jin Kai’nin gözleri heyecanla parladı.
Gelenler Zou Çetesi üyeleriydi. Zou Çetesi, kan bağı olmayan beş yetimin bir araya gelerek oluşturduğu bir topluluktu. Gerçek soyadları olmasa da kendi aralarında “Zou” soyadını benimsemişlerdi.
Grup şu üyelerden oluşuyordu:
Zou Shun: Erkek, 5 Yıldızlı Dövüş Acemisi (lider)
Zou Yan: Erkek, 4 Yıldızlı Dövüş Acemisi (yardımcı lider, sağ kol)
Zou Yijun: Kadın, 5 Yıldızlı Dövüş Acemisi (Çılgın Yijun lakaplı, deli dolu ve öfkeli)
Zou Ning: Erkek, 4 Yıldızlı Dövüş Acemisi
Zou Jia: Erkek, 3 Yıldızlı Dövüş Acemisi
Jin Kai hemen yüzüne sıcak bir gülümseme yerleştirerek misafirlerini karşıladı. Para harcayacak müşteriler onun için her şeyden önemliydi.
Sanırım öyle?
(Gözlerim seğirmiş bir şekilde Jin Kai'ye baktım. Ah şu saçmalık…)
Zou Çetesi içeri girer girmez simit ve çayın enfes kokusuyla karşılaştı. Mide guruldamalarını bastıramadılar.
“Bu nasıl bir kokudur böyle!” diye ağzından kaçırdı Çılgın Yijun, gözleri simitlere kilitlenmişti.
Zou Shun ve diğerleri de başlarını sallayarak onun sözlerini onayladılar.
Yijun hızla Jin Kai'nin önüne geçip parıldayan gözlerle simitleri işaret etti. Ağzından akan salyalar eşliğinde emretti: ”Hemen bana altı simit hazırla!”
Jin Kai'nin gülümsemesi daha da genişledi. Hızla simitleri hazırlamaya koyuldu. Küçük kızın tek başına altı simit yiyecek olması onu aşırı heyecanlandırmış gibiydi.
“Bu küçük kız bile altı simit yiyecekse, diğer dördü en az üçer simit yer!” der gibi bir yüz ifadesi vardı.
(...)
Bu sırada Zou Yan, Jin Kai’yi işaret ederek Zou Shun’a fısıldadı: “Abi, bu adam bir ölümlü! Burada bir ölümlü nasıl dükkân açabilir ki? Kesin garip bir şeyler dönüyor.”
Zou Shun’un gözleri kısıldı. Dükkanı dikkatlice incelemeye başladı. Bu durum gerçekten de tuhaftı.
Yükselen Gök Şehri bir kültivatör şehriydi. Elbette burada ölümlüler de vardı; ancak bunlar ya henüz xiulian uygulamaya başlamamış genç kültivatör adayları ya da kültivatörlerin köleleriydi.
Fakat tamamen sıradan ve kültivatörlerden habersiz bir ölümlünün burada kendi başına dükkân işletmesi? Bu gerçekten saçma bir durumdu.
“Büyük ihtimalle dükkânı geçici olarak işletmesi için bırakılmış bir köledir,” diye yorum yaptı Zou Shun. Ancak yüz ifadesi, bu açıklamaya pek inanmadığını açıkça ele veriyordu.
Çünkü burası şehrin merkezi değil, ücra bir mahalleydi.
Kültivatörlerle ilgilenmesi için bir ölümlü köleyi kullanmak mı? Bu, yalnızca yüksek mevki sahibi seçkin kişilerin cesaret edebileceği bir davranıştı.
Fakat burası sıradan bir mahalleydi. Burada kim bir ölümlüyü müşteri karşılamakla görevlendirebilirdi ki?
Dahası, bunu şehir merkezinde yapmak bile kolay değildi. Sonuçta kültivatörlere bir ölümlü gönderilmesi açık bir aşağılama sayılırdı.
Ne olmuş yani? Diyelim ki Dövüş Savaşçısı seviyesindesin... Ama seni karşılamaya bir ölümlü gönderiyorum!
Bu davranış kesinlikle alenen bir küçümseme anlamına gelirdi.
Ücra mahallede ise durum çok daha karmaşıktı. Buradaki kültivatörlerin büyük bir kısmı, şehir merkezinde itilen, kakılan, arka planı olmayan, serseri tiplerden ibaretti. Onlar, ezilmeyi ve hor görülmeyi defalarca yaşamış insanlardı.
Boyun eğmeyenler ise büyük klanların muhafızları tarafından çeşitli bahanelerle acımasızca öldürülüyordu.
Bu yüzden burada hayatta kalanların çoğu, yaşadıkları aşağılanmaları güçsüz bulduklarına katbekat yaşatmaya alışmıştı.
Çünkü insanlar acı dolu hayatlar yaşadıklarında genellikle ikiye ayrılırdı:
Çoğunluk, “Ben acı çektim, başkaları da çekmeli!” diyerek gördükleri eziyeti çevrelerine birkaç kat fazla yaşatırdı. Kaynanaların sevilmemesi, kötü ebeveynlerin varlığı ve nesiller boyu süren aile düşmanlıklarının altında da bu zihniyet yatardı.
Ancak çok az insan, “Ben yeterince acı çektim, bu acı benimle son bulmalı,” derdi. Onlar yaşadıklarının tam tersini başkalarına yaşatır, örnek insanlar olurlardı.
Bu mahallede ise çoğunluk açıkça ilk gruptaydı. Geçmişin acılarını başkalarına yaşatmaktan zevk alıyorlardı.
Bu durum anlaşılabilirdi elbette.
Bir köle olduğunuzu hayal edin...
Her adımınız izleniyor. Her lokmanız, hatta aldığınız her nefes kontrol altında. Göz açıp kapayıncaya kadar bir hata yaparsanız sırtınıza kırbaç iniyor.
Arkadaş edinmek mi? Mümkün değil. Zaten yasak. Hem yasak olmasa bile birisine güvenmek ölüm demektir. Güvenmek, sırtınızda bir hançerle uyanmak anlamına gelir.
Böyle bir hayatta otuz yıl boyunca sürünerek acı çektikten sonra aniden rütbe atladığınızı hayal edin.
Artık dayak yiyen, aşağılanan taraf siz değilsiniz. Artık emir veren, ceza kesen taraftasınız.
Peki o an ne yapardınız?
Geçmişin izlerini geride bırakıp adaletli biri mi olurdunuz? Yoksa yıllar boyunca hissettiğiniz o çaresizliğin intikamını, başkalarına daha da kötüsünü yaşatarak mı alırdınız?
İşte bu mahalledeki kültivatörlerin büyük çoğunluğu ikinci yolu seçmişti. Çünkü bu döngüyü kırmak, sandığınızdan çok daha zordu.
Hayatta kalabilmenizin en büyük nedenlerinden biri, farkında olmasanız da rütbe atladığınız günün hayalini kurmanızdı. O gün gelene dek her gece bu hayalle uyudunuz ve tüm o acıya direndiniz.
Her gece sıcak bir yatak, buharı tüten bir kase çorba ve belki de tabağınızda küçücük bir parça et hayaliyle dayandınız kırbaçlara...
Ve şimdi?
Artık tüm bu çabanın meyvesini yeme zamanı gelmişti. Nihayet rütbeli bir köleydiniz!
“Ne?! Ben o kadar acı çektim, direndim, sayısız defa bu piç kölelerin aptalca isteklerine boyun eğdim. Hayatımı zorlaştırmalarına rağmen bir defa bile sesimi çıkarmadım! Hepsi bugünü kazanmak içindi!”
‘Şimdi siz hiçbir şeyden anlamayan, hayatında tek bir gerçek acı çekmemiş orospu çocukları bana kalkıp tüm bunları unutmamı mı söylüyorsunuz?!’
‘Bu piç kölelere iyi davranmam gerektiğini mi söylüyorsunuz?! Siz kafayı mı yediniz?!’
‘Çektiğim acılardan haberiniz var mı?! Bunları kazanmak için nelerden vazgeçtiğimi biliyor musunuz?!’
‘Onlar nasıl olur da benim yıllarca acı ve aşağılama çekerek kazandığım şeylere, tek bir damla ter bile dökmeden sahip olabilirler?!’
‘Gerçek adalet bu mu?! Hayır, eğer benim gibi ayrıcalıklardan faydalanmak istiyorlarsa, en az benim kadar acı çekip bu hakka kavuşmalılar!’
Bu düşünce doğru mu, yanlış mıydı? Bu tamamen kişisel bir tartışma konusuydu. Ancak değişmeyen bir gerçek vardı ki; böyle düşünen insanların oluşturduğu zincir, her halkada daha da kızışır ve sonunda patlayarak büyük bir yıkıma sebep olurdu.
Bu sırada Zou Shun’un zihni hala dükkân sahibinin kim olduğunu çözmekle meşguldü.
(“Ondan hiçbir aura hissedemiyorum…”) diye düşündü, aklında bir sürü soru vardı.
(“Acaba tüm aurasını saklayacak kadar güçlü biri mi? Ama öyle biri neden gücünü gizlesin ki? Normalde böyle biri gücünü göstere göstere hava atar. Dahası, eğer bu kadar yetenekliyse neden şehrin merkezinde değil de burada dükkân açsın?”)
Ne kadar düşünse de mantıklı bir açıklama bulamıyordu.
Jin Kai simitleri tabağa özenle yerleştirip Çılgın Yijun’a uzattı. Ardından eliyle işaret ederek sordu: “Bir şey içer misin? Taze ayranım ve çayım var.”
Simidin iştah açıcı kokusuna daha fazla dayanamayan Çılgın Yijun, düşünmeden cevap verdi: “İkisinden de getir.”
Jin Kai’nin gülümsemesi genişledi. Şovunu yaparak bir bardak çay ile bir şişe ayranı hızlıca tabağın özel bölmelerine yerleştirdi.
Zou Yijun, ağzından akan salyalar eşliğinde tabağı kapıp simitlerin keyfini çıkarmak üzereyken…
Jin Kai elini uzatıp onu durdurdu.
Avucunu açarak sakin bir şekilde konuştu: “Borcun 27 adet Seviye 1 Qi Taşı.”
Ortam aniden buz kesti.