Sa isang bayang laging binabasa ng ulan, si Elian, isang tahimik na mag-aaral, ay naglalakad sa makipot na daan. Walang payong na sumisilong sa kanyang pangarap, at bawat patak ng ulan ay tila panunuya. Ang mundo’y malamig, ang lupa’y maputik, at ang kanyang kaluluwa’y tila kasabay ng pagbagsak ng ulan—mabigat, walang kapahingahan. Sa eskwelahan, siya’y palaging nasa gilid, tila anino lamang sa mata ng iba. Ang bawat leksyon ay isang bundok na mahirap akyatin, at ang bawat pagsusulit ay paulit-ulit na alon ng pagkatalo.
Sa gabing ang ulan ay mas matindi kaysa dati, siya’y nakahiga sa maliit niyang kwarto, ang bubong ay musika ng patak ng ulan. Sa dilim ng gabi, ang tanong ay dumalaw: “Hanggang kailan ko titiisin ang ganitong buhay?” Walang kasagutan, ngunit ang lamig ng kanyang silid ay nagsilbing paalala ng kanyang kalagayan—nag-iisa, basang-basa, at tila nawawala. Ang bagyo ay nasa labas at nasa loob; ang ulan ay bumubulong ng pagkatalo.
Ngunit sa gitna ng dilim, isang ideya ang kumislap tulad ng bituin sa likod ng ulap. “Hindi ko hahayaang lamunin ako ng ulan,” wika niya sa sarili. Mula noon, nagising ang apoy sa kanyang loob. Sinimulan niyang pagtuunan ng pansin ang mga aklat, pinilit maunawaan ang bawat salita, kahit ang antok ay halos dalhin siya sa pagkabagsak. Ang gabi ay naging kakampi niya, at ang mga patak ng ulan ay tila ritmo ng kanyang panata.
Hindi siya tumigil. Sumali siya sa mga patimpalak, kahit ang kumpiyansa niya’y manipis tulad ng basang papel. Sa bawat pagkatalo, may leksyon; sa bawat pagkapanalo, may alab na nadaragdagan. Unti-unti, ang ulan na dati’y nagpapabigat sa kanya ay naging inspirasyon upang magpatuloy. Sa ilalim ng bawat bagyo, natutunan niyang ang lupa ay hindi nagbabago kung hindi ito huhukayin ng sariling kamay.
Ensure your favorite authors get the support they deserve. Read this novel on the original website.
Isang araw, ang araw na iyon ay dumating. Ang pangalan ni Elian ay binigkas, hindi sa tahimik na sulok kundi sa harap ng lahat. Isa siya sa pinakamahusay sa pagsusulit, at ang kanyang tagumpay ay naging kwento ng paaralan. Siya’y kinilala hindi dahil sa kanyang ngiti, kundi dahil sa kanyang tiyaga. Ang ulan na dati’y sumusubok sa kanya ay tila naging tala na gumagabay sa kanyang landas.
Ngunit sa kabila ng kasikatan, pinili niyang manatiling simple. Ang kanyang puso’y natutong mahalin ang katahimikan ng sariling mundo. Ang mga tao’y nagsisidatingan sa paligid niya, ngunit hindi siya naghanap ng mas marami pang kaibigan. Natutunan niyang ang tunay na kapayapaan ay hindi nakukuha sa dami ng mga tao kundi sa pagtanggap sa sarili.
Sa isang gabing tahimik, lumabas si Elian. Tumigil ang ulan, ang mga ulap ay nawala, at ang bituin ay nagningning sa langit. Sa ilalim ng malamig na simoy ng hangin, siya’y naglakad. Hindi na siya basang-basa; sa halip, siya’y puno ng liwanag. Ang kanyang yapak ay magaan, at ang bawat hakbang ay tila isang tula ng tagumpay.
Sa kanyang pag-uwi, naramdaman niya ang kakaibang kalayaan. Wala nang ulan na hahadlang sa kanyang paglalakbay. Natulog siyang may ngiti sa labi, ang kanyang kwarto ay hindi na malamig. Ang bubong na dati’y kalaban ay naging tahanan ng kapayapaan.
At kahit wala pa rin siyang matatawag na kaibigan, natutunan niyang ang mag-isa ay hindi isang sumpa. Sa halip, ito’y isang biyaya—ang pagkakataong pakinggan ang sariling tinig, yakapin ang sariling kwento.
Sa gabing iyon, natigil ang ulan—hindi lamang sa kalangitan kundi sa kanyang puso. Ang bagyong minsang naging bahagi ng kanyang buhay ay naging gabay tungo sa mas maliwanag na bukas.