Sa isang maliit na bayan, si Andres ay isang pintor na matagal nang naghahanap ng pagkakataon. Araw-araw, nagpipinta siya sa isang simpleng silid, ang mga pader ng kanyang tahanan ay puno ng mga unfinished canvases. Ang bawat larawan na nagsimula ay natapos sa pagkabigo, hindi pa nasusulyapan ang tagumpay na kanyang inaasam.

Minsan, iniisip ni Andres kung talagang may saysay ang kanyang mga pagsusumikap. Ang buhay niya ay puno ng paghihirap. Wala siyang mga kliyente, at ang kanyang mga likha ay madalas na hindi pinapansin. Ngunit, sa kabila ng lahat ng ito, hindi siya sumuko.

Isang araw, habang pinagmamasdan ang isang canvas na kanyang iniwan sa isang tabi, nakita ni Andres ang isang imahe na dahan-dahang bumangon sa kanyang isipan. Walang masyadong kulay, walang malalaking detalye, pero may mensahe — isang pinto. Isang pinto na hindi pa nabubuksan, isang pagkakataon na hindi pa dumarating.

If you come across this story on Amazon, be aware that it has been stolen from Royal Road. Please report it.

Bumangon siya mula sa kanyang pwesto at nagsimula magpinta. Ang bawat stroke ng brush ay nagsalaysay ng kanyang pakikibaka, ng kanyang pag-asa. Wala siyang ibang hinahangad kundi ang makatagpo ng pinto na magbubukas sa isang bagong simula.

Matapos ang ilang linggong pagsusumikap, natapos niya ang kanyang obra — isang simpleng pinto, ngunit puno ng kahulugan. Hindi ito ang pinakahuling likha na inaasahan niyang magiging tanyag agad, ngunit sa mga mata niya, ito ang pinakamahalaga. Isang simbolo ng lahat ng hirap, pagkatalo, at pag-asa na dumaan sa kanyang buhay.

Isang araw, isang batang babae ang dumaan sa kanyang bahay at nakita ang kanyang obra. Hinangaan niya ito, at hindi naglaon, ang pinto ni Andres ay naging inspirasyon sa marami. Ang kwento ng kanyang pagsusumikap at hindi pagsuko ay umabot sa mga tao, at natutunan nilang ang tagumpay ay hindi palaging nakikita agad — minsan, ito ay matatagpuan sa mga simpleng bagay, sa mga pintong matagal nang nakapinid, na may pagkakataon pa ring magbukas.