PAG-ASA SA LIKOD NG PADER

Si Amie at Marco ay mag-asawa na sa loob ng limang taon. Sa kabila ng kanilang mga ngiti at tawa, hindi nila kayang itago ang mga sugat sa kanilang relasyon. Ang mga pangarap na magkasama, na tila madali noong una, ay nahulog sa mga patibong ng araw-araw na buhay. Si Amie ay isang guro, masipag at maasikaso, habang si Marco ay isang karpintero, tahimik at mapagkumbaba. Sa kabila ng kanilang magkaibang mundo, nagtaglay sila ng pagmamahal na noong una'y puno ng pag-asa. Ngunit ang mga simpleng di pagkakaintindihan at hindi pagkakasunduan ay unti-unting naglatag ng pader sa pagitan nila.

"Ang dami mong hinanakit, Amie," wika ni Marco isang gabi habang nag-aayos ng kanyang mga gamit. "Bakit ba kasi ako palaging may kasalanan?"

"Eh, baka nga hindi mo lang nakikita, Marco," sagot ni Amie, na may halong kalungkutan sa mata. "Minsan, parang hindi mo na ako kilala."

Hindi nagsalita si Marco, bagkus ay nagpatuloy sa pag-aayos ng gamit, tila wala na ring silbi ang mga salitang lumalabas sa kanyang bibig.

Nasa likod ng pader na ito, sa pagitan ng kanilang mga hindi pagkakaintindihan, nagsimula silang mawalan ng pag-asa. Isang araw, habang umuulan, natagpuan ni Amie si Marco na nakaupo sa kanilang hardin, nag-iisa, ang mga mata'y tila puno ng tanong. Lumapit siya at tinanong, "Ano bang nangyari sa atin, Marco?"

Napangiti si Marco, ngunit ang ngiti'y puno ng sakit. "Sana, Amie, ang buhay natin ay kasing simple ng mga kahoy na minumolde ko. Hindi komplikado."

"Ngunit hindi ganun kadali," sagot ni Amie. "Hindi lahat ng pader ay madaling gibain."

Dahil sa matinding paghihirap, nagdesisyon silang magpahinga at maglaan ng oras para sa kanilang sarili. Naglakbay sila sa isang lugar na matagal na nilang pinapangarap. Doon, sa ilalim ng mga bituin, nagkaroon sila ng pagkakataon na mag-usap nang tahimik. "Hindi ko kayang mawala ka," wika ni Marco habang tinitingnan ang mga mata ni Amie. "Pero ang pader na itinatayo ko, hindi ko alam kung paano ko mabibreak."

Find this and other great novels on the author's preferred platform. Support original creators!

Isang gabi, habang sila'y nag-uusap, naisip ni Amie na hindi lang pala si Marco ang may pader sa kanyang puso. "Pati ako, Marco, may pader din," aniya. "Ang hirap magtiwala ulit."

"Eh, kung magsimula tayo sa maliit na hakbang, hindi ba?" tanong ni Marco, na may ngiti sa labi. "Baka ang pader, mababali kapag nagtakda tayo ng mga bagong pangarap."

Nagpatuloy ang kanilang relasyon, ngunit hindi na tulad ng dati. Ang mga maliit na pagkatalo at tagumpay ay nagsilbing aral sa kanilang pagmamahalan. Ang dating mga pag-aaway ay napapalitan ng mga tawa, ang mga salita ng hinagpis ay naging mga pangarap na muling tinutuklas. Sa bawat sandali, natutunan nilang yakapin ang mga pagkukulang at tanggapin ang kanilang mga kalakasan.

"Siguro, sa likod ng pader na ito, nahanap natin ang ating tunay na pag-asa," wika ni Amie isang umaga. "Kailangan lang natin magtiwala sa isa't isa."

"Oo, Amie," sagot ni Marco, "ang tunay na pag-asa, hindi sa likod ng pader, kundi sa kung paano natin ito ginugol nang magkasama."

Isang taon matapos ang kanilang paglalakbay, nagsimula silang magtulungan upang itaguyod ang kanilang negosyo. Si Marco, kasama si Amie, ay nagbukas ng isang maliit na pagawaan ng mga kahoy na gamit, at sa kabila ng lahat ng pagsubok, nagsimula silang magtagumpay. Hindi naging madali, ngunit natutunan nilang magtulungan. Ang pader ng hindi pagkakaintindihan ay nagbigay daan sa isang mas malalim na koneksyon.

Ang kanilang pag-ibig, na sa simula'y tila nalimutan, ay muling sumik. Hindi ito dahil sa perpekto silang mag-asawa, kundi dahil natutunan nilang yakapin ang bawat imperpeksiyon ng isa’t isa. "Alam mo, Marco, kahit hindi perpekto, ito ang masayang bahagi ng buhay," sabi ni Amie habang pinagmamasdan ang kanilang negosyo na unti-unting lumalago.

"Sa likod ng pader, Amie, doon ko nahanap ang pag-asa ko," sagot ni Marco, na may ngiti sa labi, puno ng pasasalamat sa mga pagsubok na nagbigay daan sa kanilang tagumpay.

At sa kabila ng lahat ng paghihirap, natutunan nilang magtulungan, magpatawad, at magbagong-buhay. Ang kanilang pader, na minsan ay tila walang katapusan, ay naging simbolo ng bagong simula—isang pag-asa na sa bawat pagsubok, may bagong pagkakataon para magtagumpay.